Het seizoen is weer voorbij en we zijn toch geen kampioen geworden, heeft dat er in gezeten? Nee, absoluut niet omdat wij tegen LSG 2 in de laatste ronde geen potten konden breken. Maar LSG 2 is evenmin kampioen geworden, ondanks dat ze bezig waren met een denderende eindsprint, maar die werd toch echt te laat ingezet. Waar zij in het begin de punten lieten liggen begonnen wij daar halverwege al mee, en tegen het einde van de competitie hadden we te veel weggegeven. Amersfoort, dat algemeen al als de grote kanshebber werd gezien, liet in de laatste drie ronden zijn kracht gelden: 20 punten bordpunten waar maximaal 24 is te halen zegt genoeg, en daarmee zijn zij de terechte kampioen.
We hadden een kleine (valse) hoop dat Amersfoort tegen Oud Zuylen misschien toch nog de boel zou 'upfucken' (©Bram), maar dan moesten wij wel de horde Leiden nemen. Toch zou het hem niet worden want er werden net te veel kleine fouten gemaakt die tot grotere ellende zouden leiden. Al snel was het duidelijk hoe de diverse partijen zouden gaan verlopen. De Kleine Beer speelde volgens eigen zeggen een saai potje, maar moest zich niet in slaap laten sussen want dan kon het slecht met hem aflopen. Marcel voorspelde al remise voordat de strijd nog moest beginnen, en dat gold ook voor Harrie. Freddie speelde al zeer snel een grafzet, Erik speelde eindelijk weer eens een Smit-potje. Nikolai was zoals gewoonlijk weer chaotisch en onoverzichtelijk, Maarten speelde voorzichtig op winst en Martin liet zich invriezen achter het bord.
Harrie was al eerste klaar en zoals hiervoor al aangegeven werd het een bloedeloze remise. Nergens werd in de Franse partij het evenwicht verbroken. Nadat bijna alle stukken waren afgeruild zou er een paardeneindspel overblijven met aan beide kanten zeven pionnen. Dat kun je wel gaan uitmelken totdat iemand er een fout gaat maken, maar dat was niet de verwachting. Niet lang daarna is ook de partij van Marcel tegen Sven Bakker remise. Het heeft een soortgelijk scenario als de partij van Harrie, alleen met het verschil dat er hier iets meer stukken op het bord blijven staan. Maar met de wederzijdse kennis dat we wel kunnen schaken is de remise een juiste uitslag. De hoofdvariant van de Caro-Kann biedt ook weinig kans op een spectaculaire partij.
Toch lijkt het er op een bepaald moment op dat we snel de score gaan openen want Nikolai wandelt regelmatig rond bij de andere borden. Normaal zit hij aan zijn bord gekluisterd om alles door te rekenen, maar nu is het Albert Termeulen die al het denkwerk doet. En aan diens lichaamstaal af te lezen is hij er niet gerust op. Nikolai weet twee pionnen voor te komen maar moet wel een aanval over de h-lijn over zich heen laten komen. Op zich moest dat goed te verdedigen zijn: via de e-lijn en op de damevleugel kan hij de nodige tegenacties uitvoeren. Op moment van schrijven heb ik niet de volledige partij tot mijn beschikking, maar na afloop blijkt dat Nikolai eenvoudig de winst had kunnen pakken. Helaas verzuimde hij deze kans en tja, dan is de frustratie uiteraard groot. Na een goede seizoensstart liet hij de laatste ronden de nodige steken vallen, volgend seizoen maar weer goedmaken.
Erik speelde dan eindelijk een typische puike Smit-partij, jammer dat hij daarmee wachtte tot de laatste ronde. Tegenstander Henk van Putten had het hele seizoen wanneer hij speelde alleen maar remises op het uitslagenformulier laten noteren. En waarschijnlijk vond Erik dat ook geen mooi rijtje, daar moest en zou een '0' op het eind komen, Marcel en Henk waren het daar ook wel mee eens. Het eerste wat Erik deed was Van Putten vastzetten op de koningsvleugel om daarna de aanval in te zetten aan de andere kant van het bord. Een irritante knol op f5 neerzetten… Huh, is dat die verrekte Salinero weer? Oh nee, het is Bonfire die aan een comeback bezig is. Het speelde min of meer vanzelf en het was een kwestie van tijd voordat de fout gemaakt werd. Dit was echt zo’n potje waar Erik helemaal blij van werd, en dat werden wij ook. Want nadat Erik hem in de fout had gedwongen, werd de hele koningsvleugel door Bonfire in de fik gestoken. We hadden weer even een gelijkmaker gescoord.
