Hoorn, 11 december 2010, een misselijkmakende gebeurtenis in de annalen van Schaakstad Apeldoorn... Het schokkende voorval dat destijds plaatsvond is nooit in de openbaarheid gebracht omdat het verstrekkende gevolgen heeft gehad voor de betrokkenen. Als teamleider had ik aangifte kunnen doen, maar vreesde represaillemaatregelen door de destijds heersende
Utregse Hells Rebbels. Maar nu we op 2 november 2013 terugkeren naar het plaats delict moet het toch maar verteld worden, omdat het anders zijn eigen leven gaat leiden.
Wat gebeurde er toen: veelpleger M. van D. haalt weer eens zijn alom gevreesde chocomel/slagroomgrap uit. Slachtoffer (liever niet bij naam genoemd), dus voor het protocol noemen we hem Beer. Het genoegen dat Van D. ervoer omdat het weer eens gelukt was, deed de omstanders gruwelen. Maar op aanraden van de vele getuigen kon M. van D. zijn taakstraf niet ontlopen en werd hij naar een heropvoedingskamp gestuurd in de hoop dat de strenge tucht hem op andere gedachten zou brengen. Dat kamp was helaas voor hem gesitueerd op het ver van zijn woonplaats gelegen Rhodomel, alwaar hij lange tijd heeft moeten zitten brommen. Daarna is hij in een soort beschermingsprogramma opgenomen en heeft hij zijn naam veranderd in Martin van Dommelen. Om hem toch weer iets van een sociaal leven te geven is hij opgenomen in het tweede schaakteam van Accres Apeldoorn. Hij is daar naar mijn mening zeer liefdevol in opgenomen.
En dus bracht ons de tweede wedstrijd van het seizoen Hoorn, waar we al diverse matches hebben uitgevochten. Alleen is deze wedstrijd in een lagere klasse dan de voorgaande wedstrijden. Voordat we de parkeerplaats ook maar enigszins mogen betreden, worden we door een politie-escorte tot staan gebracht. Zouden ze eventueel op zoek zijn naar die ene
persona non grata die Hoorn ooit heeft bezocht? En dat op een druilerige zaterdag in het pittoreske Hoorn, waar de Blokker, Bart Smit en lokale supermarkt Deen druk bezocht worden. De door de wolgeverfde ambtenaar in functie wachtte totdat we zelf actie ondernamen, de ramen snel geblindeerd, anders hadden we daar nu nog staan wachten op het verlossende woord van deze agent. Dus dan zelf maar oprijden, en toen kon de beste man niets anders doen dan ons doorlaten.
Na de gebruikelijke plichtplegingen hadden we zowaar de gelegenheid om
een zeer zeldzame teamfoto te maken waarbij alle spelers
acte de présence gaven, zo vaak lukt dat nu ook weer niet. Maar deze gaat sowieso opgeslagen worden in of op de
CLOUD dan wel de archieven van Schaakstad Apeldoorn. Ook deze wedstrijd spelen we in de opstelling die we de eerste ronde al hanteerden. De spreuk "never change a winning team" hoeft nog niet van stal gehaald te worden, het toont meer de vastberadenheid om de tegenstander te provoceren dat we niet hoeven te schuiven met de bordvolgorde. Kom maar op.
Tijdens de wedstrijd maak ik al wat notities, dat scheelt de volgende zondag weer om een lang verslag te moeten schrijven. Wat is er na zo’n anderhalf uur te zeggen van deze match. De hoop (verwachting) is dat sommige spelers hun vorm wel of niet meenemen van de trip naar Rhodos. Van Marcel Boel hoop je dat hij alle slechte zetten en inzichten via het vrachtluik in de Middellandse Zee heeft gedumpt. Freddie daarentegen speelde daar op een soort machine iets degelijker en zal het geluk hopelijk op het schaakbord consolideren. Maar de absolute held voor ons tweede team was die week natuurlijk de hierboven al uitgebreid besproken Martin. Grootmeesterlijk verdedigde hij daar de Apeldoornse kleuren en die vorm verdwijnt niet zomaar. Op zich kunnen we hier al drie punten tellen. Thomas speelde in Hoogeveen en ook hij slachtte daar toch nodig gerenommeerde tegenstander. Weer een punt erbij? Wachten wat de middag brengt.
