Accres 3 pakt matchpunt in inhaalwedstrijd

Anton Weenink

De wedstrijd begon stipt 13.00 uur. In zijn toespraakje meldde wedstrijdleider Rick Weggen de tragische reden van het uitstel van deze oorspronkelijk op 6 december geplande match: het overlijden van Robert. DTK speelde met een invaller, terwijl wij met twee invallers speelden.
Anton, die een zwakke tegenstander tegenover zich kreeg, was reeds na twee uur spelen klaar. Hij kreeg alle gelegenheid een koningsaanval op te bouwen en die met mat af te ronden. (0-1)
Daar stond tegenover dat invaller Hans, om tactische redenen ingezet aan bord 1, het helaas niet kon bolwerken tegen de sterke Jelic. Hij was een pion achter geraakt en had geen verweer tegen het oprukken van de zwarte centrumpionnen naar de eerste rij. (1-1)
Wietze heeft zijn draai nog niet gevonden. Zijn zwarte stelling oogde vrij hecht, maar waarschijnlijk rukte hij te snel op in het centrum. In de tweesnijdende stelling kwam zijn tegenstander het eerst aan bod. (2-1)
De tijdnoodfase brak aan. Tweede invaller Jan den Besten had daar weinig last van. Na de ruil van de dames ontwikkelde hij een agressief stukkenspel, dat beloond werd met een pion. Tegenstander Adema behield echter zijn twee sterke lopers en op een gegeven ogenblik was remise een feit. (2½-1½).
Jasper, die in vijf minuten vijftien zetten moest doen, overtroefde zijn over veel meer tijd beschikkende tegenstander. Hij profiteerde van een zwakke zet, ruilde twee stukken tegen een toren en een pion, en rukte vervolgens genadeloos op met zijn d-pion. De verspreid staande witte stukken waren niet in staat het monster straffeloos te keren. (2½-2½)
Vervolgens werd het tijd eens te kijken naar de partijen die nog aan de gang waren. Henk stond gewonnen, de resterende partijen leken in evenwicht. Een kleine overwinning leek niet uitgesloten. Maar zoals zo vaak: prognoses zeggen niets. De mens, en met name de schaker, is feilbaar en dat bleek ook nu weer in deze late namiddag.
Inderdaad, Henk liet zich zijn punt niet meer afpakken. Vanaf de opening had hij een achtergebleven pion op d6 onder druk gezet en die uiteindelijk veroverd. Het eindspel duurde lang, tegenstander Bronsema had zelfs nog een stuk tegen twee pionnen geofferd. Henk zette de vijandelijke stukken volkomen klem, zodat zijn koning ongehinderd de vrijpion thuis kon brengen. (2½-3½).
Aan het bord van Remco speelde zich echter iets vreselijks af. De stelling was zeer tweesnijdend. Remco kon op een gegeven ogenblik remise forceren maar wilde meer. Hij had echter het een en ander overzien en moest vlak na zijn drieste poging zijn monarch neerleggen. (3½-3½).
Alle blikken gingen nu naar het bord van Mark. Het middenspel had hij goed gespeeld en was met een pion meer in het eindspel beland. Hij bezat echter de slechte loper en een slechtere pionnenstelling. Ergens is er iets misgegaan. Wat de omstanders zagen was, dat de tegenstander het geniaal aanpakte en een voor een de zwarte pionnen opat. Uiteindelijk resteerde er een toreneindspel waarin Leffert Nicolai drie verbonden pionnen bezat die werden gekeerd door slecht een pion van Mark. Leffert had nog vijftien minuten, Mark nog vijf.
Maar toen gebeurde het ongelofelijke. Het lukte Leffert niet zijn meerderheid naar voren te walsen. Mark had steeds, bijna à tempo, irriterende schaakjes. Leffert verbruikte zeeën van tijd en besloot maar een pion weg te geven. Opnieuw vergeefs. Weer schaakjes van Mark. Beiden hebben uiteindelijk nog drie minuten. Dan moet Leffert ten koste van zetherhaling het verlies van een derde pion voorkomen. Het wonder is geschied: 4-4

