Terug naar de eerste klasse

Nico Zwirs

Nadat we ons de afgelopen drie seizoenen plaatsten voor de Europa Club Cup, hadden we ook dit seizoen weer hoge verwachtingen. In het eerste persbericht van het jaar spraken we zelfs de ambitie uit om voor het kampioenschap te gaan. Het liep echter allemaal net ietsjes anders. Na een nederlaag in de eerste ronde volgde een dikke overwinning in de tweede ronde (de grootste overwinning van het seizoen, helaas krijg je daar geen prijs voor), maar daarna ging het weer snel bergafwaarts. We verloren keer op keer, speelden nog een keer gelijk en moesten vrezen voor degradatie. Voordat de laatste ronde gespeeld was, gingen we al uit van degradatie. BSG, dat één matchpunt boven ons stond, moest tegen de laatste plaats, Dr. Max Euwe, dat puntloos onderaan stond. Daarbij kwam dat de door Robert Ris (BSG) en Frank Kroeze (kopman Dr. Max Euwe) vooruit-gespeelde wedstrijd in het voordeel van Robert was beslist. Wij moesten tegen LSG dat afgelopen jaar gepromoveerd was, nadat zij in het seizoen 2011-2012 afscheid moesten nemen van de Meesterklasse. Toen wonnen wij in de laatste ronde van hun, dus ze konden zich nu revancheren. In verband met het halen van meesternormen was afgesproken dat Sebastian Siebrecht met wit tegen Edwin van Haastert zou spelen en Alexander Kabatianski met zwart tegen Rudy van Wessel.

Als eerste was Alexander Kabatianski klaar, Rudy van Wessel had remise nodig om zijn IM-norm veilig te stellen. Even voor de 20e zet werd er dan ook remise overeengekomen. Verder was er op de andere borden ook al enig teken van strijd te zien. Sebi had een klein plusje na de opening. Roeland speelde zijn geliefde Italiaans tegen Predrag Nikolic, maar daarnaast zat Merijn van Delft die al kort na de opening tegen een verloren stelling aan zat te kijken. In een 6 g3 Taimanov speelde Arthur Pijpers nu net de variant die Merijn die ochtend niet bekeken had. Snel daarna ging Merijn de fout in en moest hij tegen een reus van een vrijpion op d7 aankijken. Sjef speelde op bord 5 tegen Jan Sprenger, de Duitser die al jaren in Nederland speelt. Deze kwam met een Russische verdediging op de proppen. Sjef speelde vrij creatief met zetten als g4, waarna Jan zich genoodzaakt voelde om vrij vroeg remise aan te bieden. Uiteindelijk nam Sjef dit remiseaanbod aan, wat toch niet slecht is, aangezien Jan toch zo’n 2500 elo heeft.

De captain van ons team, Stefan Kuipers, mocht met zwart aantreden tegen Mark van der Werf. Van der Werf bood allemaal pionnetjes aan, in ruil waarvoor hij een enorm initiatief richting de zwarte koning kreeg. Stefan kon ook niet alle pionnen aannemen, omdat het anders te gevaarlijk werd. Uiteindelijk moest hij zijn pion voorsprong teruggeven, waarna er verdedigd moest worden. Op het bord ernaast speelde Nico Zwirs met wit tegen Jan Willem de Jong. Na een paar zetten ontstond er een stelling die beide spelers niet kenden. De Jong gebruikte echter veel meer tijd, wat er toch voor zorgde dat hij onder psychologische druk kwam te staan. Dit mondde uit in een vroeg remiseaanbod, wat afgeslagen werd. Omdat de stelling vrij complex was, probeerde De Jong de stelling te vereenvoudigen, wat wel ten koste ging van zijn stelling. Nico kreeg een klein plusje en kon nog lange tijd proberen er meer van te maken. Arthur van de Oudeweetering kreeg een b3-systeem voorgeschoteld door Michiel Bosman. Arthur gaf het loperpaar, maar in ruil daarvoor kreeg hij het centrum en wat ontwikkelingsvoorsprong. Wit stond alleen solide genoeg om snel een doorgang te vinden en nadat wit zijn ontwikkeling had voltooid, stond hij eigenlijk iets beter.

Op bord 9 speelde onze invaller Thomas Beerdsen tegen Stefan van Blitterswijk. Thomas was een week geleden Nederlands Kampioen t/m 16 jaar geworden en mocht nu laten zien wat dat waard was. In een 6 Tg1 Najdorf kreeg Thomas al gauw het betere van het spel, maar na wat onnauwkeurigheden verwaterde dat voordeel. Op bord 10 mocht Armen aantreden tegen de invaller van LSG, in de persoon van Gerrie Bloothoofd. In een Scheveninger trok Armen snel het initiatief naar zich toe en na een stukoffer van wit leek hij gewonnen te staan. Hij wikkelde af naar een eindspel met een gezonde pion meer, maar gaf wit wel gevaarlijke tegenkansen toen een paard de zwarte stelling in sloop.



Na een uur of drie spelen zag het er niet gunstig voor ons uit. BSG leek zijn wedstrijd te winnen, waarna wij zeker zouden degraderen. Dan kunnen we alleen een sportieve plicht vervullen door LSG te verslaan, maar ook dit zag er somber uit. Merijn had verloren van Arthur Pijpers, Roeland speelde een vrij makkelijke remise, en Stefan had ondertussen een kwaliteit verloren. Na nog een paar verwilderde pogingen om er nog wat van te maken, moest ook hij het bijltje erbij neerleggen. Thomas speelde een rommelige pot, maar haalde daar toch een remise uit. Ook Nico kwam net niet door de verdediging van zijn tegenstander heen, waarna ook zij remise overeenkwamen. Uiteindelijk won Armen wel zijn partij. Hij offerde een pion terug en kreeg een eindspel waarin zijn loperpaar in combinatie met een verre a-pion toch wat sterker was dan het paard en de loper van wit. Die verre vrijpion kostte wit uiteindelijk een stuk, waarna de strijd snel over was. Helaas was het toen ook al duidelijk dat Arthur het niet ging redden tegen Michiel Bosman en verloor ook hij. Sebi speelde nog steeds tegen Van Haastert, maar ook hier kwamen beide heren remise overeen. Van Haastert moest winnen om zijn GM-norm te halen, maar kwam niet in de buurt van winst. Tegenover het witte initiatief bouwde hij wel een gevaarlijke koningsaanval op, die toch vrij gevaarlijk was. Hierdoor gaf Sebi eeuwig schaak, waarna een 6-4 nederlaag een feit was.

Volgend jaar mogen we in de eerste klasse spelen en dan gaan we natuurlijk meteen weer terug promoveren. Het was dus een seizoen met veel dalen, maar toch waren er ook wat lichtpuntjes. De ‘broekies’ uit de basisopstelling scoorden beiden vrij goed. Met allebei een tpr net onder de 2400 lieten Armen en Nico zien dat ze toch goed mee kunnen draaien op dit niveau. Verder speelde niemand echt een topseizoen. Hopelijk kunnen de meesten hun vorm terugvinden volgend seizoen en kunnen we weer terug naar waar we thuishoren!

Dit was dan het laatste verslag van dit seizoen.
Tot volgend jaar!

't Andere verslag | foto's op Facebook | foto's op Google+ | partijen in pgn

Hoofdact met voorprogramma

Henk Vinkes

Als je al bijna een maand geleden kampioen bent geworden is het moeilijk je als team weer op te laden voor de laatste ronde. Maar de plicht roept en er was nog een uitdaging voor Freddie om topscorer te worden in deze klasse. Het levert niet meer op dan de eer, maar het staat wel leuk op de palmares als de geschiedenisboeken over 25 jaar weer uit de kast worden gehaald. Het andere euvel dat een laatste ronde gewoonlijk met zich meebrengt is dat de spelers wel klaar zijn met de competitie, en het hogere team heeft dat probleem uiteraard ook. Nu was het voor ons eerste team wel nodig om met tien spelers op de proppen te komen, om zodoende tenminste nog een gedegen kans te hebben om in de Meesterklasse te blijven. Uiteindelijk mocht het niet baten, het uitlenen van Thomas had niet het gewenste resultaat. En mede omdat Erik met een ongemak te maken had, moesten de hulptroepen in de vorm van de teamleider (Me, Myself and I) en Jan den Besten het tweede achttal completeren in deze laatste ronde tegen Oud Zuylen uit Utrecht.

Vol goede moed om ook deze wedstrijd winnend af te sluiten togen we naar een regenachtig Utrecht om later die avond met een redelijk zonnetje huiswaarts te keren. Maar voor die tijd moesten we eerst nog punten scoren, en degenen die als eerste deden waren de twee invallers aan bord 7 en 8. Was het de vorige wedstrijd Freddie die na 12 zetten de winst binnen haalde, nu was het Jan den besten die na 14 zetten al de stukken in de doos kon deponeren. Meestal heeft Jan niet echt grote verwachtingen van zichzelf als hij op een hoger niveau speelt, maar die angst zal nu wel iets weggenomen zijn. Wout van Veen opende met het exotische 1.f4 waar Jan adequaat op reageerde en totaal geen problemen had te verwerken. Wel huppelde zijn paard ogenschijnlijk veel rond in de opening, maar met het opjagen van het zwarte paard verzwakte wit de pion en de diagonaal van e3 en d4. En daar richtte Jan juist zijn pijlen op, wat vrijwel direct resulteerde in een blunder van wit. Stukwinst of een spoedig mat waren de eerste opties, Van Veen koos ervoor om maar niet verder te spelen, binnen het uur stonden we al met 1-0 voor.

Voor de derde keer dit seizoen mocht ikzelf weer achter de stukken plaatsnemen. Na eerder altijd met zwart te hebben gespeeld, deze keer ook maar weer met wit, om zodoende toch een beetje mijn eigen spel te kunnen spelen. En net als in de vorige invalbeurt in Alkmaar ging het nu ook weer naar wens. Nu kwam er een Grünfeld-Indiër op het bord. De afruil die ik speelde op de elfde zet komt maar heel weinig voor, maar ik had er een goed gevoel bij. Zwart moest met een antwoord komen. Daarna volgde een aantal normale zetten en werden er veel stukken afgeruild. Er blijft dan een eindspel over dat er riskant uitziet maar met goed spel wel te verdedigen moet zijn. Het voordeeltje dat ik had was een paard tegen een loper, en dat leek mijns inziens genoeg voor remise. En dat bood ik dan ook op een tactisch moment aan. Wout van Goor nam het aan, maar in de analyse leek het er soms op dat hij toch het iets betere van het spel zou hebben gehad. Is natuurlijk speculeren, de remise stond weer, en het leverde mij voor dit invalseizoen zowaar vier ratingpunten op :-))). Ik wil de teamleden wel op het hart drukken dat we dat het komende seizoen natuurlijk niet zo gaan invullen!

