De zegereeks gaat door – ook in Alkmaar

Henk Vinkes

Het is 29 juni 2014. Buiten regent het voor de verandering weer eens en de temperatuur is ook nog niet wat het volgens zomerse voorschriften hoort te zijn. Maar het land maakt zich op voor een “zonnige” avond omdat het Nederlandse voetbalelftal gaat spelen voor een plaats in de kwartfinale. Ik neem aan dat er de nodige Mexicaanse Burritos verorberd gaan worden. Maar het is voor die wedstrijd, en de weersomstandigheden mooi de gelegenheid om een start te maken met het schrijven van drie wedstrijdverslagen van de laatste drie ronden van de KNSB competitie van het tweede team.

Vandaag is het precies drie maanden geleden dat deze wedstrijd gespeeld is, de uitwedstrijd tegen De Waagtoren in Alkmaar. En tevens de eerste van dit drieluik waarmee de weg vrij moet worden gemaakt het kampioenschap definitief in ons voordeel te gaan beslissen. Martin is deze wedstrijd afwezig en moet met de vrees leven dat we zonder hem het kampioenschap binnen gaan halen. Nu zijn de voorwaarden daarvoor wel uniek en moet de concurrentie meewerken, zodat we ervan uit gaan dat we pas de volgende ronde echt kampioen zullen worden.

Een zonovergoten dag is het als we richting Alkmaar gaan, alleen zijn er meerdere landgenoten die ook dat idee hebben opgepakt. Het verschil is dat die niet van plan zijn een potje te gaan schaken, maar bij Oegstgeest of zo pas links af te slaan richting een of ander strand. Door de alternatieve route die we hebben genomen zien we wel eens de streken rondom Alkmaar, eens iets anders dan de eindeloze Nederlandse snelwegen. Gevolg is dat we iets later arriveren dan bedoeld. Maar ach, arbiter Nicolai maakt zich daar niet zo druk over en zet iedereen op de plak neer.

Wat verwachten we op voorhand van deze wedstrijd? Het verschil op ELO-rating wordt door de teamcaptain naar beneden gehaald, maar dat is sowieso een risico dat je mag incalculeren. Dus moet de rest van het team dat verschil duidelijk gaan maken, alleen al op de eerste vier borden hebben we meer dan 800 punten meer. Dan zou appeltje-eitje moeten zijn. We gaan beginnen met twee snelle en soepele remises om op te starten.

Maarten Beekhuis is de eerste die remise overeenkomt met zijn tegenstander Ronald Groot. Een Caro-Kann opening waar snel diverse stukken worden geruild. Geen van beide spelers lijkt het initiatief te willen nemen om in het middenspel over te gaan tot een echte strijd. De stukken worden teruggetrokken naar de veilige zone en het kabbelt nog even door. Nog weer even een stuk afruilen, en het materiaal voor een eventuele winstvoering wordt nog verder uitgedund. Dan worden er nog meer stukken klaargezet om het doosje in te gaan, wat direct de angel uit de partij haalt. Een vrij kleurloze remise.