   De Twee Kastelen  1903 - Accres Apeldoorn 3 1920 4-4
1. Bruno Jelic       2154 - Hans Bouwer        1781 1-0
2. Albert Jan Hummel 1972 - Wietze Nijdam      2054 1-0
3. Pieter Bronsema   1914 - Henk Eleveld       2003 0-1
4. Leffert Nicolai   1863 - Mark Brussen       2019 ½-½
5. Johan Adema       1872 - Jan den Besten     1783 ½-½
6. Jan de Vries      1998 - Jasper Zwirs       1896 0-1
7. Stef van Kesteren 1810 - Remco Pihlajamaa   1974 1-0
8. Michiel Takkebos  1639 - Anton Weenink      1846 0-1

't Andere verslag

Teleurstellend gelijkspel

Sjef Rijnaarts

Op papier beloofde het een gemakkelijke schaakmiddag te worden: we spelen tegen het net gepromoveerde BSG dat nog geen matchpunt heeft weten te pakken, terwijl wij al mooie overwinningen hebben geboekt op Voerendaal en HMC Calder. Helaas zou dit niet het geval blijken te zijn en strandden veel partijen in remises en uiteindelijk eindigde de strijd dan ook in een voor BSG verdiende 5-5.

Stefan Kuipers, Ilja Zaragatski en Sjef Rijnaarts konden nooit echt ontsnappen aan een gelijke stelling. Laatstgenoemde stond na een onnauwkeurig gespeelde opening zelfs een paar zetten iets minder. Het logische gevolg was dan ook dat op deze borden drie halfjes genoteerd konden worden.

De remises van Sebastian Siebrechts, Merijn van Delft en Nico Zwirs hebben uitzicht gehad op een beter resultaat. Sebastian speelde het eindspel onnauwkeurig uit, waardoor hij in de slotstelling genoegen moest nemen met eeuwig schaak. Merijn had een prettig middenspel te pakken, maar bleef onnodig en planloos manoeuvreren, waardoor het kleine plusje verdween. Ook Nico had een prettig middenspel te pakken, maar met een foutieve combinatie (23. Pxe5?!) gaf hij zijn stellingsvoordeel weg.

De mooiste partij deze dag speelde Arthur van de Oudeweetering tegen LennartLars Ootes. In de Spaanse opening besloot Lennart met 5. De2!? de complicaties aan te gaan. Nadat wit had besloten niet te rokeren en vol op de aanval te spelen, gooide Arthur de stelling open, waarna de witte koning verdwaald en opgejaagd in het midden stond. In een knotsgekke tijdnoodfase wist Arthur gebruik te maken van de verdwaalde koning en zo een mooie overwinning te boeken op LennartLars Ootes. Roeland Pruijssers pakte Frans Borm aan met een positionele strijd: Roeland een betere pionnenstructuur Frans het loperpaar. Deze strijd werd vakkundig gewonnen door Roeland.

Armen Hachijan had vandaag weinig in te brengen tegen Leon Pliester. In een Scheveningenachtig aandoende stelling moest Armen toezien hoe een goede aanval werd opgezet, die hem te machtig bleek. Alexander Kabatianski voerde een zwaar gevecht tegen Alexaner Berelowitsch. De zware stukken werden snel geruild, wat een heel interessant eindspel opleverde met licht voordeel voor Berelowitsch. In het eindspel bleken de zwaktes in Kabatianski's stelling plus de veel actievere koning van Berelowitsch te groot.

't Andere verslag

De achtervolgers blijven achtervolgen, dus het heeft nog geen gevolgen...

Henk Vinkes

Hadden we kunnen winnen, hadden we kunnen verliezen, is 4-4 een terechte uitslag? Wat moet je als antwoord geven op deze drie vragen. Zeker, we hadden deze belangrijke wedstrijd kunnen winnen, want het scheelt misschien maar één zet die het verschil maakt tussen het verliezen van een partij of op zijn minst een remise of - nog beter - een overwinning. Maar het had ook zomaar kunnen zijn dat we een tik op de neus hadden gekregen. Een mooie aanloop naar deze wedstrijd waarin we bijna alles wonnen wat we moesten winnen, met maar één smetje: de vorige ronde lukte het niet om ook nog Voorschoten aan de zegekar te binden. Dat gelijkspel werd direct door de andere teams met vreugde ontvangen, want de achterstand bleef binnen de perken. Ook wij beseften maar al te goed dat nu de sterkere teams hun opwachting gingen maken. En als eerste team was daar Amersfoort, gebrand tot op het bot om dwars door Apeldoorn heen te rammen (© B. van den Berg), mede omdat wij kort daarvoor dwars door de Amersfoortse KNSB-bekeraspiraties waren geknald. Dus je kunt je indenken dat het tweede team van Accres daar de gevolgen van zou moeten gaan voelen.

