Dos cervezas, por favor!

Henk Vinkes

Als tegen acht uur ‘s avonds de bestelling van meerdere cervezas wordt gedaan zit de stemming er goed in bij het tweede team. We hebben kort daarvoor via de wifi-verbinding vast kunnen stellen dat we weer verder zijn uitgelopen op de concurrentie. Amsterdam West heeft in de zesde ronde de titel aspiraties van Oud Zuylen keihard in de gracht gedumpt. Maar we kunnen ons aan de andere kant niet te euforisch gedragen omdat de zorgen om het eerste en het derde team groter worden. Maar sarcastisch als we kunnen zijn wrijven we het er wel in :) Erik kwam met de vraag hoe we het kampioenschap t.z.t. zouden gaan vieren, en kwam zelf al met een mooi voorstel. Paintballen met de andere twee teams als opgejaagd wild! Erik, je mag de organisatie op je nemen.

Want als we nu nog het kampioenschap uit handen gaan geven stel ik per direct mijn teamleiderschap ter beschikking voor de volgende verkiezingen. Ging het dan allemaal zo soepel deze ronde dat we nu al zo als overwinnaars denken? Via via wisten we al dat Caïssa 4 deze ronde de opstelling lastig voor elkaar kon krijgen. Dat resulteerde erin dat bij de andere wedstrijd er twee spelers minder werden opgesteld. Dus we moesten er optimaal gebruik van zien te maken. En dat hebben we zeker gedaan, en dat sommige spelers het somber inzagen was niet nodig. Als je het gemiddelde bekijkt hadden we 150 ELO-punten meer. We maakten ons op voor een middagje schieten!

En de eerste die daar op niet mis te verstane wijze gehoor aan gaf was de jarige job Maarten Beekhuis, hij speelde tegen Evert-Jan Straat. Nog voor de tiende zet had Maarten in de Franse opening er een pion tegenaan gegooid en liet hij de pluspion moederziel alleen op d4 staan. En alle Boze witte stukken keerden zich tegen deze zielige pion die gedoemd was uiteindelijk het loodje te leggen. Toen de tijd daar was om het houtje weer terug te vorderen had Maarten al meerdere stukken gemobiliseerd voor een verwoestende aanval. Tegenstander Straat liet zich wel heel makkelijk de kaas van het brood eten, maar dat doet niks af aan de mooie manier waarop Maarten de aanval afsluit. Na 22 zetten was het eerste punt van de middag binnen, en kon hij taart aansnijden.



Maar we mochten er niet lang van genieten, want zo snel als dat we op voorsprong kwamen stond het ook al weer gelijk. Mark Brussen trof een tegenstander die het hem de hele middag alleen maar lastig heeft gemaakt. Of heeft hij het zelf over zich afgeroepen, denk het niet. Stef van Haaren had vanaf de opening het beste van het spel, en de c-lijn was daar de beslissende factor. Mark had de a- en b-pion wel ver vooruit gespeeld maar die distantieerden zich op die manier alleen maar van de strijd die achter hun rug werd uitgevochten. Zoals gezegd was het de c-lijn die beslissend was in deze partij, alles kwam via deze lijn naar binnen en Mark kon alleen maar toekijken. En toen hij zag dat of de loper op c7 geslacht zou worden, of dat de toren op c8 het laatste oordeel zou vellen was het tijd om op te geven.

Maar nog geen minuut later kwamen we hoppatee(!) weer op voorsprong en dit keer gaven we die niet meer uit handen. Freddie van der Elburg combineerde tegenstander Bödicker helemaal van het bord. Hollands, uiteraard, wie kan hem daarmee vloeren, de teamcaptain deed laat op de avond verwoede pogingen ;-) Maar goed, dat was onder het genot van meerdere biertjes. Deze partij zag een opmerkelijke opmars van de witte h-pion, wat resulteerde in een wijd open h-lijn. Het ziet er op zich vreemd uit, alleen dat zijn tegenstander achterloopt met de ontwikkeling van stukken. Intussen heeft Freddie de cavalerie al op pad gestuurd, en die wordt geen strobreed in de weg gelegd. Het feest begint met slaan op g3 en dat levert binnen de kortste keren al twee pionnen op. Dan moeten de gelederen nog even gesloten worden tegen een wulps rondhuppelende witte dame. Maar als die een emmer ijsklontjes over zich heen krijgt en tot de orde wordt geroepen is de winst binnen. 2-1 voorsprong en geen vuiltje aan de lucht.

Want de dolle tien minuten hebben nog meer in petto. Thomas weet een avontuurlijke gespeelde partij soepel tot winst te brengen. Robert Jan Schaper werkt daar natuurlijk wel aan mee, door in te gaan op de verwikkelingen die Thomas uitlokt. Uiteraard staan we aan de zijkant toe te kijken en mompelen dat er wel weer een Thomas-trucje uit de zonnebril getoverd gaat worden. In het middenspel heeft Thomas een toren plus pion ingeruild voor twee paarden, en die gaan als dolle stieren hinnikend naar de overkant. Zwart is zo druk met het counteren van al die vervelende dreigingen dat hij zelf niets kan ondernemen. Op afstand een schaakje geven is alles, want de torens hebben het al druk genoeg. Het is duidelijk dat het allemaal geen zin heeft, Schaper weet de ongelijke strijd nog wel even te rekken, maar geeft de partij na de 41e zet van Thomas op. Hij is weggecombineerd.