De volgende remise laat ik zelf aantekenen, en als teamcaptain overleg je dat natuurlijk met de teamcaptain, die er geen bezwaar tegen had dat ik deze remise aanbood. Maar was het wel nodig om remise aan te bieden? Voor de verandering had ik mijzelf eens de witte kleuren toebedeeld in plaats van het gebruikelijke zwart als ik inval. En de reden daarvoor was dat ik nu eens wilde proberen mijn eigen spel te spelen, in plaats van mij de wil te laten opleggen door de tegenstander. Nu heb ik op dit niveau niet zoveel in de pap te brokkelen, maar John Leek wist ook niet wat hij moest verwachten. Zoals het ging kwam ik goed uit de opening en had het beste van het spel. Op de damevleugel had ik de boel snel onder controle. Een vreemde zet is 9… a6, volgens mijn bescheiden mening heeft dat weinig nut, en weet je dan niet echt iets beters te vinden. Toch probeert hij zijn stukken meer te mobiliseren, maar die worden snel de nek omgedraaid door mijn sterke zet 13.d5. Daarmee creëer ik een sterke voorpost en hij weet niet wat hij er mee aan moet. Maar hij weet er toch wel voor te zorgen dat ik met mijn stukken naar achteren moet en ook weet hij zich in eerste instantie te bevrijden uit de omklemming. Op de damevleugel wordt opruiming gehouden en dat is voor mij het moment om in het hiervoor beschreven overleg met de captain te gaan. Er is weinig overtuigingskracht voor nodig om mijzelf ervan te overtuigen dat ik eigenlijk wel iets beter sta, en het remiseaanbod is dan ook terecht. John Leek heeft ook in de gaten dat ik beter sta en vreest dat mijn stukken via de open damevleugel onrust gaan veroorzaken en neemt het remiseaanbod aan. Mijn vooropgezette plan heeft zijn uitwerking gehad: ik kon zelf het spel maken en ik mag dan denk ik ook wel trots zijn op deze plusremise. Een tussenstand van 1-1, het wordt tijd voor wat echte hele punten!

Daarvoor moeten we bij de eerste vier borden zijn, want daar maken wij het echte (ELO) verschil. Maar daar kost het ook nog de nodige moeite om het echte krachtsverschil op het bord uit te laten komen. Marcel Boel speelt lange tijd tegen een muur aan, en weet deze maar niet af te laten brokkelen. Siciliaan-Taimanov variant, klinkt interessant maar uiteindelijk moet na deze opening het pleit in het middenspel beslecht worden. Marcel heeft wel een actievere stelling maar het heeft nog niet tot een beslissende wending geleid en Gerard de Geus biedt goed partij. Maar dan overspeelt hij toch zijn hand, en denkt een kwal met voordeel te winnen. Alleen is er klein probleempje met zet Td5 die alles om zeep helpt, opeens is het totaal verloren. Een stuk gaat verloren en voor Marcel uiteraard een plezier om dit allemaal uit te voeren. Tja, de gretigheid kan je soms lelijk opbreken en daar kan Gerard de Geus over mee praten. Het eerste verschil in de wedstrijd is gemaakt.

Met een overwinning kun je natuurlijk de wedstrijd uitspelen, maar het risico dat het bij een van de andere borden fout gaat, ligt op de loer. Maar de tegenstander van Mark Brussen had niet echt de intentie om ijzer met handen te gaan breken. Daar zorgde Mark ook wel voor door de boel zo vast te zetten dat er geen doorkomen aan was. De pionnenstructuur van Mark staat na 17 zetten als een huis en hij heeft zich daar achter ingegraven. Martin Coerts helpt daar ook nog een handje bij door met zijn g-pion zich vast te zetten op g6. Simpel gezegd, alles staat vast, handen schudden en remise.

Op het eerste bord speelt Thomas tegen volgens mij een Alkmaars instituut: Hebert Perez Garcia. De naam klinkt exotisch, maar daar heeft Thomas geen boodschap aan. In een op het oog zelfde Caro-Kann opening als bij Maarten, trek Thomas snel het initiatief naar zich toe. Perez Garcia wordt opgezadeld met een dubbele f-pion die zwart in de partij moet gaan opbreken. En omdat de zwarte koning maar niet uit het midden van het bord kan ontsnappen is dat het kolfje naar Thomas' hand. Op de 24e zet lokt hij Perez Garcia uit de tent met een verkeerde terugtocht van het paard. Met de souplesse van een ervaren grootmeester speelt hij het daarna heel mooi uit. Er zijn zoveel kleine dreigingen in de stelling geweven dat hij kan kiezen wat het leukst is om te winnen. In de slotstelling staat er zo’n grote batterij op de zevende rij dat tijdelijk de stroom uitviel in Alkmaar, alle energie werd naar die rij gestraald. Een mooie overwinning. We staan dan verdiend voor met 3½-1½.