We hadden al van tevoren afgesproken dat Beertje (voor vrienden: Hummelbeertje) op het eerste bord mocht aantreden tegen Matthew Sadler en dat hebben we geweten ook... Al het pluche dat Beertje in zich had werd uit zijn lijf getrokken, ritueel verbrand, en dus niet eens meer waardevol om als knuffelbeertje verder door het leven te gaan. Als ik het goed heb begrepen had Thomas ongeveer 1.745 partijen van de Grote Boze Wolf nagespeeld om zodoende te doorgronden hoe hij schaakte. Iedereen begrijpt natuurlijk dat Thomas veel heeft geleerd met schaken, maar dat hij nog veel meer moet leren om niet al op de zevende zet een cruciale fout te maken. Vooral als er een Grandmaster tegenover je zit. Eigenlijk had het niet eens zo snel desastreus hoeven te zijn, maar Thomas banjert met zijn op hol geslagen pion verder richting de zwarte dame. Hij vergeet echter een subtiel dingetje dat zijn loper op e3 geen rugdekking heeft, ai... en daar gaat het pluche armpje van Beertje eraf. Nog even een pin dwars door het lijfje op b2, de pijn wordt ondraaglijk. Matthew voert een zeer pijnlijke exercitie uit en na achttien zetten moet onze Feijenoorder de koning omleggen. Gelukkig krijgt hij daarna genoeg grootmeesterlijke lessen die hij later zeker zal gebruiken voor zijn onverbiddelijke wraak!

Hopelijk zijn we zelf ook wijzer geworden van deze vooraf afgesproken opstelling, en dat we de volgende keer kanonnenvoer tegenover een dergelijke ratingverzamelaar zetten. Maar de pijn van dit verlies was nog niet verdwenen of de volgende pijl werd dwars door ons bloedend hart geschoten. Erik Smit kwam een Bram van den Berg tegen die op ramkoers was. Ik Bram Cremer, en ik alleen ga die partij winnen was het devies van Bram nadat hij zijn eerste zetten had gedaan. En hij trof daarbij een Erik Smit die geen echt plan had om hem van die gedachte af te brengen. Het zou kunnen zijn dat hij kriebels aan zijn neus kreeg van al het pluche dat van het eerste bord afkwam, maar hij had er beter aan gedaan dan maar zijn neus een keer extra te snuiten, in plaats van een te vroege wanhoopsactie. Het stukoffer was in principe nergens op gebaseerd en dat werd hem heel snel duidelijk. Erik kon mee gaan helpen Beertje weer vol te stoppen met zijn pluche, dan konden ze gaan snelschaken! Een harde conclusie als je in de eerste belangrijke wedstrijd zo snel en zo hardhandig op 2-0 achterstand wordt gezet.

Maar een bescheiden blik, misschien op gevoel gebaseerd inzicht, op de overgebleven zes borden gaf mij het gevoel dat het toch nog wel spannend zou kunnen worden! Ik was zo vrij dit gevoel met Bram te delen, die op zijn beurt weer de vrijheid nam te zeggen dat hij dat eigenlijk niet wilde! Begrijpelijk, maar het gevoel werd bewaarheid door hoe de strijd zich verder ontwikkelde. Freddie stond prettig, Maarten stond zeker beter en Nikolai was ook op de goede weg. Ook Marcel begon langzaam maar zeker de druk bij Jochem Aubel op te voeren. Een simpel rekensommetje zegt je dan dat er misschien winst in zit of op zijn minst gelijkspel. Hoewel je dat niet zou zeggen als je zo snel op twee harde nullen wordt getrakteerd.

Als je stelling aan stukken gescheurd wordt wil dat nog niet gelijk zeggen dat je dan maar alles wat daar aan herinnert moet verscheuren. Toch was de frustratie zo groot bij Rene Tonnon dat hij zich niet kon beheersen. Omdat Freddie dit seizoen voornamelijk successen behaalt met zwart, wilde hij nu ook weer de zwarte stukken hanteren. En bij hem geen teken van frustratie te vinden. Mwah, alleen het feit dat hij dan voor de vierde keer het Gesloten Siciliaans op het bord kreeg, maar daar valt mee te leven! Hij was de eerste die mijn gevoel bevestigde dat de spanning dus toch nog terug zou komen. Langzaam maar zeker manoeuvreerde hij zijn stukken naar de juiste velden met hier een daar een dreiging. Wit kon op een bepaald moment de spanning niet meer aan probeerde met d5 iets te forceren, maar dat leidde tot pionverlies. En als de tijd dan ook rol mee begint te spelen ga je zo in de fout. Als een sluipmoordenaar weet Freddie het met een paar gerichte schoten pijnloos af te maken. Logisch dat je baalt als je dan toch zo hard verliest, het duurde een kwartiertje voordat Rene Tonnon dit verwerkt had. Schaken is leuk, maar wel als je aan de goede kant van het bord zit.