De Kleine Beer was helaas intussen in slaap gesust. Hij had iets te oppervlakkig gereageerd op de zetten van Eelco Kuipers die dat wel toevertrouwd is. De eerste verzwakking die Thomas te verduren krijgt is Lxc3, opgezadeld met een dubbelpion en een zwakke pion op a2. Dan moet Thomas lijdzaam toezien dat het volgende aanvalspunt veld d3 is. Na die ruil lijkt hij dan wel de toren in te sluiten, maar Eelco Kuipers ruilt daarna de toren tegen paard en loper, waarna eigenlijk de strijd al is beslecht. Hoe Kuipers het daarna perfect uitspeelt is niks op af te dingen. Thomas kreeg een harde les te verduren. Laten we hopen dat een volgende keer hij die les gaat geven.
Freddie wist al snel na de opening dat het dit keer geen makkelijke middag zou worden, want daarvoor was Lf8 een te kloterige grafzet. De reactie van wit die deze zet uitlokte, was min of meer gelijk beslissend. Je moet dan nog meer dan twintig zetten doen om hopelijk de tijdcontrole te halen, en je hebt ook nog geen schijn van kans op iets van tegenspel, tenzij je tegenstander daaraan meewerkt. Stefan van Blitterswijk kon vrolijk doorgaan met aanvallen en materiaal bij elkaar sprokkelen. Freddie haalde nog wel de 40 zetten, maar of dat met plezier was betwijfel ik. Maar toen kwam daarna toch wel de kleine medewerking van Stefan van Blitterswijk en gloorde er een heel klein sprankje hoop dat er remise inzat. Helaas was het toch net niet genoeg: de te veel verloren pionnen bleken net te snel door te lopen.
Maarten speelde - zoals wel vaker - een Spaanse opening en daar krijg je na verloop van tijd wel routine in, vooral als je tegenstander de opening nog niet zo goed beheerst. Na de opening was hij iets te traag om de stukken vanuit de damevleugel te ontwikkelen, want die hadden een goede bijdrage kunnen leveren in de aanval tegen de zwarte koning. Nu moesten deze via een omweg zich in het strijdgewoel gaan mengen, het zou net iets te lang duren. Toch meldt Marcel dat Maarten een stuk gaat winnen, en dat is natuurlijk mooi nieuws. Want Maarten is er zelf van doordrongen dat deze stukwinst eigenlijk wel winnend moet zijn. Maar een kat in het nauw maakt rare onverwachte sprongen en zo ook Michiel van Wissen. Ondanks het stuk achterstand weet hij de nodige tegendreigingen te bedenken en die hebben het gewenste effect. Maarten speelt het net niet goed genoeg, een zet kan een groot verschil maken, en moet de stukwinst over laten gaan in pionwinst. Zelfs de pion voorsprong is niet genoeg voor winst. We willen nog zachtjes dwingen op winst te spelen, maar dat is tegen beter weten in. Helaas moeten we berusten in remise.
In opdracht van Marcel moet ik van de partij van Martin van Dommelen een uitgebreide analyse verzorgen, hier komt die dan: Martin staat slecht en wint toch nog. Lang genoeg, Marcel?
Maar inderdaad, er zou inderdaad een langere analyse voor nodig zijn waarom Martin nu weer wint nadat hij totaal was vastgevroren achter zijn stukken. Daar zat hij dan met zijn ijskrabbertje te klooien en te proberen iets van de stelling aan de overkant te kunnen zien, best wel een schattig gezicht. Hij had maar beter de airco op 20 kunnen zetten want dat was sneller gegaan. Zoals het nu ging was het een kwestie van tijd dat Igor Coene de sneeuwschuiver volledig zijn werk zou gaan laten doen. Maar zowel sneeuw schuiven als ijs krabben kost tijd en het was maar de vraag wie daar het beste en meest geniepig mee om zou gaan. En het was wederom Martin die dat het beste deed. En uiteraard gebeurde dat precies op de 40e zet, het zou verboden moeten worden, tenzij het voor ons gunstig uitpakt! En zo geschiedde. Martin moest nog wel nauwkeurig blijven spelen om het voordeel uit te buiten, want ook in deze partij was het pad naar remise of verlies zeer smal. Uiteindelijk wist Martin genoeg af te ruilen om die dreigingen te elimineren en toen er echt niks meer te halen viel, gaf Coene op. Om 5 voor 6 was het seizoen 2011-2012 klaar.
Moet er nog een eindconclusie aan worden toegevoegd? We hebben zeker de nodige kansen laten liggen om een kans te maken op het kampioenschap. Het begon zeer goed en de concurrentie kon alleen maar volgen. Na het gelijke spel tegen Voorschoten stokte de puntenmachine en werd er alleen nog maar van WSC gewonnen. De andere teams kwamen ons op het einde voorbij en we moeten het nu doen met een vierde plaats, op zich ook niet onverdienstelijk in dit sterke veld. Wat we kunnen verwachten van het volgende seizoen is natuurlijk afhankelijk van de teamsamenstelling en de indeling in de poule. Maar we gaan ervan uit dat we dan ook weer mee gaan doen in de strijd om de hogere klassering! En nu heb ik eigenlijk wel zin in een lekker Palmke!