En omdat elke remise ook weer bij onze score opgeteld kan worden richting het kampioenschap laat Henk Eleveld het volgende halve punt op het formulier invullen. De opening is Gesloten Catalaans, maar zo gesloten zag het er niet uit. Eevenmin was het zo open dat er allemaal kansen voor open doel tot stand kwamen. Nadat alle zware stukken waren afgeruild en er een eindspel met lichte stukken was overgebleven, was alle muziek uit de partij. De partij was vanaf het begin gelijk opgaand, en de balans is niet uitgeslagen in welke richting dan ook. Dat halve punt brengt ons totaal op 4 matchpunten, dus een nederlaag zit er wederom niet in, we gaan weer voor de volle winst.

Maar dan komt er even een kink in de kabel. Erik Smit mag tegen de enige dame in het gezelschap van de tegenstander spelen, en met een groot verschil in ELO moet hij dat wel kunnen winnen. Maar Erik heeft moeite de barrière te breken. En na zo’n 30 zetten heeft hij niet veel bereikt en alle lof gaat naar Shannon Vlaar die hem ogenschijnlijk makkelijk in toom houdt. Ze speelt actief op beide vleugels en Erik moet hopen op een misgreep. En die laat dan ook niet lang op zich wachten. Door een te optimistische torenzet kan Erik de stelling binnendringen. Maar die torenzet blijkt enkele zetten later toch zijn werk te doen. Want dan is het opeens Erik die volledig de mist ingaat, en Shannon tot een tegenaanval laat komen. Is het tijdnood of schaakblindheid, niet bekend, want het gaat van kwaad tot erger als hij een vergiftigde loper denkt te kunnen slaan. Even vergeet hij dat een samenspel van dame, toren en loper de zwarte koning helemaal op hol laat slaan. Maar die koning loopt opeens totaal verdwaasd om zich heen te kijken als alle stukken wordt geslachtofferd. Dat is even een lelijke tegenvaller, en Erik moet de nodige hoon van de dag ontvangen, maar daar word je een grote en sterke schaker van, zelfs zonder pindakaas...

Dus is de overwinning nog niet binnen, de hoop is dan gevestigd op Freddie die Dirk van der Meiden moet zien pootje te lichten. Maar ook hier gaat het moeizaam om de beslissing te forceren. In het middenspel ruilt Van der Meiden een toren in voor een stuk en een pion. Daar had direct een tweede pion bij gepakt moeten worden, maar dat laat hij achterwege, waarschijnlijk in de veronderstelling dat hij het wel kan keepen. Op het oog lijkt het er een bepaald moment op dat het fout gaat voor Freddie, maar achter het bord heeft hij het allemaal onder controle. Dame en toren staan ver weg van de zwarte koning en er staat een gevaarlijke pion op e6 die ogenschijnlijk zomaar door kan lopen. Maar Freddie blijkt het allemaal toch beter gezien te hebben en nadat hij de dames weet te ruilen kan de pion op e6 opgehaald worden. Die hoeft niet meteen het doosje in want eerst moet de stelling verbeterd worden. Dat vergt maar een paar zetten en wit snapt dat het geen zin meer heeft door te spelen. Een zo te zien moeilijk eindspel dat precies uitgerekend moest worden, maar dat deed Freddie dan ook.

De overwinning leek in eerste instantie makkelijk tot stand te komen, maar de Alkmaarders kregen een tweede adem die we bijna toelieten. Maar op tijd kwamen we weer bij onze positieven om de strijd in ons voordeel te beslissen. En om Martin bij de kampioenswedstrijd aanwezig te laten zijn wisten de concurrerende teams ervoor te zorgen dat we na deze ronde nog niet officieel kampioen waren, theoretisch misschien al wel. Na de slopende wedstrijd hebben we ons verwend met diverse bakjes tzatziki en Gyros... we hadden het verdiend!