Tot zover dan het voorprogramma van deze twee heren dat een mooie aanloop zou moeten zijn voor het hoofdprogramma. En dat wordt geopend door Maarten Beekhuis, die Jaap van der Tuuk tegenover zich treft. Al snel na de opening waarin veel stukken op de damevleugel worden afgeruild, wint Maarten eenvoudig een pion. En die ziet van der Tuuk niet meer terug. Sterker nog, via blijkbaar simpele combinaties wint Maarten er nog een bij, en later nog een. Kan me niet herinneren dat Maarten zo eenvoudig drie pionnen cadeau krijgt. En als van der Tuuk dan misschien mag rekenen op compensatie voor die pionnen is die snel gereduceerd tot onder het nulpunt. En de dreigingen die er lijken te zijn, worden simpel weerlegd. Een wel erg makkelijke overwinning voor Maarten.

Freddie van der Elburg had misschien ook wel gehoopt op zijn makkelijk potje, maar dat heeft er geen moment ingezeten. Sterker nog, hij moest oppassen om niet nog meer in de problemen te komen dan hij zichzelf al aandeed. Fout is het slaan op a4, waarna wit allerlei vervelende dingen kan doen, en omdat zwart nog niet heeft gerokeerd is het toch iets fijner om met de witte stukken te spelen. Maar op het moment dat Ed van Eeden zou moeten gaan oogsten van wat hij heeft opgebouwd, grijpt hij mis met Dh5. De gewonnen pion kan weer bij de afhaalbalie worden ingeleverd en daarna moet hij zelfs nog vechten voor remise. Nu is het lijntje tussen winst, verlies en remise heel dun, maar er is geen trucje meer in de stelling te construeren. Naar mijn mening gaf Freddie met tegenzin de partij remise, verbolgen over het feit dat hij vroeg in de partij de touwtjes al uit handen gaf, en daarmee tevens de kans om topscorer te worden aan zich voorbij liet gaan.

Het programma van de hoofdact gaat verder bij Henk Eleveld, in een Slavische opening denkt hij een pion te winnen, en voor de nodige onrust te zorgen. Maar de zwarte security denkt daar anders over en slaat terug met een inventieve tegenactie. De verdubbeling van de zwarte torens bezorgt hem de nodige problemen, en in plaats van een voordeel te behalen moet hij alle zeilen bijzetten om zijn paard weer op stal te krijgen. Als dat gelukt is volgt er nog een race naar de damevleugel om alles te neutraliseren. En als ook die missie tot tevredenheid van beide spelers is volbracht, besluiten ze er remise van te maken. Op een bepaald moment wel even spannend, maar het blijft binnen de perken. Langzaam tekent zich de negende overwinning van het seizoen af.

Terwijl Thomas probeerde het eerste team de goede kant op te sturen, mocht Marcel Boel op het eerste bord Marcel van Os bestrijden. De Najdorf variant van het Siciliaans kwam op het bord, en ik neem aan dat het voor beide heren lange tijd via de gebaande wegen ging. Omstreeks de 20e zet lijkt er iets tekening in de strijd te komen als Marcel zijn torens op de c-lijn weet te verdubbelen. Maar de verdediging van Van Os is afdoende en als alle torens van het bord zijn verdwenen blijft er niet veel meer over om voor te vechten. Marcel heeft misschien een klein positioneel voordeel maar niet genoeg voor winst. Remise is de logische uitslag, en daarmee komen we op vier punten wat betekent dat we dit seizoen ongeslagen blijven.

Lange tijd in de partij heeft Mark Brussen moeten vechten tegen een klein nadeel, maar toen de stukken eenmaal stonden zoals ze stonden bleek hij alles goed gekeept te hebben. Als eerste werden de witte stukken weer tot in de eigen linies teruggedreven. Toen dat plan van aanpak zo goed als mogelijk was voltooid, kon hij zelf eens even kijken wat er te halen viel in het witte kamp. En dat bleek best wel het nodige aan houtjes te zijn, maar hij vergat er direct gebruik van te maken. Dat gaf Frans Sanijs de mogelijkheid om de gelederen weer op orde te brengen, maar wel ten koste van een pion. Daarna volgen de nodige schermutselingen waar Mark goed moet oppassen niet weggecombineerd te worden. Daar slaagt hij cum laude in, maar zelf weet hij ook geen beslissing te forceren. Als de meeste stukken geruild zijn rest een eindspel dat wel remise moet worden. Mark lijkt zijn koning op een onveilige plek neer te zetten en hetzelfde denkt Sanijs ook en trekt ten aanval. Wat hij vergeet is dat Mark zijn dame en paard zodanig heeft geposteerd dat door een enorme bok hij direct kan opgeven of zich mat kan laten zetten. Hij kiest voor het laatste. Dat is een meevaller, maar brengt wel de winst binnen. Negen overwinningen, daar mag je mee thuiskomen.

En de laatste partij van dit seizoen is die van Martin. In een Slavische partij kan hij zich rondom de twintigste zet op een klein voordeeltje beroepen. Hij staat twee pionnen voor maar die zullen net zo snel weer geretourneerd (moeten) worden. Maar zoals hij ze teruggeeft is zeker niet de bedoeling, want zijn hele stelling stort in. Met 20…. f6 laat hij een reeks zetten toe waardoor hij moet zien te redden wat er te redden valt, en dat is niet veel bijzonders. Dirk Floor kan de mooiste maar ook de makkelijkste manier uitzoeken om te winnen, maar opeens stokt de machine en krijgt Martin zowaar een tegenkans. Maar de zwarte koning is al zo opgejaagd dat het niet eenvoudig is een sluitende verdediging te vinden. Dirk Floor weet de kwaliteit te winnen en gaat langzaam maar zeker proberen de winst naar zich toe te trekken. Daar slaagt hij op een bepaald moment in, eerst met pionwinst en daardoor heeft hij genoeg voordeel dat Martin inziet dat verdere tegenstand geen zin heeft. Eindstand wordt daardoor 3-5 in ons voordeel.

We mogen het volgende seizoen weer proberen ons te handhaven in de tweede klasse, en ik hoop dat we daar in gaan slagen. Kampioen worden is leuk, maar dan wel in een hogere klasse dan de derde, maar die glazen bol denk ik niet te vinden in 2015.

foto's op Facebook | foto's op Google+ | partijen in pgn

Ongeslagen kampioen, om ziek van te worden

Henk Vinkes

Ronde 8, vandaag maar eens kampioen worden want om in een uitwedstrijd de titel binnen te halen is minder leuk dan in het eigen thuishonk. De tegenstander die daar het lijdend voorwerp van moet worden is VAS 2 uit Amsterdam. Maar bij dat team is de spirit er al een beetje uit omdat ze er vanuit gaan dat hun aandeel in deze competitie degradatie zal zijn. En om dat “kracht” bij te zetten stellen ze maar zeven spelers op, en leggen hun belang bij het derde team dat tegen ons derde team speelt. En in die wedstrijd valt meer eer voor hun te behalen en ook klassebehoud. Helaas is daar het degradatiespook voor Accres Apeldoorn prominent en onbarmhartig aanwezig.

Met andere woorden: zonder ook maar een zet te doen is Erik Smit degene die het voortouw neemt op weg naar het kampioenschap dat eigenlijk later die dag binnengehaald dient te worden. Bij het begin van de ronde staan we al met 1-0 voor, nog 3½ punt te gaan. Erik kan alvast een pilsje nemen, waarschijnlijk volgen er nog wel meer.

Maar het duurt niet lang voordat het volgende punt al weer bijgeschreven kan worden. Om 5 voor half 2 heeft Freddie een cadeautje gekregen in de vorm van een stuk. Han Sinke heeft een aanval van totale schaakblindheid te verduren en geeft pardoes een stuk weg. Ja, dan kun je de stukken wel door de zaal smijten, iets wat niet verwonderlijk zou zijn. Maar Freddie laat deze vrijgevigheid niet aan zich voorbij gaan en neemt het extra stuk graag in ontvangst. En zo staan we binnen een half uur voor met 2-0. Als dit zo doorgaat hebben we een makkelijke middag voor de boeg, laat die punten maar komen.

Maar net zo soepel als die eerste twee punten voor ons komen, scoort VAS net zo makkelijk weer tegen. Marco Beerdsen is absoluut niet opgewassen tegen de enige vrouw in het VAS-kamp. Al (te) snel laat Marco zich verleiden tot een actie die alleen maar verkeerd kan aflopen. In een Siciliaan gaan de eerste zes zetten goed, en dan is Pd5 gelijk een mispeer. Je kunt er dan lang over nadenken wat er nog aan te doen valt, maar de keuze van stukverlies of het verliezen van een stuk maakt geen verschil. De compensatie van een pion levert niets op, en als hij dan ook zijn dame in de aanbieding doet kun je beter opgeven, wat hij dan ook deed. Score 2-1, voor ons nog 2½ punt naar het kampioenschap.

Dat elk half punt ons ook dichter bij de promotie brengt bewijst Maarten Beekhuis. Vandaag bedient hij zich van het Wolga-gambiet en zijn tegenstander bedient zich van dichtschuif-variant van de pionnen. Na ongeveer twintig zetten is het dichtgeschoven pionnenpatroon op het bord gekomen, en dan weet je dat het loopgravengevecht kan beginnen. Als enige mogelijkheid tot het verbreken van de stelling is de h- en g-pion overgebleven. Maar beiden zien in dat het verbreken van de veste alleen maar slecht afloopt voor degene die toehapt. Zo ver laten ze het niet komen en besluiten na 36 zetten tot remise.

In de trend van exotische openingen deze middag mag Mark Brussen iets zinnigs bedenken tegen 1.b3, volgens mij de Larsen-opening. Al snel heeft Mark een gelijke stelling opgebouwd en slaagt hij er makkelijk in dat zo te houden. Eigenlijk ontwikkelt zich daarna een niets-aan-de-hand partijtje en het is Mark die nog iets onderneemt. Maar dat ondernemen beperkt zich alleen maar tot een iets actiever stukkenspel. Dat wordt ook weer tenietgedaan en nadat er een pionneneindspel overblijft waar geen muziek meer in zit, besluiten de heren hier ook maar tot remise. Weer een halfje dichter bij het kampioenschap. Wat dat betreft is het nog geen echt spectaculaire middag. Maar… nog 1½ punt.

