Tot nu toe gaat alles eigenlijk best wel naar wens met het tweede team van Accres Apeldoorn. Vier overwinningen en nu al een ruime voorsprong op de concurrentie, zowel in matchpunten als bordpunten. Naaste belager Oud Zuylen moest tot aan deze ronde twee keer een gelijkspel toestaan, en dan is het verschil vlot gemaakt in ons voordeel. Je gaat je dan al rijk rekenen en hoopt dat de verwachting uitkomt dat we al voor het spelen van de laatste ronde zeker zijn van het kampioenschap. Zo mag je natuurlijk niet denken, maar de voortekenen zijn er al. Toch moeten we de kop er goed bij houden om het maar zo te omschrijven, want een denkfout is in die koppen snel gemaakt. Maar dat weten alle spelers zelf ook wel, daar hoef ik ze niet aan te herinneren.
Een voordeel, als je het zo mag noemen, is dat we iets gemakkelijker kunnen omgaan als er spelers nodig zijn in het eerste team om in te vallen. De vorige ronde had Thomas al in zullen vallen, maar omdat Maarten Solleveld alsnog beschikbaar bleek was het niet nodig. Maar nu werd er wel een beroep op hem gedaan omdat een paar spelers van het eerste team verplichtingen hadden in de Bundesliga, en die staat hoger aangeschreven. Ik denk dat bij de plaatselijke Bierstube nummer 39 Sauerkraut mit Wurst op het menu stond, en die verleiding konden ze natuurlijk niet weerstaan. Wel hadden wij dankzij de “inspanningen” van Merijn de beschikking over Tom Meurs, dus die plek was direct weer ingevuld. Maar in die week moest ook Henk Eleveld zich afmelden, en die werd vervangen door Henk, de schrijver dezes. Henk voor Henk en op dezelfde dag bleek Henk ook nog in te vallen in het derde team, de Henken als invaller waren populair deze speelronde.
In Wageningen speelden we in een locatie waar we jaren geleden met de Schaakmaat aan een OSBO snelschaakkampioenschap hebben meegedaan, waarschijnlijk is Schaakstad daar ook wel geweest. In eerste instantie kun je je het niet zo voor de geest halen, maar bij het binnenwandelen komt die herinnering gelijk weer terug, destijds was de zaal wel iets voller dan op deze middag. Twee wedstrijden waren er hedenmiddag, en het eerste van Wageningen trad aan met in de gelederen Jan Timman, zou dat een inspiratie voor de anderen zijn? Voor mij misschien wel omdat ik hem altijd heb gevolgd, en natuurlijk in zijn mooie glorietijd, toch leuk om in dezelfde zaal te spelen waar hij ook actief aanwezig is.
Normaal kan ik alle partijen vanaf de zijkant goed volgen en zie de hele wedstrijd zich voor mij ontwikkelen, en met behulp van iedereen krijg ik dan ook vaak mee hoe ze er voor staan. Maar omdat ik nu zelf speel merk ik dat die beleving van de wedstrijd anders is. Zelf stel ik me bij voorbaat niet te veel voor van het verloop van mijn partij, hoe anders zou dat uitpakken… dan had ik mijn tijd wel iets anders ingedeeld. Nu moest ik de informatie over de partijen na afloop verzamelen, het is weer eens iets anders maar dat deden we dan maar bij het altijd gezellige Chinees Wan Tjoe Tjoi San.
Als eerste aan de beurt Maarten Beekhuis. Ruilvariant van het Spaans en de spanning was er heel snel uit. Na acht zetten zijn de dames al van het bord verdwenen en de rest volgt niet snel daarna. Ik heb het idee dat Maarten wel probeert om er een levendige strijd van te maken maar Tjerk Sminia is niet van plan daar aan mee te werken. Via de d-lijn wordt de slag gestreden en de lopers staan er dan beteuterd bij te kijken als om hun heen alle stukken de doos in gaan. Ongelijke lopers wel te verstaan en dat is vaak remise, en hier ook vandaag. De evaluatie van Chessbase staat op 0.00.