't Andere verslag | partijen in pgn

Apeldoorn verliest cruciaal duel

Merijn van Delft

Het is natuurlijk een paar uur reizen en daar houden de meeste mensen niet van, maar ik vind uitwedstrijden tegen Voerendaal altijd erg leuk. Evenals de vorige keren dat we naar Klimmen afreisden, scheen er een heerlijk lekker zonnetje. De omgeving is er schitterend en Café Keulen is een leuke speellocatie. De ontvangst door mensen als Oscar Lemmers is uitermate correct en prettig. Alle ingrediënten voor een mooie schaakmiddag waren aanwezig.

Met Accres Apeldoorn moest er eindelijk weer eens een wedstrijd gewonnen worden in de strijd tegen degradatie en dat is niet gelukt. Met 5,5-4,5 delfden we het onderspit. Het is vaker gezegd: vorig jaar werden we met vrijwel hetzelfde team tweede in de Meesterklasse en nu heeft het er alle schijn van dat we negende gaan worden. Vorig jaar zat alles mee en dit seizoen wil het niet vlotten. Ik denk dat we het iets te makkelijk hebben opgevat dit jaar. Het zit qua niveau toch allemaal vrij dicht op elkaar, zodra je niet meedoet om de titel, zit je sneller tegen degradatie te spelen dan je denkt.

Tegen Voerendaal begonnen we de wedstrijd gedisciplineerd. Dankzij een vlijmscherpe openingsvoorbereiding wisten Arthur van de Oudeweetering (tegen Patrick Driessens), Sjef Rijnaarts (tegen Thomas Trella) en Merijn van Delft (tegen Mihail Saltaev) het witte openingsvoordeel te neutraliseren en speelden ze alle drie binnen twintig zetten remise. Verder leek iedereen een degelijke stelling te pakken te hebben. Ilja Zaragatski had met wit 386 ratingpunten meer en leek onze belangrijkste troef te zijn. Op de rest van de borden geen gekke dingen doen en de matchwinst leek een kwestie van tijd. Tom Bus trok zich echter niets aan van het elo-verschil, nam zelfbewust een egelopstelling in en kreeg al snel een duidelijke voorsprong op de klok.

Ondertussen was Stefan Kuipers met wit aan het pushen tegen Andrey Orlov, maar toen het initiatief was verdampt, werd meteen de vrede getekend – nog altijd safety first. Alexander Kabatianski daarentegen begon wel enorm te freestylen met wit in een Catalaan tegen Felix Levin en werd snoeihard weggecounterd. Deze achterstand was van korte duur en werd door onze jonge talenten meteen omgebogen in een voorsprong. Armen Hachijan profiteerde al vroeg in de partij van een onoplettendheid van Ivo Wantola en verzilverde zijn voordeel in het eindspel. Nico Zwirs won een indrukwekkende partij tegen Oscar Lemmers – creatief openingsspel mondde uit in een steeds sterker aanzwellend initiatief.



Een 4-3 voorsprong dus voor Apeldoorn, maar toen had het noodlot al toegeslagen. Uitgerekend onze drie grootmeesters raakten het spoor volledig bijster. Ilja mocht nog van geluk spreken dat Tom de doodsklap niet uitdeelde en ontsnapte met remise. Roeland Pruijssers stond beter met zwart tegen Daniel Hausrath, maar liet zich op klaarlichte dag een kwaliteit afhandig maken. Ook Sebastian Siebrecht zag zich tegen Christian Braun al vroeg genoodzaakt een kwaliteit te offeren, maar kwam er daarna niet meer aan te pas.

In Apeldoorn staan we weer met beide benen op de grond. Het verblijf in de Meesterklasse is niet zo vanzelfsprekend als we de afgelopen jaren zijn gaan geloven. Als schaker moet je jezelf constant opnieuw blijven uitvinden om mee te kunnen blijven doen in de hoogste klasse. Positief is de ontwikkeling van onze jonge gasten. Nico (tpr 2390) en Armen (tpr 2352) draaien niet eens een bijzonder goed seizoen, maar klampen wel duidelijk aan aan het niveau.