Dat was dus de eerste tik die we teruggaven en de volgende kwam er snel achteraan. Maarten Beekhuis speelde een partij waar hij later van zei dat hij nu eens nergens slechter had gestaan en zo was het ook. Peter Reedijk leek op het oog ook veel actiever met zijn stukken, terwijl Maarten alles dicht bij elkaar hield. Het leek erop dat zwart hardhandig kon binnendringen in de witte stelling maar hij kwam daar bedrogen uit. Een penning van een paard die geen penning bleek te zijn en erin resulteerde dat zwart 'uit pure nood' maar een kwal gaf. En daar was Maarten uiteraard zeer blij mee, want dat voordeel werd met de nodige krachtzetten volledig uitgebuit. Toen bleek opeens de enorme kracht van de twee centrumpionnen. Met later een dame minder probeerde Peter Reedijk nog de nodige trucjes met een mat achter de paaltjes, maar Maarten was helemaal wakker, vooral na de frisse fietstocht vanuit Twello. Tevens werd Maarten later die avond uitgeroepen tot de Schaakstad Pizza Kampioen, een eer die weinigen hem af zullen kunnen nemen. Alle gerenommeerde pizzaeters liet hij ook nog eens ver achter zich. Een dubbele overwinning! We waren terug uit het voorlopig diepe dal.

Hadden we dan opeens het licht gezien en konden we zelfs hopen op een positief resultaat? Het leek er wel enigszins op. Marcel had een goede kans gemist, maar daar stond tegenover dat Nikolai weer beter stond. De partijen van Harrie en Martin leken binnen de remisemarge. Harrie had zijn partij rustig opgezet en hij had een klein voordeeltje, maar dat was niet veel. Maar na zo’n 20 zetten was de hele stelling uitgebalanceerd. Op het oog leek Jeroen Bugel gevaarlijk te worden met twee in de pas marcherende pionnen die op weg waren naar eeuwige glorie. Maar ze werden op tijd een halt toegeroepen en de vrede van Amersfoort werd getekend. Het leek even een rustmoment deze remise, maar daar dacht Amersfoort anders over.

Zoals hiervoor al gememoreerd had Marcel Boel een mooie kans laten liggen. Hij had zijn stelling heel mooi opgebouwd en langzaam maar zeker kon hij het voordeel een klein beetje naar zich toetrekken. Dit was ook Matthew Sadler niet ontgaan en na de partij kreeg Marcel niets dan lof voor zijn spel van hem, nou ja er zijn mindere goden waar je een compliment van kunt krijgen... De geruchten gingen zelfs dat Marcel in het secondantenteam van Sadler opgenomen zou worden, maar de eisen die Marcel stelde waren blijkbaar te hoog ;-) Desondanks ging de partij door en niets leek een remise of zelfs beter in de weg te staan. Tja, alleen die ene vergeten zet omdat je net iets te weinig tijd hebt om het door te rekenen. En vanaf daar speelde de tijd de hoofdrol, zelfs Mies Bouwman had hier niets te zoeken. Want Marcel bracht zijn dame in een behoorlijk vervelende penning, en kon niets anders doen dan een stuk in te leveren. Vervolgens is het vechten tegen het onvermijdelijke en als iemand deze middag het recht had om zijn notatieformulier te verscheuren, was het Marcel wel.