Martin moest zijn blazoen oppoetsen na de smadelijke nederlaag in de vorige ronde. Maar zoals de partij verliep was hij er niet blij mee. Pirc-opening en tegenstander Clemens de Vos weet de stelling snel te vereenvoudigen. De torens op de a-lijn worden geruild en snel wordt duidelijk dat de strijd zich verder midden op het bord zal afspelen. Beiden proberen de rokade van de tegenstander te dwarsbomen. Martin slaagt er wel in om te rokeren, maar de stelling is dan al zo uitgedund dat het wel oppassen is. En zo leek hij het ook te voelen, want in zijn commentaar na afloop leek hij er weinig vertrouwen in te hebben. Maar Clemens de Vos denkt dat hij het betere van het spel heeft vanwege zijn ruimteoverwicht. Alleen blijken zijn stukken niet echt samen te werken en kan Martin een bres slaan in de zwarte stelling. De witte dame neemt het initiatief tot het sloopwerk en al snel levert dat een stuk en een mooie stelling op. De winst komt daarna vlot binnen. De evaluatie op de 25e zet is nog = 0.05. Tien zetten later is die +- 6.25 voor Martin, de uitslag is duidelijk.
In de aanloop naar deze wedstrijd heeft Mark Brussen een aantal minder leuke ervaringen moeten incasseren, met als gevolg dat hij op deze zaterdag ongeveer zes keer het equivalent aan reisafstand van de andere teamleden heeft gereden. Niettemin heeft hij overduidelijk wel zin om even lekker zijn agressie er uit te matten op het bord. Voor hem is het wel even wennen dat De Chief naast hem heeft plaatsgenomen, dat komt niet zo vaak voor. Het zal wel inspirerend voor hem geweest zijn, want hij laat het denkwerk qua tijd over aan tegenstander Van de Waerdt. Hij hecht er echter weinig waarde aan, en na dertien zetten neem hij al een optie op de overwinning in deze partij. Hij heeft het echt naar zijn zin in dit team, en de zorgen van teamleider heeft hij ook niet meer. En zo speelt hij ook vandaag, vrijuit en hij laat merken getergd te zijn. Cees van de Waerdt kan de problemen niet oplossen die Mark hem toespeelt en verzuipt langzamerhand in de stelling. De zwarte paarden dartelen vrolijk rond, alleen zonder doel voor ogen. En als er dan achter de pion op h2 een vervelende fout verscholen zit, is het pleit beslecht. Een mooie overwinning zonder ook maar een moment in gevaar te zijn geweest.
Intussen zijn uit Sochi de eerste (gouden) medailles gewonnen, dat wordt op het uitslagenbord wereldkundig gemaakt. Niet lang daarna kan de schaakwereld ook kennisnemen van het feit dat Freddie van der Elburg opponent John Stigter door het ijs heeft laten zakken. Lange tijd gaat de partij gelijk op, maar Freddie weet via een gunstige ruil een pion winst uit het middenspel mee te nemen. Dat voordeel moet je hem natuurlijk niet geven want hij gaat dan echt geen scheve schaats laten glijden. Toch heeft hij een botte kant op een van de schaatsen, want het voordeel verdwijnt weer in een wak. Maar ja, iedereen weet dat er nu nergens ijs ligt, en dat het wak nep was. John Stigter gaat daarna snel weer in de fout en nu laat Freddie hem niet ontsnappen, aan stukverlies is niet te ontkomen. En daarmee zijn we op een 3½-½ voorsprong gekomen. Maar nog wel met vier partijen gaande. Daarvan zijn er twee die zeker niet verloren zullen gaan, en een derde en vierde partij waar nog het nodige kan gebeuren.
Marcel Boel speelt tegen de teamleider van Wageningen, Martijn Naaijer. En zoals al in meerdere partijen vandaag het geval was: de stelling wordt snel vereenvoudigd. Natuurlijk doet Marcel genoeg pogingen om ergens een voordeeltje uit te halen, maar de verdediging van Martijn is simpel gezegd elke keer sluitend. En een tactische wending is ook niet te vinden. In het middenspel weet Martijn Naaijer zijn torens zo te manoeuvreren dat Marcel op moet passen niet ondergesneeuwd te worden. Hij haalt zijn sneeuwschuiver uit de schuur en alle plooien worden gladgestreken. Er was echt niets uit halen voor Marcel, maar ook andersom niet. Gewoon een terechte remise.