Partijen van de eerste vier borden op de site van sv Voerendaal

Dos cervezas, por favor!

Henk Vinkes

Als tegen acht uur ‘s avonds de bestelling van meerdere cervezas wordt gedaan zit de stemming er goed in bij het tweede team. We hebben kort daarvoor via de wifi-verbinding vast kunnen stellen dat we weer verder zijn uitgelopen op de concurrentie. Amsterdam West heeft in de zesde ronde de titel aspiraties van Oud Zuylen keihard in de gracht gedumpt. Maar we kunnen ons aan de andere kant niet te euforisch gedragen omdat de zorgen om het eerste en het derde team groter worden. Maar sarcastisch als we kunnen zijn wrijven we het er wel in :) Erik kwam met de vraag hoe we het kampioenschap t.z.t. zouden gaan vieren, en kwam zelf al met een mooi voorstel. Paintballen met de andere twee teams als opgejaagd wild! Erik, je mag de organisatie op je nemen.

Want als we nu nog het kampioenschap uit handen gaan geven stel ik per direct mijn teamleiderschap ter beschikking voor de volgende verkiezingen. Ging het dan allemaal zo soepel deze ronde dat we nu al zo als overwinnaars denken? Via via wisten we al dat Caïssa 4 deze ronde de opstelling lastig voor elkaar kon krijgen. Dat resulteerde erin dat bij de andere wedstrijd er twee spelers minder werden opgesteld. Dus we moesten er optimaal gebruik van zien te maken. En dat hebben we zeker gedaan, en dat sommige spelers het somber inzagen was niet nodig. Als je het gemiddelde bekijkt hadden we 150 ELO-punten meer. We maakten ons op voor een middagje schieten!

En de eerste die daar op niet mis te verstane wijze gehoor aan gaf was de jarige job Maarten Beekhuis, hij speelde tegen Evert-Jan Straat. Nog voor de tiende zet had Maarten in de Franse opening er een pion tegenaan gegooid en liet hij de pluspion moederziel alleen op d4 staan. En alle Boze witte stukken keerden zich tegen deze zielige pion die gedoemd was uiteindelijk het loodje te leggen. Toen de tijd daar was om het houtje weer terug te vorderen had Maarten al meerdere stukken gemobiliseerd voor een verwoestende aanval. Tegenstander Straat liet zich wel heel makkelijk de kaas van het brood eten, maar dat doet niks af aan de mooie manier waarop Maarten de aanval afsluit. Na 22 zetten was het eerste punt van de middag binnen, en kon hij taart aansnijden.



Maar we mochten er niet lang van genieten, want zo snel als dat we op voorsprong kwamen stond het ook al weer gelijk. Mark Brussen trof een tegenstander die het hem de hele middag alleen maar lastig heeft gemaakt. Of heeft hij het zelf over zich afgeroepen, denk het niet. Stef van Haaren had vanaf de opening het beste van het spel, en de c-lijn was daar de beslissende factor. Mark had de a- en b-pion wel ver vooruit gespeeld maar die distantieerden zich op die manier alleen maar van de strijd die achter hun rug werd uitgevochten. Zoals gezegd was het de c-lijn die beslissend was in deze partij, alles kwam via deze lijn naar binnen en Mark kon alleen maar toekijken. En toen hij zag dat of de loper op c7 geslacht zou worden, of dat de toren op c8 het laatste oordeel zou vellen was het tijd om op te geven.