Dat het toch allemaal maar gebaseerd is op hoop blijkt na 3½ uur spelen. Binnen een half uur staat er opeens een 4-1 voorsprong op het bord. Maar niet volgens de verwachting zoals die hierboven geschetst wordt. Wel is het Thomas die als eerste eenvoudig de winst binnenhaalt. Volgens de boeken speelt hij de Sozin aanval van het Siciliaans. Lange tijd gaat het gelijk op, met het enige verschil dat Ardjan Langedijk veel meer tijd verbruikt. Thomas bekijkt het allemaal relaxed vanaf de zijkant, maar komt langzaam maar zeker in een betere stelling terecht, wint een pion en begint de aanval op de witte koning. Een nogal zenuwachtig heen en weer flipperende toren weet niet wat hij wil en geeft zich maar op tegen een paard. Thomas heeft dan ook nog een paar pionnen die het potje wel heel snel afmaken, ze breken de hele witte stelling totaal af. Een “verwachte” overwinning.
Niet veel later steekt Erik ook de vredespijp aan, nergens is er doorgang te vinden. Dus waarom oeverloos manoeuvreren terwijl je weet dat je toch niets kunt bereiken. Het scenario herhaalt zich de laatste wedstrijden wel vaker, en het team hoopt dat Erik het schaakvuur weer in de hersenen krijgt en flitsende overwinningen gaat behalen. Hij zal dan zeker getrakteerd worden op een Big Mac, mochten we daar ooit weer een culinaire hoogstandje beleven.
En dan is het binnen de kortste keren ook al remise aan het eerste bord bij Marcel. Hij heeft niets dan een vervelende week achter de rug in Rhodos wat betreft het schaken, maar de andere geneugten zijn zeker niet aan hem voorbijgegaan. Om weer iets van schaakglorie in ere te herstellen zou Ron Deen mee moeten werken, maar geen van beide partijen weet iets te bereiken. Als de meeste stukken zijn afgeruild heeft Marcel een pion moeten inleveren. Gelukkig voor hem is de stelling dat al zo vereenvoudigd dat de remise snel getekend wordt. De nare smaak moet dan de volgende wedstrijd maar worden weggespoeld.
Dan de gerehabiliteerde held van Rhodos die zijn zegereeks hier weer voort wil zetten. Ook hij moet toch nog terug komen op het voornoemde voorval maar weet dat hij nu in de gaten wordt gehouden. Geïnspireerd door de grootse chocomel mok die er in Hoorn te vinden is gaat hij de partij in. De hoofdvariant van Caro-Kann komt op het bord, dus is het afwachten waar de doorbraak zal plaatsvinden. Na verloop van tijd wordt zijn tegenstander soepeltjes om de tuin geleid door middel van de Griekse Sirtaki, die Martin gracieus uitvoert. Wie had dat ooit kunnen bevroeden na zijn jeugdige escapades. Abel Romkes probeert nog een paar leeggegeten borden met Gyros kapot te gooien maar als de huisbaas hem erop wijst dat ze 's avonds nog een diner dansant hebben, staakt hij de strijd.
Maarten Beekhuis bedient zich deze keer van het Wolga-gambiet. Ik heb altijd het idee dat je in deze opening donders goed moet opletten dat je als witspeler de rokade niet ontnomen wordt. Maarten weet Joseph Molenaar tot veel nadenken te dwingen omdat er veel dreiging van zwart uitgaat. Het kost hem veel bedenktijd. Maar die bedenktijd benut op zich wel goed omdat Maarten niet echt voordeel weet te bereiken. Maar dan - uit het niets - wordt hij op zijn wenken bediend door een alles beslissende blunder van wit. Boem, en ene loper gewonnen, partij over.
Het is dan 4-1 in ons voordeel en een halfje is genoeg voor de matchwinst. Maar dat blijkt een zware dobber te zijn. Freddie had zijn partij al kunnen beëindigen (remiseaanbod), maar weet zich in de nesten te werken en strijdt nu voor remise. En zijn tegenstander is geenszins van plan daaraan mee te werken. Mark Brussen snapt ondertussen niet waarom zijn tegenstander zoveel moeite heeft om een winstplan te vinden. Henk Eleveld strijd met een pion minder ook om remise. Het zijn lastige maar toch ook spannende momenten. Maar ach, we zijn vroeg begonnen aan de wedstrijd en zijn waarschijnlijk op tijd thuis… dachten we.