Dus weer op achterstand en weer moest er hard gevochten worden om een goed resultaat neer te zetten. Die taak kwam op de schouders van Nikolai en Martin. Zo onderhand begin ik het spel van Nikolai ook te herkennen, behoorlijk stug om door heen te stoten en zelf probeert hij een klein voordeel uit te breiden. Na zo’n twintig zetten weet hij iets te bereiken op de damevleugel, inderdaad het kleine positionele voordeeltje. Als Nikolai dan vriendelijk zijn tegenstander iets te drinken wil aanbieden blijkt hij kwaad bloed te hebben gezet, want deze wil nadenken over de partij en niet over versnaperingen. En hij moest veel en lang nadenken want de stelling leek te kantelen in de richting van Nikolai, hoewel in tijdnood de meter dan weer links en daarna weer rechts uitsloeg. Het bleef ingewikkeld met weinig stukken op het bord en dan kan de weg naar winst ook dichtbij de remise liggen. Dat was wat er gebeurde en Lukas Boutens maakte daar direct gebruik van, hij had al lang genoeg moeten vechten. In plaats van met de koning naar voren te gaan, ging Nikolai naar achteren. Weer was het jammer dat er een half punt werd weggegeven, maar die dingen gebeuren nu eenmaal, liever de volgende keer als we al op winst staan.

Dus was een gelijkspel het maximale wat er uit deze titanenstrijd gehaald kon worden. Maar daar rekende ik al niet meer op want Martin kon echt niet winnen van Dmitri van Leent. De stelling die na de tijdcontrole op het bord stond was gewoon remise, punt uit. Dus stukken, klokken inpakken, jas aan en naar huis, eerste nederlaag van het seizoen, en Amersfoort had zijn revanche en kon doorgaan om kampioen te worden. Alhoewel..., Martin begint zich zo onderhand te bekwamen in het uitmelken van eindspelen, met een positieve uitkomst. De hele partij was het evenwicht niet veel verstoord, en wie nu het meeste had geprobeerd mogen ze zelf beantwoorden. Toch bleek het paard van Martin iets meer kracht te hebben dan de witte loper, die van alles moest zien te verdedigen en er ook nog voor moest zorgen dat deze niet geslachtofferd werd. En dan lijkt een op het oog simpele koningszet (die het paard verjaagt) de inleiding tot een voordelige positie voor Martin. Hij wint een belangrijke pion en dat voordeel weet hij langzaam maar zeker steeds verder uit breiden. Nadat hij de loper onschadelijk maakt, is het resterende toreneindspel eenvoudig gewonnen. Een geluk daarbij is wel dat hij nu geen bruggetje hoeft te bouwen. In een zeer grijs verleden was hij er de oorzaak van dat BSG niet promoveerde. Of dat nu ook zijn schuld zal zijn of worden...

Dus sleepten we er een zeer moeizaam gelijkspel uit, iets wat ik van tevoren en tijdens de wedstrijd niet verwacht had. Maar de strijdvaardigheid was groot om hier een goed resultaat neer te zetten. Ik weet niet of we het geluk aan onze kant hebben gehad, maar het had maar weinig gescheeld of we hadden zelfs de winst weggekaapt. Hoe nu verder: de volgende ronde wacht gelijk al weer Caissa, en die zijn zo te zien met een missie bezig. Kunnen wij de sleur van gelijke spelen doorbreken en de concurrentie een tik uitdelen? Op 10 maart is de volgende Dag des Oordeels. Komt allen om het tweede team te ondersteunen, want ook wij zijn bezig met een speciale missie!

't Andere verslag

Zwak optreden

Johan Engelen

De wedstrijd tegen Haren was al ver vooruit geregeld, en we zouden met een voltallig team naar Groningen kunnen vertrekken om eens lekker tegen de hekkensluiter uit te kunnen halen. De twee matchpunten zouden voor ons zeer welkom zijn, omdat we daarmee veilig zouden zijn in deze moeilijke groep. Het liep allemaal anders.

In het begin van de week mailde de vader van Jasper me dat Jasper al drieeneenhalve week ziek was en niet zou kunnen spelen. Jammer, maar tegen Haren zou dat geen probleem moeten zijn. Jan den Besten was gaarne bereid om in te vallen. Het was me toen wel al duidelijk uit de reacties dat er geen reserves meer waren. Op vrijdagavond kreeg ik eindelijk Wietze te pakken, en hij voelde zich veel te moe om te kunnen spelen. Na enige overredingskracht was hij toch bereid om mee te gaan. Hij zou vroeg gaan slapen om iets aan zijn vermoeidheid te kunnen doen.

We waren op de bewuste zaterdag met zijn allen ruim op tijd in Haren, en konden onder het genot van een lekker bakje koffie even bijpraten met het team. Ik had wat moeten schuiven omdat Wietze niet op bord 1 kon spelen en ik Jan niet direct op 5 wilde laten spelen in plaats van Jasper. Daarna konden we beginnen aan de pot.