Maar nog geen minuut later kwamen we hoppatee(!) weer op voorsprong en dit keer gaven we die niet meer uit handen. Freddie van der Elburg combineerde tegenstander Bödicker helemaal van het bord. Hollands, uiteraard, wie kan hem daarmee vloeren, de teamcaptain deed laat op de avond verwoede pogingen ;-) Maar goed, dat was onder het genot van meerdere biertjes. Deze partij zag een opmerkelijke opmars van de witte h-pion, wat resulteerde in een wijd open h-lijn. Het ziet er op zich vreemd uit, alleen dat zijn tegenstander achterloopt met de ontwikkeling van stukken. Intussen heeft Freddie de cavalerie al op pad gestuurd, en die wordt geen strobreed in de weg gelegd. Het feest begint met slaan op g3 en dat levert binnen de kortste keren al twee pionnen op. Dan moeten de gelederen nog even gesloten worden tegen een wulps rondhuppelende witte dame. Maar als die een emmer ijsklontjes over zich heen krijgt en tot de orde wordt geroepen is de winst binnen. 2-1 voorsprong en geen vuiltje aan de lucht.

Want de dolle tien minuten hebben nog meer in petto. Thomas weet een avontuurlijke gespeelde partij soepel tot winst te brengen. Robert Jan Schaper werkt daar natuurlijk wel aan mee, door in te gaan op de verwikkelingen die Thomas uitlokt. Uiteraard staan we aan de zijkant toe te kijken en mompelen dat er wel weer een Thomas-trucje uit de zonnebril getoverd gaat worden. In het middenspel heeft Thomas een toren plus pion ingeruild voor twee paarden, en die gaan als dolle stieren hinnikend naar de overkant. Zwart is zo druk met het counteren van al die vervelende dreigingen dat hij zelf niets kan ondernemen. Op afstand een schaakje geven is alles, want de torens hebben het al druk genoeg. Het is duidelijk dat het allemaal geen zin heeft, Schaper weet de ongelijke strijd nog wel even te rekken, maar geeft de partij na de 41e zet van Thomas op. Hij is weggecombineerd.

Het volgende biertje is voor Martin die voor zijn gevoel met een mindere stelling aan het spelen was. Maar dat bleek niet zo te zijn, misschien tot ongeveer de 20e zet, daarna echt niet meer. Bert Westera was iets van een aanval aan het opbouwen maar een echte dreiging zat er niet in. Net als bij de partij van Thomas werd ook hier een toren met pion ingeruild voor twee lichtere stukken. Later op de avond in Sam-Sam liet Martin met veel plezier zien wat voor geniepige zetjes hij had gedaan om het spel van zijn tegenstander te ontregelen. Een van die zetten was e5-e4, daar genoot hij enorm van, en dat haalde al een angel uit het witte spel. Langzaam maar zeker begonnen de zwarte stukken samen te werken en wit kon niets ander doen dan in de verdediging gaan. De twee witte torens waren zover uit elkaar geslagen dat er van enige samenwerking geen sprake meer kon zijn. De een moest de koning beschermen, en de andere toren probeerde onrust te zaaien. Maar geen van beide taken kon met verve worden uitgevoerd. Uiteindelijke kon Martin een van zijn meest bejubelde zetten doen, tenminste hij juichte het hardst: 40…Tb8. We zullen het cynische commentaar achterwege laten, kenners weten wel hoe het er aan toeging. Dat was de beslissing in de partij, de paardvork was een detail. En het vierde punt was binnen.

Diverse jaren was Cees Visser actief in het Apeldoornse schaakleven, maar zette die carrière voort in Amsterdam. Maar dan komt het natuurlijk voor dat je weer eens terug mag naar je roots, en zo geschiedde het dat hij tegen Henk Eleveld vandaag aan de andere kant van het bord zat. Of hij daar veel plezier aan beleefde betwijfel ik, want Henk maakte het hem vanaf het begin aan lastig. Wie de grotere kennis van het Slavisch heeft laat ik in het midden, maar Henk hield met “kleine” zetjes zwart wel bezig. En al dat gepriegel moest natuurlijk wel een keer wat opleveren. Het eerste was de tijd die in het voordeel van Henk Eleveld begon te groeien, en daarna een positioneel voordeel met diverse dreigingen. Cees Visser probeerde nog met een dubbele vrijpion voor onrust te zorgen maar het was een loze dreiging. De enkele vrij a-pion gaf de doorslag, promotie was niet tegen te houden. Hij had nog wel een kans om de partij gelijk te houden maar de tijd nekte hem. Dat hij bij het uitvoeren van de 40e zet door de vlag ging was een detail, kort daarvoor had Cees Visser zijn stelling zelf om zeep geholpen met De2.