Maar dat er wel degelijk wat te beleven is kunnen we aan Marcel vragen. Net na half 5 haalt hij opgelucht adem als hij zojuist zijn partij remise heeft zien worden. Want vrijwel de hele middag heeft hij moeten vechten voor dat halve puntje, en daar mag hij best wel voor in zijn handjes klappen want zijn tegenstander De Diego vergat gewoon de beslissende tik uit te delen. En dat hij er nu een of twee miste, nee wel vijf of zes keer verzuimde hij de winnende voortzetting te doen. In een Reti-opening kan Marcel niet veel doen, maar De Diego weet ook zo niet een echt voordeel te verwerven. Maar hij heeft wel het betere van het spel en als Marcel even een verkeerde zet doet is hij er als de kippen bij het voordeel in de partij te bemachtigen. En dan volgen de vele gemiste kansen, als eerste op de 33e zet waar hij eenvoudig op f7 kan slaan, en de zwarte stelling stort in. Na die gemiste kans volgt een paar zetten later weer de mogelijkheid van stukwinst, maar ook die wordt door hemzelf om zeep geholpen. Het lijkt erop alsof hij niet wil winnen. Na een paar keer echt door het oog van de naald te zijn gekropen, weet Marcel met een kwaliteitsoffer de stelling zodanig te vereenvoudigen dat hij binnen de remisemarge is gekomen. En De Diego heeft dan genoeg van zijn mislukte winstpogingen en de partij eindigt in remise. Dit was een narrow escape. Pfew…

Maar nu moeten we eindelijk eens kampioen worden, de tegenstander heeft ons nu lang genoeg in de weg gelopen. En voor dat beslissende punt zetten we dan maar Martin in, zorgt altijd weer voor het spektakel dat je hoop dan wel frustratie levert… En vandaag is onze hoop op hem gevestigd, terecht? Op het eerste gezicht niet want ook hier lijkt de tegenstander het betere van het spel te hebben. Geen beslissende combinaties, dat niet, maar ook Martin weet niets te forceren. Na een klein voordeeltje gehad te hebben verdedigt Roel Dormits goed en dwingt Martin maar te bewijzen dat hij de betere is. Maar dan op de 36e zet grijpt Dormits mis en kan Martin met een simpele combinatie groot voordeel bewerkstelligen. En dan volgt fout op fout waarna het voor Martin eenvoudig is het beslissende punt en het kampioenschap binnen te halen. Eindelijk hebben we de benodigde 4½ punt op het scorebord staan: KAMPIOEN! Het heeft in deze wedstrijd wel de nodige moeite gekost.

Als laatste speelt Henk Eleveld een taaie lastige partij. In een Dame-Indische partij heeft hij het de hele rit lastig, en moet vele kleine dreigingen zien te pareren. Daar slaagt hij ten dele in en kan zelf vrijwel niets ondernemen. En dan is hij ook nog opgezadeld met een ten dode opgeschreven dubbelpion. Daar komt ook nog bij dat de zwarte stukken veel actiever zijn opgesteld en ook daar naar handelen. Duszzzzzz …… maar:

Ik had met alle plezier beschreven hoe deze partij verder verliep maar het mij geleverde notatieformulier bezorgde mij zoveel raadsels dat ik het bij de omschrijving laat dat Henk steeds meer in het nauw werd gedreven, en na lang verdedigen om vijf over zes de partij opgaf. Maar goed, we waren toen toch al kampioen, en het feest… nou ja ik ga naar bed… de verkoudheid en hoestbuien weerhielden mij ervan dit mee te vieren. Ik neem aan dat het team uitbundig heeft gevierd. Proost daarop.

We waren dus na acht ronden al kampioen, en zonder al te veel te pochen, we waren en zijn ook de sterksten in deze poule. Nog een laatste wedstrijd te gaan, we gaan voor de 100% score, zoals we dat we vorige keer ook deden toen we kampioen werden, maar dat was alleen een klasse hoger.

foto's op Facebook | foto's op Google+ | partijen in pgn

De zegereeks gaat door – ook in Alkmaar

Henk Vinkes

Het is 29 juni 2014. Buiten regent het voor de verandering weer eens en de temperatuur is ook nog niet wat het volgens zomerse voorschriften hoort te zijn. Maar het land maakt zich op voor een “zonnige” avond omdat het Nederlandse voetbalelftal gaat spelen voor een plaats in de kwartfinale. Ik neem aan dat er de nodige Mexicaanse Burritos verorberd gaan worden. Maar het is voor die wedstrijd, en de weersomstandigheden mooi de gelegenheid om een start te maken met het schrijven van drie wedstrijdverslagen van de laatste drie ronden van de KNSB competitie van het tweede team.

Vandaag is het precies drie maanden geleden dat deze wedstrijd gespeeld is, de uitwedstrijd tegen De Waagtoren in Alkmaar. En tevens de eerste van dit drieluik waarmee de weg vrij moet worden gemaakt het kampioenschap definitief in ons voordeel te gaan beslissen. Martin is deze wedstrijd afwezig en moet met de vrees leven dat we zonder hem het kampioenschap binnen gaan halen. Nu zijn de voorwaarden daarvoor wel uniek en moet de concurrentie meewerken, zodat we ervan uit gaan dat we pas de volgende ronde echt kampioen zullen worden.

Een zonovergoten dag is het als we richting Alkmaar gaan, alleen zijn er meerdere landgenoten die ook dat idee hebben opgepakt. Het verschil is dat die niet van plan zijn een potje te gaan schaken, maar bij Oegstgeest of zo pas links af te slaan richting een of ander strand. Door de alternatieve route die we hebben genomen zien we wel eens de streken rondom Alkmaar, eens iets anders dan de eindeloze Nederlandse snelwegen. Gevolg is dat we iets later arriveren dan bedoeld. Maar ach, arbiter Nicolai maakt zich daar niet zo druk over en zet iedereen op de plak neer.

Wat verwachten we op voorhand van deze wedstrijd? Het verschil op ELO-rating wordt door de teamcaptain naar beneden gehaald, maar dat is sowieso een risico dat je mag incalculeren. Dus moet de rest van het team dat verschil duidelijk gaan maken, alleen al op de eerste vier borden hebben we meer dan 800 punten meer. Dan zou appeltje-eitje moeten zijn. We gaan beginnen met twee snelle en soepele remises om op te starten.

Maarten Beekhuis is de eerste die remise overeenkomt met zijn tegenstander Ronald Groot. Een Caro-Kann opening waar snel diverse stukken worden geruild. Geen van beide spelers lijkt het initiatief te willen nemen om in het middenspel over te gaan tot een echte strijd. De stukken worden teruggetrokken naar de veilige zone en het kabbelt nog even door. Nog weer even een stuk afruilen, en het materiaal voor een eventuele winstvoering wordt nog verder uitgedund. Dan worden er nog meer stukken klaargezet om het doosje in te gaan, wat direct de angel uit de partij haalt. Een vrij kleurloze remise.

De volgende remise laat ik zelf aantekenen, en als teamcaptain overleg je dat natuurlijk met de teamcaptain, die er geen bezwaar tegen had dat ik deze remise aanbood. Maar was het wel nodig om remise aan te bieden? Voor de verandering had ik mijzelf eens de witte kleuren toebedeeld in plaats van het gebruikelijke zwart als ik inval. En de reden daarvoor was dat ik nu eens wilde proberen mijn eigen spel te spelen, in plaats van mij de wil te laten opleggen door de tegenstander. Nu heb ik op dit niveau niet zoveel in de pap te brokkelen, maar John Leek wist ook niet wat hij moest verwachten. Zoals het ging kwam ik goed uit de opening en had het beste van het spel. Op de damevleugel had ik de boel snel onder controle. Een vreemde zet is 9… a6, volgens mijn bescheiden mening heeft dat weinig nut, en weet je dan niet echt iets beters te vinden. Toch probeert hij zijn stukken meer te mobiliseren, maar die worden snel de nek omgedraaid door mijn sterke zet 13.d5. Daarmee creëer ik een sterke voorpost en hij weet niet wat hij er mee aan moet. Maar hij weet er toch wel voor te zorgen dat ik met mijn stukken naar achteren moet en ook weet hij zich in eerste instantie te bevrijden uit de omklemming. Op de damevleugel wordt opruiming gehouden en dat is voor mij het moment om in het hiervoor beschreven overleg met de captain te gaan. Er is weinig overtuigingskracht voor nodig om mijzelf ervan te overtuigen dat ik eigenlijk wel iets beter sta, en het remiseaanbod is dan ook terecht. John Leek heeft ook in de gaten dat ik beter sta en vreest dat mijn stukken via de open damevleugel onrust gaan veroorzaken en neemt het remiseaanbod aan. Mijn vooropgezette plan heeft zijn uitwerking gehad: ik kon zelf het spel maken en ik mag dan denk ik ook wel trots zijn op deze plusremise. Een tussenstand van 1-1, het wordt tijd voor wat echte hele punten!

Daarvoor moeten we bij de eerste vier borden zijn, want daar maken wij het echte (ELO) verschil. Maar daar kost het ook nog de nodige moeite om het echte krachtsverschil op het bord uit te laten komen. Marcel Boel speelt lange tijd tegen een muur aan, en weet deze maar niet af te laten brokkelen. Siciliaan-Taimanov variant, klinkt interessant maar uiteindelijk moet na deze opening het pleit in het middenspel beslecht worden. Marcel heeft wel een actievere stelling maar het heeft nog niet tot een beslissende wending geleid en Gerard de Geus biedt goed partij. Maar dan overspeelt hij toch zijn hand, en denkt een kwal met voordeel te winnen. Alleen is er klein probleempje met zet Td5 die alles om zeep helpt, opeens is het totaal verloren. Een stuk gaat verloren en voor Marcel uiteraard een plezier om dit allemaal uit te voeren. Tja, de gretigheid kan je soms lelijk opbreken en daar kan Gerard de Geus over mee praten. Het eerste verschil in de wedstrijd is gemaakt.

Met een overwinning kun je natuurlijk de wedstrijd uitspelen, maar het risico dat het bij een van de andere borden fout gaat, ligt op de loer. Maar de tegenstander van Mark Brussen had niet echt de intentie om ijzer met handen te gaan breken. Daar zorgde Mark ook wel voor door de boel zo vast te zetten dat er geen doorkomen aan was. De pionnenstructuur van Mark staat na 17 zetten als een huis en hij heeft zich daar achter ingegraven. Martin Coerts helpt daar ook nog een handje bij door met zijn g-pion zich vast te zetten op g6. Simpel gezegd, alles staat vast, handen schudden en remise.