Had ik de dames maar op het bord gehouden, dat was de analyse van Erik Smit nadat hij een sneeuwbal in zijn snufferd had gehad van Jef Verwoert. Oh ja, er lag geen sneeuw in deze winter maar de frustratie was er niet minder om. Want hij laat zich een pion ontfutselen waar het niet nodig was geweest. Maar de pion is pleiterik en dan maar creatief om proberen te gaan met dit minpuntje. Maar de manier waarop Jef Verwoert die pluspion te gelde maakt is wel netjes. Hij lokt Erik uit om net wat slechtere zetjes te doen dan de evaluatie van Chessbase of Fritz aangeeft. En Erik laat zich er toe verleiden om het paard achter in de witte stelling te laten grazen. Niet zo verstandig, want de winter is wel mild, maar het gras is nog niet zo groen, stomme knol met zijn gevreet, blijf bij je stal! Maar het is al te laat, het paard is in een sloot geflikkerd en terwijl alle koeien op stal staan is er niets en niemand om hem daar uit te halen. Het is wel balen om zo te verliezen. Jammer.
Dan het Henk-verhaal. Henk valt in voor Henk, en Henk heeft niet al te hoge verwachtingen van de partij, wat stom om zo te denken, want zoals u al merkt zit ikzelf vrijwel achter in dit verhaal. Dat betekent dat mijn partij nog niet voorbij was toen Erik zijn overgave tekende. De partij begon vrij rustig, leek het. Maar na negen zetten werd ik al uitgenodigd om de verwikkelingen aan te gaan. Volgens Freddie had ik dit niet moeten doen omdat het direct de kans op een overwinning in de weg stond. Maar ik ging die uitdaging toch aan, in hoge verwachting wat het zou brengen. En daar had ik het al beter kunnen doen, resulterend in een iets betere stelling. Maar Johan van den Brink weet het grootste onheil af te wenden, en daarna volgt een lange strijd wie het beste zijn stukken waar kan neerzetten. En misschien ben ik daar al te voorzichtig geweest en had veel actiever moeten spelen. Toch kon ik voor mijn gevoel de stelling lange tijd in evenwicht houden. Hij is de sterkere speler, dus bewijs het dan maar ook.
Het kost wel meer tijd dan verwacht, en tegen de veertigste zet heb ik niet veel meer over. Van den Brink heeft diverse kansen gehad om al eerder een beslissend voordeel te pakken, maar verzuimd. Maar dan echt precies voor de tijdcontrole geeft hij mij een kans die de winst op had kunnen leveren. Het slaan op d6 met het paard is een complete slag in de lucht, maar de pest is dat ik teveel spoken zie die op mij af zouden komen. Ik zie volgens mij genoeg varianten, maar kan moeilijk beoordelen of die voordelig voor mij zijn. Dat bleek uiteindelijk toch het geval te zijn. Achteraf is het balen, want als ik via Fritz of Chessbase de partij naspeel komen varianten voorbij die ik tot een bepaald aantal wel had gezien. De tijd was er te kort voor, jammer. Daarna verknoei ook nog een volkomen gelijkstaand paard-eindspel… Tijdens het Tata-toernooi en ook in Zürich kon je de partijen live meebeleven en via een engine volgen hoe de stelling was. Je constateerde dan vaak dat een winst of remise heel makkelijk kon zijn. Nakamura die eenvoudig van Carlsen had kunnen winnen, of hoe eenvoudig Merijn remise in een van zijn zeeslangen had kunnen maken. Maar achter het bord heb ik nu zelf ook gemerkt dat de evaluatie via de computer makkelijker is dan wanneer je zelf speelt. Het was wel een leuke ervaring. Het bracht de spanning in de match iets terug, maar de uitslag was al wel bijna bekend.
Want als laatste speelt Tom Meurs nog. Hij heeft al bijna twee jaar geen schaakstuk meer aangeraakt en moet zijn routine in het edele spel het werk laten doen. En dan word je getrakteerd op de remise-opening bij uitstek: het Russisch. Welkom terug op het schaakpodium en je ziet maar wat je ervan maakt. Ik als zwartspeler (Van Leerdam) heb vandaag als doel gesteld om remise te maken. Net als bij andere partijen vandaag verdwijnen de dames snel van het bord. Tom mag dan met de beste wil van de wereld proberen om er iets van te maken, maar krijgt geen medewerking. Als na 34 zetten een eindspel op het bord staat met ongelijke lopers, weet je al wat het resultaat zal zijn. Tom doet nog diverse pogingen om het volle punt te scoren, maar slaagt daar niet in. Toch is het wel goed hoe hij na een lange tijd van geen schaken een degelijke partij speelt. We willen hem daarna bij de Chinees overladen met doggy bags, maar bescheiden als hij is, wil hij deze cadeaus niet aannemen. Misschien hebben we hem over de drempel geholpen om weer actiever te gaan schaken, en kunnen we nog eens een beroep op hem doen om in te vallen. Bedankt Tom.