We hadden een kleine (valse) hoop dat Amersfoort tegen Oud Zuylen misschien toch nog de boel zou 'upfucken' (©Bram), maar dan moesten wij wel de horde Leiden nemen. Toch zou het hem niet worden want er werden net te veel kleine fouten gemaakt die tot grotere ellende zouden leiden. Al snel was het duidelijk hoe de diverse partijen zouden gaan verlopen. De Kleine Beer speelde volgens eigen zeggen een saai potje, maar moest zich niet in slaap laten sussen want dan kon het slecht met hem aflopen. Marcel voorspelde al remise voordat de strijd nog moest beginnen, en dat gold ook voor Harrie. Freddie speelde al zeer snel een grafzet, Erik speelde eindelijk weer eens een Smit-potje. Nikolai was zoals gewoonlijk weer chaotisch en onoverzichtelijk, Maarten speelde voorzichtig op winst en Martin liet zich invriezen achter het bord.
Harrie was al eerste klaar en zoals hiervoor al aangegeven werd het een bloedeloze remise. Nergens werd in de Franse partij het evenwicht verbroken. Nadat bijna alle stukken waren afgeruild zou er een paardeneindspel overblijven met aan beide kanten zeven pionnen. Dat kun je wel gaan uitmelken totdat iemand er een fout gaat maken, maar dat was niet de verwachting. Niet lang daarna is ook de partij van Marcel tegen Sven Bakker remise. Het heeft een soortgelijk scenario als de partij van Harrie, alleen met het verschil dat er hier iets meer stukken op het bord blijven staan. Maar met de wederzijdse kennis dat we wel kunnen schaken is de remise een juiste uitslag. De hoofdvariant van de Caro-Kann biedt ook weinig kans op een spectaculaire partij.
Toch lijkt het er op een bepaald moment op dat we snel de score gaan openen want Nikolai wandelt regelmatig rond bij de andere borden. Normaal zit hij aan zijn bord gekluisterd om alles door te rekenen, maar nu is het Albert Termeulen die al het denkwerk doet. En aan diens lichaamstaal af te lezen is hij er niet gerust op. Nikolai weet twee pionnen voor te komen maar moet wel een aanval over de h-lijn over zich heen laten komen. Op zich moest dat goed te verdedigen zijn: via de e-lijn en op de damevleugel kan hij de nodige tegenacties uitvoeren. Op moment van schrijven heb ik niet de volledige partij tot mijn beschikking, maar na afloop blijkt dat Nikolai eenvoudig de winst had kunnen pakken. Helaas verzuimde hij deze kans en tja, dan is de frustratie uiteraard groot. Na een goede seizoensstart liet hij de laatste ronden de nodige steken vallen, volgend seizoen maar weer goedmaken.
Erik speelde dan eindelijk een typische puike Smit-partij, jammer dat hij daarmee wachtte tot de laatste ronde. Tegenstander Henk van Putten had het hele seizoen wanneer hij speelde alleen maar remises op het uitslagenformulier laten noteren. En waarschijnlijk vond Erik dat ook geen mooi rijtje, daar moest en zou een '0' op het eind komen, Marcel en Henk waren het daar ook wel mee eens. Het eerste wat Erik deed was Van Putten vastzetten op de koningsvleugel om daarna de aanval in te zetten aan de andere kant van het bord. Een irritante knol op f5 neerzetten… Huh, is dat die verrekte Salinero weer? Oh nee, het is Bonfire die aan een comeback bezig is. Het speelde min of meer vanzelf en het was een kwestie van tijd voordat de fout gemaakt werd. Dit was echt zo’n potje waar Erik helemaal blij van werd, en dat werden wij ook. Want nadat Erik hem in de fout had gedwongen, werd de hele koningsvleugel door Bonfire in de fik gestoken. We hadden weer even een gelijkmaker gescoord.
De Kleine Beer was helaas intussen in slaap gesust. Hij had iets te oppervlakkig gereageerd op de zetten van Eelco Kuipers die dat wel toevertrouwd is. De eerste verzwakking die Thomas te verduren krijgt is Lxc3, opgezadeld met een dubbelpion en een zwakke pion op a2. Dan moet Thomas lijdzaam toezien dat het volgende aanvalspunt veld d3 is. Na die ruil lijkt hij dan wel de toren in te sluiten, maar Eelco Kuipers ruilt daarna de toren tegen paard en loper, waarna eigenlijk de strijd al is beslecht. Hoe Kuipers het daarna perfect uitspeelt is niks op af te dingen. Thomas kreeg een harde les te verduren. Laten we hopen dat een volgende keer hij die les gaat geven.