Daarmee was de winst definitief binnen met nog twee partijen aan de gang. Het duurde ongeveer een uur nadat Henk had gewonnen voor het volgende punt kon worden genoteerd, want Erik Smit wilde (moest) een klein voordeeltje koste wat het kost tot winst voeren. Maar hij moest er wel voor zwoegen: tegenstander Van Duijn wilde stug verdedigend maar niet capituleren. Erik had intussen wel een pion gewonnen maar die was niet direct beslissend voor de partij. En zo bleef het lange tijd schuiven en schuiven, en zetjes doen, en drinken halen, en noteren, en weer eens een zet doen, etc. etc. Tot Erik het tijd vond om in actie te komen tegen pion a7. Die was achtergebleven bij het zwarte remiseplan en ging hem nu de kop kosten. Want in de gretigheid om de pionnen weer terug te winnen ontkwam zwart er niet aan de toren in te leveren tegen de loper. En daarna was de partij beslist, de zwarte koning werd in het nauw gedreven, de loper werd buitenspel gezet. Dat kun je wel aan Erik overlaten. Hij genoot zichtbaar van deze nette technische uitvoering van het eindspel.


Goed we kunnen het licht uit doen want de wedstrijd zit er op, de winst is binnen, stand 6-1… Och ja, da’s waar ook, het totaal moet acht zijn, wie is er dan nog bezig? Even zoeken, waar zit ie nou ook al weer, ah gevonden: Marcel speelt nog. Volgens mij gaf Martin wel een mooie omschrijving van deze partij: een zeeeeer lange strijd waarvan je al wist dat het uren geleden ook al remise had kunnen zijn en was. Maar ik geloof dat Marcel er niet zoveel plezier aan beleefde want al eerder in deze competitie wist hij weinig tot niets te bereiken. En een tegenstander die maar geen fout wil maken. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Simpel samengevat werd het evenwicht in deze partij nooit verstoord, en de remise was daarom de enige en meest terechte uitslag.

En dus kwamen we weer een stukje dichterbij het kampioenschap. De voorsprong is nu vier matchpunten en een heleboel bordpunten. Het kan dat we zelfs na de volgende ronde al kampioen zijn, maar omwille van de dan afwezige Martin gaan we dat natuurlijk niet doen. Die opdracht geven we aan de andere teams in deze klasse, want we willen die triomftocht in de volgende thuiswedstrijd vieren.

Alle partijen in pgn

Accres Apeldoorn blijft in gevarenzone

Sjef Rijnaarts

Accres Apeldoorn speelt zich ook tegen HMC niet uit de zorgen

Na vorig jaar geschiedenis geschreven te hebben met een tweede plaats, ging Apeldoorn met hoge verwachtingen het nieuwe seizoen in. De realiteit is echter geheel anders na nederlagen tegen BSG, Utrecht en een gelijkspel tegen Rotterdam: we schaken in de kelder van de Meesterklasse en moeten hopen op slechte resultaten van onze concurrenten en zelf een aantal overwinningen zien te boeken.

Sebastian Siebrecht speelde vooruit tegen Benjamin Bok met wit. In een rustige Catalaan pakt Sebastian een klein voordeeltje, maar nadat hij zijn dame op e6 heeft geposteerd weet Benjamin Bok met handige zetten een aantal tempi te winnen en het initiatief naar zich toe te trekken, waarna hij vervolgens overtuigend het punt binnenhaalt.