En daarmee halen we in deze wedstrijd ook de winst binnen, een kleine overwinning, maar genoeg om nog altijd de ranglijst aan te blijven voeren. Oud Zuylen komt tot winst met dezelfde cijfers, dus het verschil blijft gehandhaafd. Op naar de volgende ronde, we willen weer eens knallen!
Een voordeel, als je het zo mag noemen, is dat we iets gemakkelijker kunnen omgaan als er spelers nodig zijn in het eerste team om in te vallen. De vorige ronde had Thomas al in zullen vallen, maar omdat Maarten Solleveld alsnog beschikbaar bleek was het niet nodig. Maar nu werd er wel een beroep op hem gedaan omdat een paar spelers van het eerste team verplichtingen hadden in de Bundesliga, en die staat hoger aangeschreven. Ik denk dat bij de plaatselijke Bierstube nummer 39 Sauerkraut mit Wurst op het menu stond, en die verleiding konden ze natuurlijk niet weerstaan. Wel hadden wij dankzij de “inspanningen” van Merijn de beschikking over Tom Meurs, dus die plek was direct weer ingevuld. Maar in die week moest ook Henk Eleveld zich afmelden, en die werd vervangen door Henk, de schrijver dezes. Henk voor Henk en op dezelfde dag bleek Henk ook nog in te vallen in het derde team, de Henken als invaller waren populair deze speelronde.
In Wageningen speelden we in een locatie waar we jaren geleden met de Schaakmaat aan een OSBO snelschaakkampioenschap hebben meegedaan, waarschijnlijk is Schaakstad daar ook wel geweest. In eerste instantie kun je je het niet zo voor de geest halen, maar bij het binnenwandelen komt die herinnering gelijk weer terug, destijds was de zaal wel iets voller dan op deze middag. Twee wedstrijden waren er hedenmiddag, en het eerste van Wageningen trad aan met in de gelederen Jan Timman, zou dat een inspiratie voor de anderen zijn? Voor mij misschien wel omdat ik hem altijd heb gevolgd, en natuurlijk in zijn mooie glorietijd, toch leuk om in dezelfde zaal te spelen waar hij ook actief aanwezig is.
Normaal kan ik alle partijen vanaf de zijkant goed volgen en zie de hele wedstrijd zich voor mij ontwikkelen, en met behulp van iedereen krijg ik dan ook vaak mee hoe ze er voor staan. Maar omdat ik nu zelf speel merk ik dat die beleving van de wedstrijd anders is. Zelf stel ik me bij voorbaat niet te veel voor van het verloop van mijn partij, hoe anders zou dat uitpakken… dan had ik mijn tijd wel iets anders ingedeeld. Nu moest ik de informatie over de partijen na afloop verzamelen, het is weer eens iets anders maar dat deden we dan maar bij het altijd gezellige Chinees Wan Tjoe Tjoi San.
Als eerste aan de beurt Maarten Beekhuis. Ruilvariant van het Spaans en de spanning was er heel snel uit. Na acht zetten zijn de dames al van het bord verdwenen en de rest volgt niet snel daarna. Ik heb het idee dat Maarten wel probeert om er een levendige strijd van te maken maar Tjerk Sminia is niet van plan daar aan mee te werken. Via de d-lijn wordt de slag gestreden en de lopers staan er dan beteuterd bij te kijken als om hun heen alle stukken de doos in gaan. Ongelijke lopers wel te verstaan en dat is vaak remise, en hier ook vandaag. De evaluatie van Chessbase staat op 0.00.
Martin moest zijn blazoen oppoetsen na de smadelijke nederlaag in de vorige ronde. Maar zoals de partij verliep was hij er niet blij mee. Pirc-opening en tegenstander Clemens de Vos weet de stelling snel te vereenvoudigen. De torens op de a-lijn worden geruild en snel wordt duidelijk dat de strijd zich verder midden op het bord zal afspelen. Beiden proberen de rokade van de tegenstander te dwarsbomen. Martin slaagt er wel in om te rokeren, maar de stelling is dan al zo uitgedund dat het wel oppassen is. En zo leek hij het ook te voelen, want in zijn commentaar na afloop leek hij er weinig vertrouwen in te hebben. Maar Clemens de Vos denkt dat hij het betere van het spel heeft vanwege zijn ruimteoverwicht. Alleen blijken zijn stukken niet echt samen te werken en kan Martin een bres slaan in de zwarte stelling. De witte dame neemt het initiatief tot het sloopwerk en al snel levert dat een stuk en een mooie stelling op. De winst komt daarna vlot binnen. De evaluatie op de 25e zet is nog = 0.05. Tien zetten later is die +- 6.25 voor Martin, de uitslag is duidelijk.