Op het eerste bord speelt Thomas tegen volgens mij een Alkmaars instituut: Hebert Perez Garcia. De naam klinkt exotisch, maar daar heeft Thomas geen boodschap aan. In een op het oog zelfde Caro-Kann opening als bij Maarten, trek Thomas snel het initiatief naar zich toe. Perez Garcia wordt opgezadeld met een dubbele f-pion die zwart in de partij moet gaan opbreken. En omdat de zwarte koning maar niet uit het midden van het bord kan ontsnappen is dat het kolfje naar Thomas' hand. Op de 24e zet lokt hij Perez Garcia uit de tent met een verkeerde terugtocht van het paard. Met de souplesse van een ervaren grootmeester speelt hij het daarna heel mooi uit. Er zijn zoveel kleine dreigingen in de stelling geweven dat hij kan kiezen wat het leukst is om te winnen. In de slotstelling staat er zo’n grote batterij op de zevende rij dat tijdelijk de stroom uitviel in Alkmaar, alle energie werd naar die rij gestraald. Een mooie overwinning. We staan dan verdiend voor met 3½-1½.



En omdat elke remise ook weer bij onze score opgeteld kan worden richting het kampioenschap laat Henk Eleveld het volgende halve punt op het formulier invullen. De opening is Gesloten Catalaans, maar zo gesloten zag het er niet uit. Eevenmin was het zo open dat er allemaal kansen voor open doel tot stand kwamen. Nadat alle zware stukken waren afgeruild en er een eindspel met lichte stukken was overgebleven, was alle muziek uit de partij. De partij was vanaf het begin gelijk opgaand, en de balans is niet uitgeslagen in welke richting dan ook. Dat halve punt brengt ons totaal op 4 matchpunten, dus een nederlaag zit er wederom niet in, we gaan weer voor de volle winst.

Maar dan komt er even een kink in de kabel. Erik Smit mag tegen de enige dame in het gezelschap van de tegenstander spelen, en met een groot verschil in ELO moet hij dat wel kunnen winnen. Maar Erik heeft moeite de barrière te breken. En na zo’n 30 zetten heeft hij niet veel bereikt en alle lof gaat naar Shannon Vlaar die hem ogenschijnlijk makkelijk in toom houdt. Ze speelt actief op beide vleugels en Erik moet hopen op een misgreep. En die laat dan ook niet lang op zich wachten. Door een te optimistische torenzet kan Erik de stelling binnendringen. Maar die torenzet blijkt enkele zetten later toch zijn werk te doen. Want dan is het opeens Erik die volledig de mist ingaat, en Shannon tot een tegenaanval laat komen. Is het tijdnood of schaakblindheid, niet bekend, want het gaat van kwaad tot erger als hij een vergiftigde loper denkt te kunnen slaan. Even vergeet hij dat een samenspel van dame, toren en loper de zwarte koning helemaal op hol laat slaan. Maar die koning loopt opeens totaal verdwaasd om zich heen te kijken als alle stukken wordt geslachtofferd. Dat is even een lelijke tegenvaller, en Erik moet de nodige hoon van de dag ontvangen, maar daar word je een grote en sterke schaker van, zelfs zonder pindakaas...

Dus is de overwinning nog niet binnen, de hoop is dan gevestigd op Freddie die Dirk van der Meiden moet zien pootje te lichten. Maar ook hier gaat het moeizaam om de beslissing te forceren. In het middenspel ruilt Van der Meiden een toren in voor een stuk en een pion. Daar had direct een tweede pion bij gepakt moeten worden, maar dat laat hij achterwege, waarschijnlijk in de veronderstelling dat hij het wel kan keepen. Op het oog lijkt het er een bepaald moment op dat het fout gaat voor Freddie, maar achter het bord heeft hij het allemaal onder controle. Dame en toren staan ver weg van de zwarte koning en er staat een gevaarlijke pion op e6 die ogenschijnlijk zomaar door kan lopen. Maar Freddie blijkt het allemaal toch beter gezien te hebben en nadat hij de dames weet te ruilen kan de pion op e6 opgehaald worden. Die hoeft niet meteen het doosje in want eerst moet de stelling verbeterd worden. Dat vergt maar een paar zetten en wit snapt dat het geen zin meer heeft door te spelen. Een zo te zien moeilijk eindspel dat precies uitgerekend moest worden, maar dat deed Freddie dan ook.

De overwinning leek in eerste instantie makkelijk tot stand te komen, maar de Alkmaarders kregen een tweede adem die we bijna toelieten. Maar op tijd kwamen we weer bij onze positieven om de strijd in ons voordeel te beslissen. En om Martin bij de kampioenswedstrijd aanwezig te laten zijn wisten de concurrerende teams ervoor te zorgen dat we na deze ronde nog niet officieel kampioen waren, theoretisch misschien al wel. Na de slopende wedstrijd hebben we ons verwend met diverse bakjes tzatziki en Gyros... we hadden het verdiend!

't Andere verslag | partijen in pgn

Apeldoorn verliest cruciaal duel

Merijn van Delft

Het is natuurlijk een paar uur reizen en daar houden de meeste mensen niet van, maar ik vind uitwedstrijden tegen Voerendaal altijd erg leuk. Evenals de vorige keren dat we naar Klimmen afreisden, scheen er een heerlijk lekker zonnetje. De omgeving is er schitterend en Café Keulen is een leuke speellocatie. De ontvangst door mensen als Oscar Lemmers is uitermate correct en prettig. Alle ingrediënten voor een mooie schaakmiddag waren aanwezig.

Met Accres Apeldoorn moest er eindelijk weer eens een wedstrijd gewonnen worden in de strijd tegen degradatie en dat is niet gelukt. Met 5,5-4,5 delfden we het onderspit. Het is vaker gezegd: vorig jaar werden we met vrijwel hetzelfde team tweede in de Meesterklasse en nu heeft het er alle schijn van dat we negende gaan worden. Vorig jaar zat alles mee en dit seizoen wil het niet vlotten. Ik denk dat we het iets te makkelijk hebben opgevat dit jaar. Het zit qua niveau toch allemaal vrij dicht op elkaar, zodra je niet meedoet om de titel, zit je sneller tegen degradatie te spelen dan je denkt.

Tegen Voerendaal begonnen we de wedstrijd gedisciplineerd. Dankzij een vlijmscherpe openingsvoorbereiding wisten Arthur van de Oudeweetering (tegen Patrick Driessens), Sjef Rijnaarts (tegen Thomas Trella) en Merijn van Delft (tegen Mihail Saltaev) het witte openingsvoordeel te neutraliseren en speelden ze alle drie binnen twintig zetten remise. Verder leek iedereen een degelijke stelling te pakken te hebben. Ilja Zaragatski had met wit 386 ratingpunten meer en leek onze belangrijkste troef te zijn. Op de rest van de borden geen gekke dingen doen en de matchwinst leek een kwestie van tijd. Tom Bus trok zich echter niets aan van het elo-verschil, nam zelfbewust een egelopstelling in en kreeg al snel een duidelijke voorsprong op de klok.

Ondertussen was Stefan Kuipers met wit aan het pushen tegen Andrey Orlov, maar toen het initiatief was verdampt, werd meteen de vrede getekend – nog altijd safety first. Alexander Kabatianski daarentegen begon wel enorm te freestylen met wit in een Catalaan tegen Felix Levin en werd snoeihard weggecounterd. Deze achterstand was van korte duur en werd door onze jonge talenten meteen omgebogen in een voorsprong. Armen Hachijan profiteerde al vroeg in de partij van een onoplettendheid van Ivo Wantola en verzilverde zijn voordeel in het eindspel. Nico Zwirs won een indrukwekkende partij tegen Oscar Lemmers – creatief openingsspel mondde uit in een steeds sterker aanzwellend initiatief.



Een 4-3 voorsprong dus voor Apeldoorn, maar toen had het noodlot al toegeslagen. Uitgerekend onze drie grootmeesters raakten het spoor volledig bijster. Ilja mocht nog van geluk spreken dat Tom de doodsklap niet uitdeelde en ontsnapte met remise. Roeland Pruijssers stond beter met zwart tegen Daniel Hausrath, maar liet zich op klaarlichte dag een kwaliteit afhandig maken. Ook Sebastian Siebrecht zag zich tegen Christian Braun al vroeg genoodzaakt een kwaliteit te offeren, maar kwam er daarna niet meer aan te pas.

In Apeldoorn staan we weer met beide benen op de grond. Het verblijf in de Meesterklasse is niet zo vanzelfsprekend als we de afgelopen jaren zijn gaan geloven. Als schaker moet je jezelf constant opnieuw blijven uitvinden om mee te kunnen blijven doen in de hoogste klasse. Positief is de ontwikkeling van onze jonge gasten. Nico (tpr 2390) en Armen (tpr 2352) draaien niet eens een bijzonder goed seizoen, maar klampen wel duidelijk aan aan het niveau.

Partijen van de eerste vier borden op de site van sv Voerendaal

Dos cervezas, por favor!

Henk Vinkes

Als tegen acht uur ‘s avonds de bestelling van meerdere cervezas wordt gedaan zit de stemming er goed in bij het tweede team. We hebben kort daarvoor via de wifi-verbinding vast kunnen stellen dat we weer verder zijn uitgelopen op de concurrentie. Amsterdam West heeft in de zesde ronde de titel aspiraties van Oud Zuylen keihard in de gracht gedumpt. Maar we kunnen ons aan de andere kant niet te euforisch gedragen omdat de zorgen om het eerste en het derde team groter worden. Maar sarcastisch als we kunnen zijn wrijven we het er wel in :) Erik kwam met de vraag hoe we het kampioenschap t.z.t. zouden gaan vieren, en kwam zelf al met een mooi voorstel. Paintballen met de andere twee teams als opgejaagd wild! Erik, je mag de organisatie op je nemen.

Want als we nu nog het kampioenschap uit handen gaan geven stel ik per direct mijn teamleiderschap ter beschikking voor de volgende verkiezingen. Ging het dan allemaal zo soepel deze ronde dat we nu al zo als overwinnaars denken? Via via wisten we al dat Caïssa 4 deze ronde de opstelling lastig voor elkaar kon krijgen. Dat resulteerde erin dat bij de andere wedstrijd er twee spelers minder werden opgesteld. Dus we moesten er optimaal gebruik van zien te maken. En dat hebben we zeker gedaan, en dat sommige spelers het somber inzagen was niet nodig. Als je het gemiddelde bekijkt hadden we 150 ELO-punten meer. We maakten ons op voor een middagje schieten!