Roeland Pruijssers vertrouwde tegen Twan Burg op zijn vertrouwde Breyer. Naar zijn idee speelde hij voornamelijk gezonde zetten en hij had dan ook niet verwacht dat hij met 19. c4! direct in de problemen zou komen. Het was echter helemaal mis en hij probeerde de minst slechte variant te kiezen. Dit was niet voldoende.



Merijn van Delft wist tegen David Miedema in de Slavische opening met zwart snel het loperpaar te bemachtigen en kon daarmee een voordeeltje claimen. Hij speelde dit lange tijd nauwkeurig en goed en had met 42. …, Ld4+ gevolgd door h3 de genadeklap uit kunnen delen. Miedema bleef echter handig rommelen en Merijn gaf het voordeel langzaam weg en was helemaal verdwenen toen hij zijn a-pion verloor. Uiteindelijk moest Merijn berusten in remise.

Maarten Solleveld pakte in een Spaanse zijvariant een prettig plusje tegen Martijn Dambacher in de vorm van een geïsoleerde d-pion. Na 20. … Pc4 blijft er echter bij wit te veel hangen:, b2,a3,c3 en c2 en moest Maarten genoegen nemen met eeuwig schaak.

Stefan Kuipers keek al snel tegen een SOS-verrassing van Jeroen Bosch aan met 5.g3 in de doorschuifvariant van het Frans. Stefan reageerde hier echter goed op. Op zet wist hij met 19. …, Ld3! de coördinatie van alle witte stukken te ontregelen en won hij snel een stuk en de partij.

Tegen de Pirc-verdediging offerde Nico Zwirs het altijd giftige b2. Jasper Broekmeulen sloeg deze pion echter, waarna hij niet zo giftig bleek te zijn. Nico probeerde nog het initiatief te nemen en een aanval op te zetten. Deze aanval zette geen zoden aan de dijk en hij moest berusten in een nederlaag.

Armen Hachian probeerde Rob Schoorl te verrassen met een Siciliaanse zijvariant, die ik zelf nog niet eerder heb gezien. Na 11. Dh5 vertrouwde ik zwarts stelling niet helemaal. Armen dacht dat Pxe6 niet mogelijk was voor wit, maar na 15. Lb2 ziet het er gevaarlijk uit voor zwart. Mogelijk Armens analyse afwachten om uitsluitsel te geven over het stellingsoordeel. Zoals de partij nu echter verliep had Armen weinig in te brengen en won Rob Schoorl overtuigend.
Voor een uitgebreide analyse, zie 'SOS Schoonheidsprijs ronde 6'

Alexander Kabatianski speelde een modelpartij tegen Geert van der Stricht. Een pionoffer in de Meraner voor een loperpaar en een mooi centrum gaf meer dan genoeg compensatie. De problemen stapelden zich op voor zwart en Geert van der Stricht moest dan ook ergens een stuk inleveren, wat hem de partij kostte.



In zijn partij tegen David van Kerkhof, kwam Sjef Rijnaarts in de hem bekende Scheveninger terecht. Na 10. Kh1 moest hij echter ideeën en zetten schuldig blijven, terwijl hij het vaak genoeg op het bord had gehad. Met een paar minuten op de klok berekende hij dat 19. …,f5 mogelijk was en dat hij zich zo onder druk uit zou schaken. Dit lijkt nog steeds wel te kloppen, maar er traden veel complicaties op. 22. … Dxc2 kan verbeterd worden met Td8, waarna een razend ingewikkelde stelling ontstaat. In het eindspel met drie pionnen voor de kleine kwaliteit miste David van Kerkhof enkele kansen om de partij te winnen, waardoor het uiteindelijk in eeuwig schaak eindigde.

Arthur van de Oudeweetering kwam met wit al snel in tijdproblemen in een redelijke gelijke stelling. Dit was voor Niels Ondersteijn een goede reden om een vroeg remise aanbod af te slaan en nog verder te proberen. Op zet 37 blunderde Arthur een pion, waarna de rest van de partij een formaliteit was.

Alle partijen in pgn