In de aanloop naar deze wedstrijd heeft Mark Brussen een aantal minder leuke ervaringen moeten incasseren, met als gevolg dat hij op deze zaterdag ongeveer zes keer het equivalent aan reisafstand van de andere teamleden heeft gereden. Niettemin heeft hij overduidelijk wel zin om even lekker zijn agressie er uit te matten op het bord. Voor hem is het wel even wennen dat De Chief naast hem heeft plaatsgenomen, dat komt niet zo vaak voor. Het zal wel inspirerend voor hem geweest zijn, want hij laat het denkwerk qua tijd over aan tegenstander Van de Waerdt. Hij hecht er echter weinig waarde aan, en na dertien zetten neem hij al een optie op de overwinning in deze partij. Hij heeft het echt naar zijn zin in dit team, en de zorgen van teamleider heeft hij ook niet meer. En zo speelt hij ook vandaag, vrijuit en hij laat merken getergd te zijn. Cees van de Waerdt kan de problemen niet oplossen die Mark hem toespeelt en verzuipt langzamerhand in de stelling. De zwarte paarden dartelen vrolijk rond, alleen zonder doel voor ogen. En als er dan achter de pion op h2 een vervelende fout verscholen zit, is het pleit beslecht. Een mooie overwinning zonder ook maar een moment in gevaar te zijn geweest.
Intussen zijn uit Sochi de eerste (gouden) medailles gewonnen, dat wordt op het uitslagenbord wereldkundig gemaakt. Niet lang daarna kan de schaakwereld ook kennisnemen van het feit dat Freddie van der Elburg opponent John Stigter door het ijs heeft laten zakken. Lange tijd gaat de partij gelijk op, maar Freddie weet via een gunstige ruil een pion winst uit het middenspel mee te nemen. Dat voordeel moet je hem natuurlijk niet geven want hij gaat dan echt geen scheve schaats laten glijden. Toch heeft hij een botte kant op een van de schaatsen, want het voordeel verdwijnt weer in een wak. Maar ja, iedereen weet dat er nu nergens ijs ligt, en dat het wak nep was. John Stigter gaat daarna snel weer in de fout en nu laat Freddie hem niet ontsnappen, aan stukverlies is niet te ontkomen. En daarmee zijn we op een 3½-½ voorsprong gekomen. Maar nog wel met vier partijen gaande. Daarvan zijn er twee die zeker niet verloren zullen gaan, en een derde en vierde partij waar nog het nodige kan gebeuren.
Marcel Boel speelt tegen de teamleider van Wageningen, Martijn Naaijer. En zoals al in meerdere partijen vandaag het geval was: de stelling wordt snel vereenvoudigd. Natuurlijk doet Marcel genoeg pogingen om ergens een voordeeltje uit te halen, maar de verdediging van Martijn is simpel gezegd elke keer sluitend. En een tactische wending is ook niet te vinden. In het middenspel weet Martijn Naaijer zijn torens zo te manoeuvreren dat Marcel op moet passen niet ondergesneeuwd te worden. Hij haalt zijn sneeuwschuiver uit de schuur en alle plooien worden gladgestreken. Er was echt niets uit halen voor Marcel, maar ook andersom niet. Gewoon een terechte remise.
Had ik de dames maar op het bord gehouden, dat was de analyse van Erik Smit nadat hij een sneeuwbal in zijn snufferd had gehad van Jef Verwoert. Oh ja, er lag geen sneeuw in deze winter maar de frustratie was er niet minder om. Want hij laat zich een pion ontfutselen waar het niet nodig was geweest. Maar de pion is pleiterik en dan maar creatief om proberen te gaan met dit minpuntje. Maar de manier waarop Jef Verwoert die pluspion te gelde maakt is wel netjes. Hij lokt Erik uit om net wat slechtere zetjes te doen dan de evaluatie van Chessbase of Fritz aangeeft. En Erik laat zich er toe verleiden om het paard achter in de witte stelling te laten grazen. Niet zo verstandig, want de winter is wel mild, maar het gras is nog niet zo groen, stomme knol met zijn gevreet, blijf bij je stal! Maar het is al te laat, het paard is in een sloot geflikkerd en terwijl alle koeien op stal staan is er niets en niemand om hem daar uit te halen. Het is wel balen om zo te verliezen. Jammer.