En de eerste die daar op niet mis te verstane wijze gehoor aan gaf was de jarige job Maarten Beekhuis, hij speelde tegen Evert-Jan Straat. Nog voor de tiende zet had Maarten in de Franse opening er een pion tegenaan gegooid en liet hij de pluspion moederziel alleen op d4 staan. En alle Boze witte stukken keerden zich tegen deze zielige pion die gedoemd was uiteindelijk het loodje te leggen. Toen de tijd daar was om het houtje weer terug te vorderen had Maarten al meerdere stukken gemobiliseerd voor een verwoestende aanval. Tegenstander Straat liet zich wel heel makkelijk de kaas van het brood eten, maar dat doet niks af aan de mooie manier waarop Maarten de aanval afsluit. Na 22 zetten was het eerste punt van de middag binnen, en kon hij taart aansnijden.



Maar we mochten er niet lang van genieten, want zo snel als dat we op voorsprong kwamen stond het ook al weer gelijk. Mark Brussen trof een tegenstander die het hem de hele middag alleen maar lastig heeft gemaakt. Of heeft hij het zelf over zich afgeroepen, denk het niet. Stef van Haaren had vanaf de opening het beste van het spel, en de c-lijn was daar de beslissende factor. Mark had de a- en b-pion wel ver vooruit gespeeld maar die distantieerden zich op die manier alleen maar van de strijd die achter hun rug werd uitgevochten. Zoals gezegd was het de c-lijn die beslissend was in deze partij, alles kwam via deze lijn naar binnen en Mark kon alleen maar toekijken. En toen hij zag dat of de loper op c7 geslacht zou worden, of dat de toren op c8 het laatste oordeel zou vellen was het tijd om op te geven.

Maar nog geen minuut later kwamen we hoppatee(!) weer op voorsprong en dit keer gaven we die niet meer uit handen. Freddie van der Elburg combineerde tegenstander Bödicker helemaal van het bord. Hollands, uiteraard, wie kan hem daarmee vloeren, de teamcaptain deed laat op de avond verwoede pogingen ;-) Maar goed, dat was onder het genot van meerdere biertjes. Deze partij zag een opmerkelijke opmars van de witte h-pion, wat resulteerde in een wijd open h-lijn. Het ziet er op zich vreemd uit, alleen dat zijn tegenstander achterloopt met de ontwikkeling van stukken. Intussen heeft Freddie de cavalerie al op pad gestuurd, en die wordt geen strobreed in de weg gelegd. Het feest begint met slaan op g3 en dat levert binnen de kortste keren al twee pionnen op. Dan moeten de gelederen nog even gesloten worden tegen een wulps rondhuppelende witte dame. Maar als die een emmer ijsklontjes over zich heen krijgt en tot de orde wordt geroepen is de winst binnen. 2-1 voorsprong en geen vuiltje aan de lucht.

Want de dolle tien minuten hebben nog meer in petto. Thomas weet een avontuurlijke gespeelde partij soepel tot winst te brengen. Robert Jan Schaper werkt daar natuurlijk wel aan mee, door in te gaan op de verwikkelingen die Thomas uitlokt. Uiteraard staan we aan de zijkant toe te kijken en mompelen dat er wel weer een Thomas-trucje uit de zonnebril getoverd gaat worden. In het middenspel heeft Thomas een toren plus pion ingeruild voor twee paarden, en die gaan als dolle stieren hinnikend naar de overkant. Zwart is zo druk met het counteren van al die vervelende dreigingen dat hij zelf niets kan ondernemen. Op afstand een schaakje geven is alles, want de torens hebben het al druk genoeg. Het is duidelijk dat het allemaal geen zin heeft, Schaper weet de ongelijke strijd nog wel even te rekken, maar geeft de partij na de 41e zet van Thomas op. Hij is weggecombineerd.

Het volgende biertje is voor Martin die voor zijn gevoel met een mindere stelling aan het spelen was. Maar dat bleek niet zo te zijn, misschien tot ongeveer de 20e zet, daarna echt niet meer. Bert Westera was iets van een aanval aan het opbouwen maar een echte dreiging zat er niet in. Net als bij de partij van Thomas werd ook hier een toren met pion ingeruild voor twee lichtere stukken. Later op de avond in Sam-Sam liet Martin met veel plezier zien wat voor geniepige zetjes hij had gedaan om het spel van zijn tegenstander te ontregelen. Een van die zetten was e5-e4, daar genoot hij enorm van, en dat haalde al een angel uit het witte spel. Langzaam maar zeker begonnen de zwarte stukken samen te werken en wit kon niets ander doen dan in de verdediging gaan. De twee witte torens waren zover uit elkaar geslagen dat er van enige samenwerking geen sprake meer kon zijn. De een moest de koning beschermen, en de andere toren probeerde onrust te zaaien. Maar geen van beide taken kon met verve worden uitgevoerd. Uiteindelijke kon Martin een van zijn meest bejubelde zetten doen, tenminste hij juichte het hardst: 40…Tb8. We zullen het cynische commentaar achterwege laten, kenners weten wel hoe het er aan toeging. Dat was de beslissing in de partij, de paardvork was een detail. En het vierde punt was binnen.

Diverse jaren was Cees Visser actief in het Apeldoornse schaakleven, maar zette die carrière voort in Amsterdam. Maar dan komt het natuurlijk voor dat je weer eens terug mag naar je roots, en zo geschiedde het dat hij tegen Henk Eleveld vandaag aan de andere kant van het bord zat. Of hij daar veel plezier aan beleefde betwijfel ik, want Henk maakte het hem vanaf het begin aan lastig. Wie de grotere kennis van het Slavisch heeft laat ik in het midden, maar Henk hield met “kleine” zetjes zwart wel bezig. En al dat gepriegel moest natuurlijk wel een keer wat opleveren. Het eerste was de tijd die in het voordeel van Henk Eleveld begon te groeien, en daarna een positioneel voordeel met diverse dreigingen. Cees Visser probeerde nog met een dubbele vrijpion voor onrust te zorgen maar het was een loze dreiging. De enkele vrij a-pion gaf de doorslag, promotie was niet tegen te houden. Hij had nog wel een kans om de partij gelijk te houden maar de tijd nekte hem. Dat hij bij het uitvoeren van de 40e zet door de vlag ging was een detail, kort daarvoor had Cees Visser zijn stelling zelf om zeep geholpen met De2.

Daarmee was de winst definitief binnen met nog twee partijen aan de gang. Het duurde ongeveer een uur nadat Henk had gewonnen voor het volgende punt kon worden genoteerd, want Erik Smit wilde (moest) een klein voordeeltje koste wat het kost tot winst voeren. Maar hij moest er wel voor zwoegen: tegenstander Van Duijn wilde stug verdedigend maar niet capituleren. Erik had intussen wel een pion gewonnen maar die was niet direct beslissend voor de partij. En zo bleef het lange tijd schuiven en schuiven, en zetjes doen, en drinken halen, en noteren, en weer eens een zet doen, etc. etc. Tot Erik het tijd vond om in actie te komen tegen pion a7. Die was achtergebleven bij het zwarte remiseplan en ging hem nu de kop kosten. Want in de gretigheid om de pionnen weer terug te winnen ontkwam zwart er niet aan de toren in te leveren tegen de loper. En daarna was de partij beslist, de zwarte koning werd in het nauw gedreven, de loper werd buitenspel gezet. Dat kun je wel aan Erik overlaten. Hij genoot zichtbaar van deze nette technische uitvoering van het eindspel.


Goed we kunnen het licht uit doen want de wedstrijd zit er op, de winst is binnen, stand 6-1… Och ja, da’s waar ook, het totaal moet acht zijn, wie is er dan nog bezig? Even zoeken, waar zit ie nou ook al weer, ah gevonden: Marcel speelt nog. Volgens mij gaf Martin wel een mooie omschrijving van deze partij: een zeeeeer lange strijd waarvan je al wist dat het uren geleden ook al remise had kunnen zijn en was. Maar ik geloof dat Marcel er niet zoveel plezier aan beleefde want al eerder in deze competitie wist hij weinig tot niets te bereiken. En een tegenstander die maar geen fout wil maken. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Simpel samengevat werd het evenwicht in deze partij nooit verstoord, en de remise was daarom de enige en meest terechte uitslag.

En dus kwamen we weer een stukje dichterbij het kampioenschap. De voorsprong is nu vier matchpunten en een heleboel bordpunten. Het kan dat we zelfs na de volgende ronde al kampioen zijn, maar omwille van de dan afwezige Martin gaan we dat natuurlijk niet doen. Die opdracht geven we aan de andere teams in deze klasse, want we willen die triomftocht in de volgende thuiswedstrijd vieren.

Alle partijen in pgn

Accres Apeldoorn blijft in gevarenzone

Sjef Rijnaarts

Accres Apeldoorn speelt zich ook tegen HMC niet uit de zorgen

Na vorig jaar geschiedenis geschreven te hebben met een tweede plaats, ging Apeldoorn met hoge verwachtingen het nieuwe seizoen in. De realiteit is echter geheel anders na nederlagen tegen BSG, Utrecht en een gelijkspel tegen Rotterdam: we schaken in de kelder van de Meesterklasse en moeten hopen op slechte resultaten van onze concurrenten en zelf een aantal overwinningen zien te boeken.

Sebastian Siebrecht speelde vooruit tegen Benjamin Bok met wit. In een rustige Catalaan pakt Sebastian een klein voordeeltje, maar nadat hij zijn dame op e6 heeft geposteerd weet Benjamin Bok met handige zetten een aantal tempi te winnen en het initiatief naar zich toe te trekken, waarna hij vervolgens overtuigend het punt binnenhaalt.

Roeland Pruijssers vertrouwde tegen Twan Burg op zijn vertrouwde Breyer. Naar zijn idee speelde hij voornamelijk gezonde zetten en hij had dan ook niet verwacht dat hij met 19. c4! direct in de problemen zou komen. Het was echter helemaal mis en hij probeerde de minst slechte variant te kiezen. Dit was niet voldoende.



Merijn van Delft wist tegen David Miedema in de Slavische opening met zwart snel het loperpaar te bemachtigen en kon daarmee een voordeeltje claimen. Hij speelde dit lange tijd nauwkeurig en goed en had met 42. …, Ld4+ gevolgd door h3 de genadeklap uit kunnen delen. Miedema bleef echter handig rommelen en Merijn gaf het voordeel langzaam weg en was helemaal verdwenen toen hij zijn a-pion verloor. Uiteindelijk moest Merijn berusten in remise.

Maarten Solleveld pakte in een Spaanse zijvariant een prettig plusje tegen Martijn Dambacher in de vorm van een geïsoleerde d-pion. Na 20. … Pc4 blijft er echter bij wit te veel hangen:, b2,a3,c3 en c2 en moest Maarten genoegen nemen met eeuwig schaak.