Na ruim anderhalf uur had Anton het punt al binnen. Zeer tegen zijn natuur in had hij in een passieve stelling een wanhoopsaanval moeten plannen tegen de vijandelijke koning, omdat hij anders in een slechtere positie zou komen. Die wanhoopsaanval bleek echter goed berekend en sloeg onmiddellijk door. Een goed begin! Later zag ik dat Remco en Wietze ook al klaar waren, en ik hoorde iets van 2-1 als tussenstand. Remco had verloren, maar ik weet niet hoe. Ik had de stelling van Wietze gezien tegen het Boedapester gambiet, en nam aan dat Wietze dat simpel had gewonnen. Pas later zag ik dat ook Wietze had verloren, en de analyse sprak boekdelen. Wietze had het een paar uur goed vol kunnen houden en had daarin een gewonnen stelling opgebouwd. Daarna had de vermoeidheid toegeslagen en had hij de ene blunder na de andere geproduceerd en kon hij snel opgeven. In de tijdnoodfase kon ik zeer fortuinlijk het tweede punt binnenhalen, omdat mijn tegenstander opgaf in hevige tijdnood. Het was redelijk onoverzichtelijk op het bord en ik was er ook van overtuigd dat ik gewonnen stond. Pas thuis zag ik dat er niets aan de hand was voor wit. De stelling was volkomen in evenwicht en zou zonder tijdnood remise zijn geweest. Maar wel 2-2!

Jan speelde een moeizame opening en dreigde in het nadeel te geraken. Op het cruciale moment verslapte zijn tegenstander één zet en Jan kon onmiddellijk het initiatief grijpen. Dat liet hij niet meer los en met vaste hand speelde hij vervolgens zijn tegenstander volledig van het bord. 3-2 voor ons. Op de resterende borden zag het er niet geweldig uit. Henk had een plusje, maar in een stelling die niet eenvoudig te winnen was. René had op zet 3 al een pion geofferd in het Russisch, en zag daar niets voor terug. Hij investeerde steeds meer materiaal voor spel, maar kreeg geen poot meer aan de grond. In feite een kansloze nederlaag. Marc speelde op 1 tegen een sterke speler en moest op een gegeven moment een kwaliteit geven. In een zeer dynamische stelling offerde zijn tegenstander tweemaal terug om een eindspel te krijgen dat eenvoudig te winnen leek. Er zaten nog wat hindernissen in voor hem maar hij wist uiteindelijk toch te winnen. Henk bleef als laatste over en had een eindspel van paard plus 2 pionnen tegen loper plus 1 pion. Hij had de loper op weten te sluiten in een hoek en kon hem buitmaken. Daarna was het simpel uit. Henk zag echter niet dat het simpel uit was en rekende zich suf om een ander winnend plan te bedenken. Er kwamen zelfs al spelers van de tegenstander naar me toe met de vraag of Henk dat misschien expres deed om zijn tegenstander te pesten. Kortom: iedereen zag de winst, behalve Henk. Henk vond echter zijn andere plan en wist uiteindelijk toch de partij te winnen. Daarmee werd het 4-4, en dat voelt aan als een verlies. We hadden hier simpel moeten winnen, maar gezien het wedstrijdverloop hadden we evengoed nog kunnen verliezen.

Het blijft leuk dat schaken, maar soms even niet...

Volgende week rest ons nog de inhaalwedstrijd in het verre Buitenpost tegen De Twee Kastelen. Ook dit wordt een zware pot tegen een goed team, waarbij we mogelijk toch weer met invallers aan de bak moeten. Van de andere kant, tegen sterkere tegenstanders spelen we altijd beter, en dat geeft de burger weer moed. We moeten ook wel, want de ranglijst laat zien dat we nog van alles te vrezen hebben.

Klasse 3A; Ronde: 6; 2012-02-11
T Haren             1853 - Accres Apeldoorn 3 1941 4-4
1.Ab Faber          2018 - Mark Brussen       2019 1-0
2.Anne Haitsma      1922 - Henk Eleveld       2003 0-1
3.Conrad Mostertman 1927 - Anton Weenink      1846 0-1
4.Paulo Valiente    1847 - René Nijland       1977 1-0
5.Johan Mostertman  1785 - Wietze Nijdam      2054 1-0
6.Andreas Tasma     1804 - Remco Pihlajamaa   1974 1-0
7.Gerard de Wit     1724 - Jan den Besten     1783 0-1
8.Kees Romijn       1797 - Johan Engelen      1869 0-1