Natuurlijk moeten eerst de laatste drie partijen klaar zijn, en dan liet nog wel even op zich wachten. De partij van Mark is de eerste die voltooid wordt en krijgt niet de verwachte uitslag. Verlies was al ingecalculeerd maar als je tegenstander niet wil winnen moet je daar ook niet over in zitten. Erik van Tooren had de hele partij een duidelijk overwicht en breidde dat gestaag uit naar een totaal gewonnen stelling. Totaal gewonnen was het nog meer toen na de tijdnoodfase Mark een toren moest geven om niet omver te worden gelopen door promoverende dames. Het gaat nergens om, zegt Mark tegen mij. Tja, daar is niets aan gelogen. Maar als je spoken ziet en geen winstplan kunt vinden, moet je het ook maar voelen. Tig keer kan Erik het afmaken, maar hij laat Mark gewoon met de koning binnenwandelen. Hij vraagt dan nog even of het genoeg is voor de matchwinst en geeft dan maar eeuwig schaak. Uiteindelijk blijkt het dan om de winst in de wedstrijd te gaan, toch wel nuttig zo’n remise.
Henk Eleveld speelt tegen Sjors Broersen een lange partij die bijna verkeerd afliep. Maar zoals hij het zelf al liet weten, was het allemaal onder controle. In het middenspel laat hij zich een pion ontfutselen en moet daarna zorgen om het allemaal niet uit de hand te laten lopen. Via een strakke operatie op de koningsvleugel weet hij daar de nodige onrust te veroorzaken. Maar hij moet het wel nauwkeurig spelen want voor je het weet laat je je toren insluiten en is de partij over. De witte h-pion gaat in sneltreinvaart naar voren en zorgt voor het broodnodige tegenspel. Als dat is opgelost blijft er een paard tegen loper eindspel over, dat ondanks de plus-pion voor zwart niet te winnen is. Zoals Henk al zei, het was remise!
En als laatste speelde toen Freddie nog zijn potje, maar - zoals wel vaker in de competitie gebeurt - was hij weer eens niet tevreden. Soms is het gewoon net alsof je op een paar knoppen drukt en komt de winst vanzelf naar je toe, en laat je je hele team meegenieten. Maar vandaag drukte hij net niet op de juiste knoppen waardoor de frustratie alleen maar toenam. Tja, dat ene veld verder zou beter geweest moeten zijn, maar geef je tegenstander dan ook niet de mogelijkheid om je huiskamer binnen te wandelen. Hij gaf zijn “goede” loper tegen die slechte zwarte. Daarmee zwart helpende de nodige dreigingen op de slaapbank neer te leggen. Het was allemaal net binnen de perken te houden, een misgreep en het humeur was nog meer uit zijn geweest, en in die “winst” hadden we dan ook allemaal mee mogen delen. Er was nog een moment van glorie in het verschiet maar dat zou nu door mij zand in de ogen van Freddie strooien zijn. Dus alleen op zijn verzoek zal ik dat aan hem voorleggen, gelukkig kan ik mij dan nog altijd op mijn gebrek aan inzicht beroepen. Voor een Palmpke houd ik mijn mond ;-)
Zo eindigde de wedstrijd als een gedeeltelijk gelukkige overwinning, op het eind was het toch nog wel even spannend, maar in de wil om geen partij te willen winnen voor Caïssa-Eenhoorn kwam de winst makkelijk onze kant op. We waren op tijd klaar door het vroege aanvangstijdstip. Dat is altijd wel lekker want dan kun je vlot terug naar huis, maar in de spirit van het team brachten we nog even een bezoek aan de Grote M. Daar consumeerden wij diverse hoogstandjes van het Hoornse culinaire ensemble, en dat in het bijzijn van de complete Hoornse Kinderverjaardagenfestiviteiten die waarschijnlijk allemaal op dezelfde dag daar waren gepland. Onze planning om lekker op tijd thuis te zijn werd daarna diverse malen gedwarsboomd door een heel leger wegwerkers dat ook alles op die dag rondom Amsterdam gepland had. Daarbij optellend de nodige ongelukken die ongepland op ons pad kwamen, werd het uiteindelijk toch nog een latertje voor ons allemaal. Maar we waren kwamen wel thuis met een overwinning, en wat later op de dag bleek, ook als koploper. We zullen er alles aan doen om die koppositie niet meer af te staan.