Stefan Kuipers keek al snel tegen een SOS-verrassing van Jeroen Bosch aan met 5.g3 in de doorschuifvariant van het Frans. Stefan reageerde hier echter goed op. Op zet wist hij met 19. …, Ld3! de coördinatie van alle witte stukken te ontregelen en won hij snel een stuk en de partij.

Tegen de Pirc-verdediging offerde Nico Zwirs het altijd giftige b2. Jasper Broekmeulen sloeg deze pion echter, waarna hij niet zo giftig bleek te zijn. Nico probeerde nog het initiatief te nemen en een aanval op te zetten. Deze aanval zette geen zoden aan de dijk en hij moest berusten in een nederlaag.

Armen Hachian probeerde Rob Schoorl te verrassen met een Siciliaanse zijvariant, die ik zelf nog niet eerder heb gezien. Na 11. Dh5 vertrouwde ik zwarts stelling niet helemaal. Armen dacht dat Pxe6 niet mogelijk was voor wit, maar na 15. Lb2 ziet het er gevaarlijk uit voor zwart. Mogelijk Armens analyse afwachten om uitsluitsel te geven over het stellingsoordeel. Zoals de partij nu echter verliep had Armen weinig in te brengen en won Rob Schoorl overtuigend.
Voor een uitgebreide analyse, zie 'SOS Schoonheidsprijs ronde 6'

Alexander Kabatianski speelde een modelpartij tegen Geert van der Stricht. Een pionoffer in de Meraner voor een loperpaar en een mooi centrum gaf meer dan genoeg compensatie. De problemen stapelden zich op voor zwart en Geert van der Stricht moest dan ook ergens een stuk inleveren, wat hem de partij kostte.



In zijn partij tegen David van Kerkhof, kwam Sjef Rijnaarts in de hem bekende Scheveninger terecht. Na 10. Kh1 moest hij echter ideeën en zetten schuldig blijven, terwijl hij het vaak genoeg op het bord had gehad. Met een paar minuten op de klok berekende hij dat 19. …,f5 mogelijk was en dat hij zich zo onder druk uit zou schaken. Dit lijkt nog steeds wel te kloppen, maar er traden veel complicaties op. 22. … Dxc2 kan verbeterd worden met Td8, waarna een razend ingewikkelde stelling ontstaat. In het eindspel met drie pionnen voor de kleine kwaliteit miste David van Kerkhof enkele kansen om de partij te winnen, waardoor het uiteindelijk in eeuwig schaak eindigde.

Arthur van de Oudeweetering kwam met wit al snel in tijdproblemen in een redelijke gelijke stelling. Dit was voor Niels Ondersteijn een goede reden om een vroeg remise aanbod af te slaan en nog verder te proberen. Op zet 37 blunderde Arthur een pion, waarna de rest van de partij een formaliteit was.

Alle partijen in pgn

Evalueren met Henk en Henk

Henk Vinkes

Tot nu toe gaat alles eigenlijk best wel naar wens met het tweede team van Accres Apeldoorn. Vier overwinningen en nu al een ruime voorsprong op de concurrentie, zowel in matchpunten als bordpunten. Naaste belager Oud Zuylen moest tot aan deze ronde twee keer een gelijkspel toestaan, en dan is het verschil vlot gemaakt in ons voordeel. Je gaat je dan al rijk rekenen en hoopt dat de verwachting uitkomt dat we al voor het spelen van de laatste ronde zeker zijn van het kampioenschap. Zo mag je natuurlijk niet denken, maar de voortekenen zijn er al. Toch moeten we de kop er goed bij houden om het maar zo te omschrijven, want een denkfout is in die koppen snel gemaakt. Maar dat weten alle spelers zelf ook wel, daar hoef ik ze niet aan te herinneren.

Een voordeel, als je het zo mag noemen, is dat we iets gemakkelijker kunnen omgaan als er spelers nodig zijn in het eerste team om in te vallen. De vorige ronde had Thomas al in zullen vallen, maar omdat Maarten Solleveld alsnog beschikbaar bleek was het niet nodig. Maar nu werd er wel een beroep op hem gedaan omdat een paar spelers van het eerste team verplichtingen hadden in de Bundesliga, en die staat hoger aangeschreven. Ik denk dat bij de plaatselijke Bierstube nummer 39 Sauerkraut mit Wurst op het menu stond, en die verleiding konden ze natuurlijk niet weerstaan. Wel hadden wij dankzij de “inspanningen” van Merijn de beschikking over Tom Meurs, dus die plek was direct weer ingevuld. Maar in die week moest ook Henk Eleveld zich afmelden, en die werd vervangen door Henk, de schrijver dezes. Henk voor Henk en op dezelfde dag bleek Henk ook nog in te vallen in het derde team, de Henken als invaller waren populair deze speelronde.

In Wageningen speelden we in een locatie waar we jaren geleden met de Schaakmaat aan een OSBO snelschaakkampioenschap hebben meegedaan, waarschijnlijk is Schaakstad daar ook wel geweest. In eerste instantie kun je je het niet zo voor de geest halen, maar bij het binnenwandelen komt die herinnering gelijk weer terug, destijds was de zaal wel iets voller dan op deze middag. Twee wedstrijden waren er hedenmiddag, en het eerste van Wageningen trad aan met in de gelederen Jan Timman, zou dat een inspiratie voor de anderen zijn? Voor mij misschien wel omdat ik hem altijd heb gevolgd, en natuurlijk in zijn mooie glorietijd, toch leuk om in dezelfde zaal te spelen waar hij ook actief aanwezig is.

Normaal kan ik alle partijen vanaf de zijkant goed volgen en zie de hele wedstrijd zich voor mij ontwikkelen, en met behulp van iedereen krijg ik dan ook vaak mee hoe ze er voor staan. Maar omdat ik nu zelf speel merk ik dat die beleving van de wedstrijd anders is. Zelf stel ik me bij voorbaat niet te veel voor van het verloop van mijn partij, hoe anders zou dat uitpakken… dan had ik mijn tijd wel iets anders ingedeeld. Nu moest ik de informatie over de partijen na afloop verzamelen, het is weer eens iets anders maar dat deden we dan maar bij het altijd gezellige Chinees Wan Tjoe Tjoi San.

Als eerste aan de beurt Maarten Beekhuis. Ruilvariant van het Spaans en de spanning was er heel snel uit. Na acht zetten zijn de dames al van het bord verdwenen en de rest volgt niet snel daarna. Ik heb het idee dat Maarten wel probeert om er een levendige strijd van te maken maar Tjerk Sminia is niet van plan daar aan mee te werken. Via de d-lijn wordt de slag gestreden en de lopers staan er dan beteuterd bij te kijken als om hun heen alle stukken de doos in gaan. Ongelijke lopers wel te verstaan en dat is vaak remise, en hier ook vandaag. De evaluatie van Chessbase staat op 0.00.

Martin moest zijn blazoen oppoetsen na de smadelijke nederlaag in de vorige ronde. Maar zoals de partij verliep was hij er niet blij mee. Pirc-opening en tegenstander Clemens de Vos weet de stelling snel te vereenvoudigen. De torens op de a-lijn worden geruild en snel wordt duidelijk dat de strijd zich verder midden op het bord zal afspelen. Beiden proberen de rokade van de tegenstander te dwarsbomen. Martin slaagt er wel in om te rokeren, maar de stelling is dan al zo uitgedund dat het wel oppassen is. En zo leek hij het ook te voelen, want in zijn commentaar na afloop leek hij er weinig vertrouwen in te hebben. Maar Clemens de Vos denkt dat hij het betere van het spel heeft vanwege zijn ruimteoverwicht. Alleen blijken zijn stukken niet echt samen te werken en kan Martin een bres slaan in de zwarte stelling. De witte dame neemt het initiatief tot het sloopwerk en al snel levert dat een stuk en een mooie stelling op. De winst komt daarna vlot binnen. De evaluatie op de 25e zet is nog = 0.05. Tien zetten later is die +- 6.25 voor Martin, de uitslag is duidelijk.

In de aanloop naar deze wedstrijd heeft Mark Brussen een aantal minder leuke ervaringen moeten incasseren, met als gevolg dat hij op deze zaterdag ongeveer zes keer het equivalent aan reisafstand van de andere teamleden heeft gereden. Niettemin heeft hij overduidelijk wel zin om even lekker zijn agressie er uit te matten op het bord. Voor hem is het wel even wennen dat De Chief naast hem heeft plaatsgenomen, dat komt niet zo vaak voor. Het zal wel inspirerend voor hem geweest zijn, want hij laat het denkwerk qua tijd over aan tegenstander Van de Waerdt. Hij hecht er echter weinig waarde aan, en na dertien zetten neem hij al een optie op de overwinning in deze partij. Hij heeft het echt naar zijn zin in dit team, en de zorgen van teamleider heeft hij ook niet meer. En zo speelt hij ook vandaag, vrijuit en hij laat merken getergd te zijn. Cees van de Waerdt kan de problemen niet oplossen die Mark hem toespeelt en verzuipt langzamerhand in de stelling. De zwarte paarden dartelen vrolijk rond, alleen zonder doel voor ogen. En als er dan achter de pion op h2 een vervelende fout verscholen zit, is het pleit beslecht. Een mooie overwinning zonder ook maar een moment in gevaar te zijn geweest.

Intussen zijn uit Sochi de eerste (gouden) medailles gewonnen, dat wordt op het uitslagenbord wereldkundig gemaakt. Niet lang daarna kan de schaakwereld ook kennisnemen van het feit dat Freddie van der Elburg opponent John Stigter door het ijs heeft laten zakken. Lange tijd gaat de partij gelijk op, maar Freddie weet via een gunstige ruil een pion winst uit het middenspel mee te nemen. Dat voordeel moet je hem natuurlijk niet geven want hij gaat dan echt geen scheve schaats laten glijden. Toch heeft hij een botte kant op een van de schaatsen, want het voordeel verdwijnt weer in een wak. Maar ja, iedereen weet dat er nu nergens ijs ligt, en dat het wak nep was. John Stigter gaat daarna snel weer in de fout en nu laat Freddie hem niet ontsnappen, aan stukverlies is niet te ontkomen. En daarmee zijn we op een 3½-½ voorsprong gekomen. Maar nog wel met vier partijen gaande. Daarvan zijn er twee die zeker niet verloren zullen gaan, en een derde en vierde partij waar nog het nodige kan gebeuren.

Marcel Boel speelt tegen de teamleider van Wageningen, Martijn Naaijer. En zoals al in meerdere partijen vandaag het geval was: de stelling wordt snel vereenvoudigd. Natuurlijk doet Marcel genoeg pogingen om ergens een voordeeltje uit te halen, maar de verdediging van Martijn is simpel gezegd elke keer sluitend. En een tactische wending is ook niet te vinden. In het middenspel weet Martijn Naaijer zijn torens zo te manoeuvreren dat Marcel op moet passen niet ondergesneeuwd te worden. Hij haalt zijn sneeuwschuiver uit de schuur en alle plooien worden gladgestreken. Er was echt niets uit halen voor Marcel, maar ook andersom niet. Gewoon een terechte remise.

Had ik de dames maar op het bord gehouden, dat was de analyse van Erik Smit nadat hij een sneeuwbal in zijn snufferd had gehad van Jef Verwoert. Oh ja, er lag geen sneeuw in deze winter maar de frustratie was er niet minder om. Want hij laat zich een pion ontfutselen waar het niet nodig was geweest. Maar de pion is pleiterik en dan maar creatief om proberen te gaan met dit minpuntje. Maar de manier waarop Jef Verwoert die pluspion te gelde maakt is wel netjes. Hij lokt Erik uit om net wat slechtere zetjes te doen dan de evaluatie van Chessbase of Fritz aangeeft. En Erik laat zich er toe verleiden om het paard achter in de witte stelling te laten grazen. Niet zo verstandig, want de winter is wel mild, maar het gras is nog niet zo groen, stomme knol met zijn gevreet, blijf bij je stal! Maar het is al te laat, het paard is in een sloot geflikkerd en terwijl alle koeien op stal staan is er niets en niemand om hem daar uit te halen. Het is wel balen om zo te verliezen. Jammer.

Dan het Henk-verhaal. Henk valt in voor Henk, en Henk heeft niet al te hoge verwachtingen van de partij, wat stom om zo te denken, want zoals u al merkt zit ikzelf vrijwel achter in dit verhaal. Dat betekent dat mijn partij nog niet voorbij was toen Erik zijn overgave tekende. De partij begon vrij rustig, leek het. Maar na negen zetten werd ik al uitgenodigd om de verwikkelingen aan te gaan. Volgens Freddie had ik dit niet moeten doen omdat het direct de kans op een overwinning in de weg stond. Maar ik ging die uitdaging toch aan, in hoge verwachting wat het zou brengen. En daar had ik het al beter kunnen doen, resulterend in een iets betere stelling. Maar Johan van den Brink weet het grootste onheil af te wenden, en daarna volgt een lange strijd wie het beste zijn stukken waar kan neerzetten. En misschien ben ik daar al te voorzichtig geweest en had veel actiever moeten spelen. Toch kon ik voor mijn gevoel de stelling lange tijd in evenwicht houden. Hij is de sterkere speler, dus bewijs het dan maar ook.

Het kost wel meer tijd dan verwacht, en tegen de veertigste zet heb ik niet veel meer over. Van den Brink heeft diverse kansen gehad om al eerder een beslissend voordeel te pakken, maar verzuimd. Maar dan echt precies voor de tijdcontrole geeft hij mij een kans die de winst op had kunnen leveren. Het slaan op d6 met het paard is een complete slag in de lucht, maar de pest is dat ik teveel spoken zie die op mij af zouden komen. Ik zie volgens mij genoeg varianten, maar kan moeilijk beoordelen of die voordelig voor mij zijn. Dat bleek uiteindelijk toch het geval te zijn. Achteraf is het balen, want als ik via Fritz of Chessbase de partij naspeel komen varianten voorbij die ik tot een bepaald aantal wel had gezien. De tijd was er te kort voor, jammer. Daarna verknoei ook nog een volkomen gelijkstaand paard-eindspel… Tijdens het Tata-toernooi en ook in Zürich kon je de partijen live meebeleven en via een engine volgen hoe de stelling was. Je constateerde dan vaak dat een winst of remise heel makkelijk kon zijn. Nakamura die eenvoudig van Carlsen had kunnen winnen, of hoe eenvoudig Merijn remise in een van zijn zeeslangen had kunnen maken. Maar achter het bord heb ik nu zelf ook gemerkt dat de evaluatie via de computer makkelijker is dan wanneer je zelf speelt. Het was wel een leuke ervaring. Het bracht de spanning in de match iets terug, maar de uitslag was al wel bijna bekend.

Want als laatste speelt Tom Meurs nog. Hij heeft al bijna twee jaar geen schaakstuk meer aangeraakt en moet zijn routine in het edele spel het werk laten doen. En dan word je getrakteerd op de remise-opening bij uitstek: het Russisch. Welkom terug op het schaakpodium en je ziet maar wat je ervan maakt. Ik als zwartspeler (Van Leerdam) heb vandaag als doel gesteld om remise te maken. Net als bij andere partijen vandaag verdwijnen de dames snel van het bord. Tom mag dan met de beste wil van de wereld proberen om er iets van te maken, maar krijgt geen medewerking. Als na 34 zetten een eindspel op het bord staat met ongelijke lopers, weet je al wat het resultaat zal zijn. Tom doet nog diverse pogingen om het volle punt te scoren, maar slaagt daar niet in. Toch is het wel goed hoe hij na een lange tijd van geen schaken een degelijke partij speelt. We willen hem daarna bij de Chinees overladen met doggy bags, maar bescheiden als hij is, wil hij deze cadeaus niet aannemen. Misschien hebben we hem over de drempel geholpen om weer actiever te gaan schaken, en kunnen we nog eens een beroep op hem doen om in te vallen. Bedankt Tom.

En daarmee halen we in deze wedstrijd ook de winst binnen, een kleine overwinning, maar genoeg om nog altijd de ranglijst aan te blijven voeren. Oud Zuylen komt tot winst met dezelfde cijfers, dus het verschil blijft gehandhaafd. Op naar de volgende ronde, we willen weer eens knallen!

Alle partijen in pgn

Nederlaag in Groningen

Armen Hachijan

Op zaterdag 8 februari stond alweer de vijfde ronde van de KNSB competitie op het programma. Accres was tot nu toe niet aan een heel gelukkig seizoen bezig met een magere 7e plek in de rangschikking en dus was het zaak om dit keer wel twee matchpunten te pakken. Onze tegenstander was Groninger Combinatie, die met maar één matchpunt meer wel vier plekken hoger stond dan wij. Omdat dit weekend samenviel met het Bundesliga-weekend, moesten wij onze twee grootmeesters, Roeland Pruijssers en Sebastian Siebrecht, missen. Gelukkig voor ons vielen Maarten Solleveld en Thomas Beerdsen in.

Maarten zat aan het eerste bord met wit tegen Sergei Tiviakov en stond de hele partij beter, maar helaas gaf hij dat voordeel weg en verloor nog zelfs. Op het tweede bord speelde Ilja Zaragatski een prima en correcte remise tegen Jan Werle met de zwarte stukken. Stefan Kuipers speelde met wit op het derde bord tegen Bonno Pel en kreeg al snel voordeel. Toen zwart bijna terug in de partij leek te komen, maakte Stefan het af. Een mooi punt.



Op het vierde bord kwamen Erik Hoeksema en Merijn van Delft remise overeen in een stelling waar Merijn naar eigen zeggen bijna niets kon met zijn stukken. Armen Hachijan speelde op het vijfde bord met wit tegen Jasper Geurink. Armen haalde geen voordeel uit de opening en net toen hij eindelijk een klein plusje kon claimen gaf hij met een aantal onnauwkeurige zetten de partij weg.

De langste partij van de dag werd gespeeld door Iozefina Paulet en Nico Zwirs. In een Siciliaan won hij al snel een pion, maar Paulet had enige (praktische) compensatie voor de pion, waarna zij nog een stuk offerde. Na dit stukoffer schommelde de evaluatie en helaas miste Nico aan het einde de remise.



Alexander Kabatianski heeft niet een heel gelukkig seizoen. In een partij die uiteindelijk een Konings-Indische structuur kreeg, had zijn tegenstander Joost Wempe het betere van het spel en kon die het punt bijschrijven. De partij tussen Michael Riemens en Arthur van de Oudeweetering was een creatieve, die met 1.Pc3 begon. Arthur had lange tijd het betere van het spel, maar door een blunder verloor hij helaas een stuk en de partij.

De partij tussen Thomas Beerdsen en Milan Mostertman ging lange tijd gelijk op, totdat Thomas het ongelukkige 31.f4 speelde, waarna zijn tegenstander het voordeel kreeg en dit niet meer inleverde. Op het tiende bord was een ware chaos op het bord ontstaan tussen Adrian Clemens en Sjef Rijnaarts, waar Rijnaarts uiteindelijk het scherpst gerekend had.

Daarmee kwam de eindstand op 7-3 in ons nadeel, helaas weer een nederlaag waarmee we 9e staan. We hebben een hoop bordpunten, dus met één overwinning zijn we wellicht al veilig.

Ronde 5 KNSB-competitie

Foto's op Facebook

Wedstrijdverslag Messemaker 1847 (2144) – Accres Apeldoorn 3 (1774)

Ondertussen...

Henk Vinkes

Met nog zes wedstrijden in het vooruitzicht deze competitie, traden we op de eerste zaterdag van het nieuwe jaar aan in de vierde ronde van de KNSB-competitie. Tegenstander was Amersfoort, het team dat tot nu toe geen potten heeft kunnen breken, en elke ronde tik op tik krijgt. Duidelijk is dat zij een te zwak team hebben voor deze klasse, of de tegenstanders zijn te sterk. Hoe dan ook, we wisten dat er vandaag hard uitgehaald moest worden voor de bordpunten. We zouden dan een nog groter gat kunnen slaan met de achtervolgers, die al(!) twee matchpunten achter staan. Je maakt het jezelf alleen maar makkelijker voor het einde van de competitie, en de laatste ronde zou dan alleen een formaliteit moeten zijn.

Als de wedstrijd nog maar net begonnen is, blijkt Martin al direct in de problemen te zitten. Hans van Doorn heeft namelijk met 1. d4 geopend, een openingszet die hij niet verwacht had, en waar hij ook niet op voorbereid was. Tot die schokkende bekentenis kwam hij na de wedstrijd, maar goed dat andere spelers het niet weten, want dan hebben ze het ultieme wapen. We houden de partij scherp in de gaten en komen er op terug, ondertussen over naar de andere “normale” partijen.

Reeds in een vroeg stadium van de partij weet Freddie van der Elburg tegenstander Edwin Schuit een wanhopige zet te ontlokken. De gedachte achter de zet 11… Ta7 is niemand geheel duidelijk, maar de gevolgen zijn des te groter. Freddie moet dan nog het een en ander voorbereiden om aan te tonen dat deze zet echt niet kan. Maar daar is Edwin ook niet de beroerdste in om daarbij te assisteren. Het inleveren van de kwaliteit staat op dat moment vrijwel gelijk aan opgave. De uitvoering duurt nog een aantal zetten, maar de fouten stapelen zich op en na nog maar twee en een half uur spelen is het eerste punt binnen, we staan nu al op 1-0.

      Freddie van der Elburg (r) vs. Edwin Schuit

Tegen alle verwachting in heeft Martin iets van zijn stelling kunnen maken en zal hij gaan proberen er nog een leuke middag van te maken. Dat heeft Erik Smit aan het zesde bord gezeten zeker gedaan. Geïnspireerd geraakt door zijn zwaar bevochten overwinning in de vorige ronde is het vertrouwen wel weer terug. Laten we zeggen dat het puur op tactiek was dat hij soepel de zwarte stelling aan het slopen was. Ron Flohr had weinig profijt van zijn leuk uitziende dame-toren combinatie, want de actie gebeurde aan de andere kant van het bord. En daar was de aanwezigheid van een aantal stukken voor de verdediging hard nodig. Nou weet je, dan speel je je toren terug naar h6 en val je de dame aan, probleem opgelost… Nou nee, niet echt. Hij krijgt de rekening gepresenteerd van het overmoedig aanvallen, 25. Txc6 doet alle hoop in rook opgaan. Erik geniet nogal sadomasochistisch van elke zet die hij daarna doet, maar het is dan ook wel genieten. Tien minuten nadat Freddie won is het tweede punt ook al binnen.

In het halfuur dat volgt wordt de basis gelegd voor de overwinning in deze eenzijdige wedstrijd. Tussendoor blijkt Martin een soort opzet gemaakt te hebben voor een aanval op de koningsvleugel. Vooruitgeschoven pionnen en meer van dat soort zetten. Dat was iets waar Maarten ook mee bezig was, maar die kreeg veel assistentie van tegenstander en tijdelijk teamleider Gunie du Chatinier. Maarten werd maar al te graag uitgenodigd om de zwarte stelling binnen te dringen, en dat hoef je hem geen twee keer te zeggen. Toen de eerste pion was veroverd, restte Gunie niets meer dan het offeren van de kwaliteit, geen goed plan. Het versnelde alleen maar het proces naar zijn nederlaag, die dan ook snel volgde. Met een voorsprong van een kwaliteit met pion was de derde overwinning ook al weer binnen: 3-0.

Niet dat het op een walkover begon te lijken, maar de medewerking van Amersfoort was wel groot. Daar kon Mark Brussen ook over mee praten, want hij had ook vrije toegang tot de puntenwinkel van Amersfoort. Audrey Burer kwam al snel onder druk te staan, en dat gaat een keer breken. Maar dan hoef je nog niet zo snel je eigen graf te graven zoals hij deed. Er waren wel betere zetten te vinden dan met paard op e5 slaan, in ruil voor een aantal pionnen. (Oh, tussendoor komt het bericht door dat Martin dreigt op h2 schaak te geven, we houden u op de hoogte!) Terug naar de partij van Mark die simpel de stelling naar zijn hand zet, en zijn stukken het sloopwerk laat doen. Die pionnen worden binnen de kortste keren weer teruggewonnen met als positieve bijkomstigheid dat er een matdreiging gratis bijgeleverd wordt. En daar is dan het vierde punt binnen, we hebben nog een halfje nodig. De schaakdreiging op h2 bij Martin, blijkt te zijn verijdeld!

Is het misschien Martin die dat halfje binnen gaat halen, want na het dreigende schaakje op h2 is er een remiseaanbod geweest, maar er werd niets mee gedaan. Henk Eleveld heeft zeker niet nagedacht over een remiseaanbod want hij had veel te veel plezier op deze mooie zaterdag en voor het team kwam dat goed uit. Daar komt bij dat hij zijn nederlaag in Amsterdam recht wilde zetten en dan ga je toch geen remise aanbieden, onzin! Maar het kostte wel de nodige tijd en combinaties om dat te bewerkstelligen, want Guus Beltman gaf zich niet zomaar over. De witte dame werd op expeditie gestuurd naar het hoge Schaaknoorden maar werd de hoek ingedrukt, en kreeg daarna voor de rest van de partij een bijrol. Maar die bijrol was wel genoeg om druk te houden op de onderste lijn. De witte lopers stonden uiterst strategisch gepositioneerd en door middel van een aantal krachtzetten was de doodgewaande witte dame opeens de beslissende factor. De zwarte dame had de hele partij welgeteld op twee velden gestaan en had alle verdediging om zich heen zien verdwijnen. De opengereten zwarte stelling bood Henk alle gelegenheid om de partij te beslissen, het vijfde punt kon genoteerd worden.

Schaken kan leuk zijn, maar als je een mooi opgebouwde stelling zelf om zeep helpt, kan niemand je daarbij helpen. Het blijkt dat Martin na het remiseaanbod van wit toch het een en ander verkeerd heeft gedaan, dit terwijl de rest van het team al in euforische stemming is.

De volgende die zich daarbij voegt is Thomas Beerdsen. Maar hij moet daar wel voor tot het uiterste gaan want lange tijd is Reint van der Knijff niet van plan zich de berenhap van het bord te laten eten. Hij staat zelfs lange tijd beter en het is Thomas die alle zeilen moet bijzetten om een sluitende verdediging op te zetten. Maar hoe hij het weer voor elkaar krijgt is zoals zo vaak weer een raadsel, want met de hulp van Reint staat hij opeens op winst. Raadselachtig, maar soms lijkt hij het af te dwingen.

Excuses voor de onderbreking, maar vanaf het derde bord komt de mededeling dat de partij van Martin van Dommelen in een beslissende fase terecht is gekomen, en het ziet er niet goed voor hem uit. Wel kan hij nog schaak geven op h2.



Moedeloos moet Reint toezien dat Thomas de partij eenvoudig naar winst schuift, en dat terwijl hij lange tijd uitzicht heeft gehad op, op zijn minst een remise. Maar de Beer kent geen genade en consolideert zijn 100% score tot nu toe, wie weet komt er een 9 uit 9. Nog vijf te gaan.

Ondertussen is het Martin niet gelukt om de slechte vooruitzichten, zoals eerder gemeld, een positieve wending te geven. Hij heeft moeten ondervinden dat zijn repertoire tegen d4 op dit niveau onder de maat is, en vandaag liet ook zijn souplesse hem in de steek. Lange tijd was hij in topvorm, maar nu komt er wel een deuk in. Maar laten de komende tegenstanders niet denken dat ze zomaar met d4 tegen hem kunnen openen, want hij heeft zijn lesje wel geleerd vandaag. De Dommel is geïrriteerd geraakt, helaas volgde er geen liedje ;-)

Laten we dan afsluiten met een positieve noot. Nou ja, positief is het al, maar we kregen nog een kers op de taart. Marcel Boel was er ook nog en liet ons allemaal lange tijd in spanning afwachten of hij ook nog een bordpunt zou toevoegen aan het aantal van 6 positief en 1 negatief. Maar zo makkelijk was het niet, want Marcel Flohr had een vesting opgebouwd die alleen met gevaar voor eigen leven te slopen was. Niet doen dus, en maar hopen dat je geen duet met Martin moet gaan vormen, de M&M sonate wil je nog even in de kast laten staan! En zo dacht Marcel Flohr er ook over toen hij waarschijnlijk onbewust zijn paard naar e8 speelde. Hoe hard was de realiteit toen Marcel Boel dat paard met zijn dame slachtte en moest inzien dat er een wel heel slechte stelling voor zwart op het bord kwam te staan. Het ging vanaf daar wel heel snel bergafwaarts, de witte stukken werkten perfect samen. Dat leverde de zevende overwinning van de middag op. Eindstand 7-1 !

2014 begon dus met een grote overwinning, maar eerlijk gezegd wel een waaraan tegenstander Amersfoort een grote bijdrage leverde. Temeer omdat zij in diverse partijen niet het onderspit hadden hoeven delven. Martin was de enige die deze wedstrijd een partij verloor, en dat soort acties zie je eigenlijk alleen maar bij “Wie is de Mol”, waarbij iemand altijd weer het toegewijde team dwars moet zitten. Misschien zit er wel een aanwijzing in dit verslag?

Alle partijen in pgn

Terecht gelijkspel

Stefan Kuipers

De eerste zaterdag in januari kwam Rotterdam bij ons op bezoek voor de 4e ronde in de Meesterklasse. Op papier waren we licht in het voordeel, maar gezien onze slechte seizoenstart was dat geen enkele garantie. Stefan Kuipers speelde met zwart op het eerste bord tegen Vitaly Kunin en keek de hele partij tegen een miniem minnetje aan, maar moest na ruim 100 zetten toch opgeven. Op bord twee speelde Roeland Pruijssers weer als vanouds en gaf Frans Cuijpers geen schijn van kans, een erg mooi opgezette partij.



Het derde bord wist Merijn van Delft keurig met zwart in de Semi-Slav remise te houden tegen de kersverse Belgische grootmeester Bart Michiels. Op bord vier was het Sjef Rijnaarts die nooit echt lekker in zijn partij is gekomen en daarna ook verloor van een sterk spelende Jan Willem van de Griendt.



Aan bord vijf zat Maarten Solleveld, die op het allerlaatste moment moest invallen voor de zieke Sebastian Siebrecht. De opening leek wat moeizaam te gaan toen hij een pion verloor, maar hij wist toch ergens compensatie vandaan te halen en dat bleek later zelfs genoeg om de overwinning binnen te slepen.



Op het zesde bord had Ilja Zaragatski tegen Rini Kuijff een partij die alle kanten opging, maar waar uiteindelijk toch de vrede werd gesloten. Op bord zeven speelde onze topscorer Nico Zwirs een moeizame partij tegen Martin Martens. Hij kwam wat pionnen achter en hield nog lang vol, maar moest toen toch voor het eerst dit seizoen opgeven. Aan bord acht speelde Alexander Kabatianski een lange partij waarin hij geruime tijd in het voordeel leek te zijn tegen Johan Quist, maar zwart verdedigde taai en wist in het toreneindspel remise te maken. Op bord negen wint onze nieuwe topscorer Armen Hachijan in een mooi opgezette partij van Robby Kevlishvili en komt daarmee op een keurige 3,5 uit 4 dit seizoen. Aan het laatste bord speelde Arthur van de Oudeweetering, die helaas wegens gedoe op het spoor 45 minuten later was, een vrij rustige remise in een Caro-Kann tegen Michiel Besseling. Al met al het eerste gelijkspel in de Meesterklasse dit seizoen en in mijn ogen een terechte uitslag.

foto's op Facebook

|

foto's op Google+

't Andere verslag

Ronde 4 KNSB-competitie

Meer foto's op Facebook

Individuele resultaten