Het volgende biertje is voor Martin die voor zijn gevoel met een mindere stelling aan het spelen was. Maar dat bleek niet zo te zijn, misschien tot ongeveer de 20e zet, daarna echt niet meer. Bert Westera was iets van een aanval aan het opbouwen maar een echte dreiging zat er niet in. Net als bij de partij van Thomas werd ook hier een toren met pion ingeruild voor twee lichtere stukken. Later op de avond in Sam-Sam liet Martin met veel plezier zien wat voor geniepige zetjes hij had gedaan om het spel van zijn tegenstander te ontregelen. Een van die zetten was e5-e4, daar genoot hij enorm van, en dat haalde al een angel uit het witte spel. Langzaam maar zeker begonnen de zwarte stukken samen te werken en wit kon niets ander doen dan in de verdediging gaan. De twee witte torens waren zover uit elkaar geslagen dat er van enige samenwerking geen sprake meer kon zijn. De een moest de koning beschermen, en de andere toren probeerde onrust te zaaien. Maar geen van beide taken kon met verve worden uitgevoerd. Uiteindelijke kon Martin een van zijn meest bejubelde zetten doen, tenminste hij juichte het hardst: 40…Tb8. We zullen het cynische commentaar achterwege laten, kenners weten wel hoe het er aan toeging. Dat was de beslissing in de partij, de paardvork was een detail. En het vierde punt was binnen.

Diverse jaren was Cees Visser actief in het Apeldoornse schaakleven, maar zette die carrière voort in Amsterdam. Maar dan komt het natuurlijk voor dat je weer eens terug mag naar je roots, en zo geschiedde het dat hij tegen Henk Eleveld vandaag aan de andere kant van het bord zat. Of hij daar veel plezier aan beleefde betwijfel ik, want Henk maakte het hem vanaf het begin aan lastig. Wie de grotere kennis van het Slavisch heeft laat ik in het midden, maar Henk hield met “kleine” zetjes zwart wel bezig. En al dat gepriegel moest natuurlijk wel een keer wat opleveren. Het eerste was de tijd die in het voordeel van Henk Eleveld begon te groeien, en daarna een positioneel voordeel met diverse dreigingen. Cees Visser probeerde nog met een dubbele vrijpion voor onrust te zorgen maar het was een loze dreiging. De enkele vrij a-pion gaf de doorslag, promotie was niet tegen te houden. Hij had nog wel een kans om de partij gelijk te houden maar de tijd nekte hem. Dat hij bij het uitvoeren van de 40e zet door de vlag ging was een detail, kort daarvoor had Cees Visser zijn stelling zelf om zeep geholpen met De2.

Daarmee was de winst definitief binnen met nog twee partijen aan de gang. Het duurde ongeveer een uur nadat Henk had gewonnen voor het volgende punt kon worden genoteerd, want Erik Smit wilde (moest) een klein voordeeltje koste wat het kost tot winst voeren. Maar hij moest er wel voor zwoegen: tegenstander Van Duijn wilde stug verdedigend maar niet capituleren. Erik had intussen wel een pion gewonnen maar die was niet direct beslissend voor de partij. En zo bleef het lange tijd schuiven en schuiven, en zetjes doen, en drinken halen, en noteren, en weer eens een zet doen, etc. etc. Tot Erik het tijd vond om in actie te komen tegen pion a7. Die was achtergebleven bij het zwarte remiseplan en ging hem nu de kop kosten. Want in de gretigheid om de pionnen weer terug te winnen ontkwam zwart er niet aan de toren in te leveren tegen de loper. En daarna was de partij beslist, de zwarte koning werd in het nauw gedreven, de loper werd buitenspel gezet. Dat kun je wel aan Erik overlaten. Hij genoot zichtbaar van deze nette technische uitvoering van het eindspel.


Goed we kunnen het licht uit doen want de wedstrijd zit er op, de winst is binnen, stand 6-1… Och ja, da’s waar ook, het totaal moet acht zijn, wie is er dan nog bezig? Even zoeken, waar zit ie nou ook al weer, ah gevonden: Marcel speelt nog. Volgens mij gaf Martin wel een mooie omschrijving van deze partij: een zeeeeer lange strijd waarvan je al wist dat het uren geleden ook al remise had kunnen zijn en was. Maar ik geloof dat Marcel er niet zoveel plezier aan beleefde want al eerder in deze competitie wist hij weinig tot niets te bereiken. En een tegenstander die maar geen fout wil maken. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Simpel samengevat werd het evenwicht in deze partij nooit verstoord, en de remise was daarom de enige en meest terechte uitslag.

En dus kwamen we weer een stukje dichterbij het kampioenschap. De voorsprong is nu vier matchpunten en een heleboel bordpunten. Het kan dat we zelfs na de volgende ronde al kampioen zijn, maar omwille van de dan afwezige Martin gaan we dat natuurlijk niet doen. Die opdracht geven we aan de andere teams in deze klasse, want we willen die triomftocht in de volgende thuiswedstrijd vieren.

Alle partijen in pgn