Dan het Henk-verhaal. Henk valt in voor Henk, en Henk heeft niet al te hoge verwachtingen van de partij, wat stom om zo te denken, want zoals u al merkt zit ikzelf vrijwel achter in dit verhaal. Dat betekent dat mijn partij nog niet voorbij was toen Erik zijn overgave tekende. De partij begon vrij rustig, leek het. Maar na negen zetten werd ik al uitgenodigd om de verwikkelingen aan te gaan. Volgens Freddie had ik dit niet moeten doen omdat het direct de kans op een overwinning in de weg stond. Maar ik ging die uitdaging toch aan, in hoge verwachting wat het zou brengen. En daar had ik het al beter kunnen doen, resulterend in een iets betere stelling. Maar Johan van den Brink weet het grootste onheil af te wenden, en daarna volgt een lange strijd wie het beste zijn stukken waar kan neerzetten. En misschien ben ik daar al te voorzichtig geweest en had veel actiever moeten spelen. Toch kon ik voor mijn gevoel de stelling lange tijd in evenwicht houden. Hij is de sterkere speler, dus bewijs het dan maar ook.
Het kost wel meer tijd dan verwacht, en tegen de veertigste zet heb ik niet veel meer over. Van den Brink heeft diverse kansen gehad om al eerder een beslissend voordeel te pakken, maar verzuimd. Maar dan echt precies voor de tijdcontrole geeft hij mij een kans die de winst op had kunnen leveren. Het slaan op d6 met het paard is een complete slag in de lucht, maar de pest is dat ik teveel spoken zie die op mij af zouden komen. Ik zie volgens mij genoeg varianten, maar kan moeilijk beoordelen of die voordelig voor mij zijn. Dat bleek uiteindelijk toch het geval te zijn. Achteraf is het balen, want als ik via Fritz of Chessbase de partij naspeel komen varianten voorbij die ik tot een bepaald aantal wel had gezien. De tijd was er te kort voor, jammer. Daarna verknoei ook nog een volkomen gelijkstaand paard-eindspel… Tijdens het Tata-toernooi en ook in Zürich kon je de partijen live meebeleven en via een engine volgen hoe de stelling was. Je constateerde dan vaak dat een winst of remise heel makkelijk kon zijn. Nakamura die eenvoudig van Carlsen had kunnen winnen, of hoe eenvoudig Merijn remise in een van zijn zeeslangen had kunnen maken. Maar achter het bord heb ik nu zelf ook gemerkt dat de evaluatie via de computer makkelijker is dan wanneer je zelf speelt. Het was wel een leuke ervaring. Het bracht de spanning in de match iets terug, maar de uitslag was al wel bijna bekend.
Want als laatste speelt Tom Meurs nog. Hij heeft al bijna twee jaar geen schaakstuk meer aangeraakt en moet zijn routine in het edele spel het werk laten doen. En dan word je getrakteerd op de remise-opening bij uitstek: het Russisch. Welkom terug op het schaakpodium en je ziet maar wat je ervan maakt. Ik als zwartspeler (Van Leerdam) heb vandaag als doel gesteld om remise te maken. Net als bij andere partijen vandaag verdwijnen de dames snel van het bord. Tom mag dan met de beste wil van de wereld proberen om er iets van te maken, maar krijgt geen medewerking. Als na 34 zetten een eindspel op het bord staat met ongelijke lopers, weet je al wat het resultaat zal zijn. Tom doet nog diverse pogingen om het volle punt te scoren, maar slaagt daar niet in. Toch is het wel goed hoe hij na een lange tijd van geen schaken een degelijke partij speelt. We willen hem daarna bij de Chinees overladen met doggy bags, maar bescheiden als hij is, wil hij deze cadeaus niet aannemen. Misschien hebben we hem over de drempel geholpen om weer actiever te gaan schaken, en kunnen we nog eens een beroep op hem doen om in te vallen. Bedankt Tom.
En daarmee halen we in deze wedstrijd ook de winst binnen, een kleine overwinning, maar genoeg om nog altijd de ranglijst aan te blijven voeren. Oud Zuylen komt tot winst met dezelfde cijfers, dus het verschil blijft gehandhaafd. Op naar de volgende ronde, we willen weer eens knallen!
Alle partijen in pgn