Freddie wist al snel na de opening dat het dit keer geen makkelijke middag zou worden, want daarvoor was Lf8 een te kloterige grafzet. De reactie van wit die deze zet uitlokte, was min of meer gelijk beslissend. Je moet dan nog meer dan twintig zetten doen om hopelijk de tijdcontrole te halen, en je hebt ook nog geen schijn van kans op iets van tegenspel, tenzij je tegenstander daaraan meewerkt. Stefan van Blitterswijk kon vrolijk doorgaan met aanvallen en materiaal bij elkaar sprokkelen. Freddie haalde nog wel de 40 zetten, maar of dat met plezier was betwijfel ik. Maar toen kwam daarna toch wel de kleine medewerking van Stefan van Blitterswijk en gloorde er een heel klein sprankje hoop dat er remise inzat. Helaas was het toch net niet genoeg: de te veel verloren pionnen bleken net te snel door te lopen.
Maarten speelde - zoals wel vaker - een Spaanse opening en daar krijg je na verloop van tijd wel routine in, vooral als je tegenstander de opening nog niet zo goed beheerst. Na de opening was hij iets te traag om de stukken vanuit de damevleugel te ontwikkelen, want die hadden een goede bijdrage kunnen leveren in de aanval tegen de zwarte koning. Nu moesten deze via een omweg zich in het strijdgewoel gaan mengen, het zou net iets te lang duren. Toch meldt Marcel dat Maarten een stuk gaat winnen, en dat is natuurlijk mooi nieuws. Want Maarten is er zelf van doordrongen dat deze stukwinst eigenlijk wel winnend moet zijn. Maar een kat in het nauw maakt rare onverwachte sprongen en zo ook Michiel van Wissen. Ondanks het stuk achterstand weet hij de nodige tegendreigingen te bedenken en die hebben het gewenste effect. Maarten speelt het net niet goed genoeg, een zet kan een groot verschil maken, en moet de stukwinst over laten gaan in pionwinst. Zelfs de pion voorsprong is niet genoeg voor winst. We willen nog zachtjes dwingen op winst te spelen, maar dat is tegen beter weten in. Helaas moeten we berusten in remise.
In opdracht van Marcel moet ik van de partij van Martin van Dommelen een uitgebreide analyse verzorgen, hier komt die dan: Martin staat slecht en wint toch nog. Lang genoeg, Marcel?
Maar inderdaad, er zou inderdaad een langere analyse voor nodig zijn waarom Martin nu weer wint nadat hij totaal was vastgevroren achter zijn stukken. Daar zat hij dan met zijn ijskrabbertje te klooien en te proberen iets van de stelling aan de overkant te kunnen zien, best wel een schattig gezicht. Hij had maar beter de airco op 20 kunnen zetten want dat was sneller gegaan. Zoals het nu ging was het een kwestie van tijd dat Igor Coene de sneeuwschuiver volledig zijn werk zou gaan laten doen. Maar zowel sneeuw schuiven als ijs krabben kost tijd en het was maar de vraag wie daar het beste en meest geniepig mee om zou gaan. En het was wederom Martin die dat het beste deed. En uiteraard gebeurde dat precies op de 40e zet, het zou verboden moeten worden, tenzij het voor ons gunstig uitpakt! En zo geschiedde. Martin moest nog wel nauwkeurig blijven spelen om het voordeel uit te buiten, want ook in deze partij was het pad naar remise of verlies zeer smal. Uiteindelijk wist Martin genoeg af te ruilen om die dreigingen te elimineren en toen er echt niks meer te halen viel, gaf Coene op. Om 5 voor 6 was het seizoen 2011-2012 klaar.
Moet er nog een eindconclusie aan worden toegevoegd? We hebben zeker de nodige kansen laten liggen om een kans te maken op het kampioenschap. Het begon zeer goed en de concurrentie kon alleen maar volgen. Na het gelijke spel tegen Voorschoten stokte de puntenmachine en werd er alleen nog maar van WSC gewonnen. De andere teams kwamen ons op het einde voorbij en we moeten het nu doen met een vierde plaats, op zich ook niet onverdienstelijk in dit sterke veld. Wat we kunnen verwachten van het volgende seizoen is natuurlijk afhankelijk van de teamsamenstelling en de indeling in de poule. Maar we gaan ervan uit dat we dan ook weer mee gaan doen in de strijd om de hogere klassering! En nu heb ik eigenlijk wel zin in een lekker Palmke!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten