Veldhoven maakt dankbaar gebruik

Henk Vinkes

Met nog drie ronden te gaan was het duidelijk dat we nu toch wel iets van een overwinning neer moesten zetten om niet als grootste degradatiekandidaat de laatste twee matches in te gaan. Veldhoven had met hetzelfde scenario te maken en dus kon je van een echt degradatieduel spreken. Maar toen bij het scheiden van de markt de stukken weer in de doos gingen bleek dat Veldhoven met minder zorgen de laatste wedstrijden kon ingaan. Zoals al eerder dit seizoen, werden diverse partijen onnodig weggegeven. Dit keer was de nederlaag minder groot – het had dus net zo goed andersom kunnen zijn – maar weer was ons dat niet gegund.

Door niet in de al te voorspelbare opstelling te spelen hadden we het een en ander omgezet. Marcel aan een lager bord, Nikolai iets hoger dan normaal, en Erik aan het eerste bord. Je weet natuurlijk nooit hoe zoiets uit zal pakken omdat de tegenstander eenzelfde script kan uitvoeren. Maar Veldhoven hield zich min of meer aan de volgorde die ze deze hele competitie al hadden gedaan. Dus was het eigenlijk aan ons de taak om daar gebruik van te maken.

Erik mocht op het eerste bord met wit aantreden tegen de op papier sterkste Veldhovenaar Dirk van Dooren. En als je dan wit hebt moet je daar op zijn minst toch wel een degelijke remise uit kunnen halen. Toch kreeg hij al snel in de partij een lichtelijk mindere stelling. Maar voor iemand met de status van Erik moet dat simpel te neutraliseren zijn. De problemen beginnen pas echt voor Erik als de druk op de b-pion wordt opgevoerd. Een te passieve damezet, en direct kan de pion ingeleverd worden. Het tegenspartelen heeft geen zin meer, de nul is snel en geruisloos maar wel pijnlijk.

Maar er gloort hoop aan de horizon, want Nikolai is bezig zijn partij tegen de teamleider van Veldhoven binnen te vissen. Zoals gebruikelijk in de Kabanof-partijen is het chaos links en rechts, boven en onder het bord, en uiteindelijk valt er geen vishaak aan vast te knopen. Een groot gedeelte van de partij staat Nikolai met de rug tegen de kade maar dan opeens krijgt hij een spierinkje in de vorm van een pion toegeworpen, en vist die natuurlijk gelijk binnen. Voor winst is het niet genoeg maar een remise zou er op zijn minst in moeten zitten. Maar te optimistisch wil hij dan met de pion opstomen en daar breekt het haakje. Hij verliest een stuk tegen een pion en kan daarna vlot opgeven. Weer een bijna zeker half punt in het natte sop verdwenen, om moedeloos van te worden. 2-0 achter.

Dat was dus een frustrerende nederlaag, maar niet meer terug te draaien. Terwijl dit zich allemaal afspeelde, had Freddie zich een prettige stelling bezorgd. Hij werd in eerste instantie wel opgezadeld met een paard dat de wijk naar de rand nam en daarna weer bij zijn positieven kwam op f2. Een voor Freddie beetje onbekende zijvariant in het Hollandsch. Toch had hij moeite om in het middenspel het juiste pad te vinden, de witte stukken bepaalden wat er op het bord gebeurde. Maar toen bij deze stukken even de aandacht verslapte, sloeg Freddie hard toe. De samenwerking van dame en torens, en later nog een pionneke, besliste de partij vlotjes. We hadden weer even terug kunnen slaan.



Maar dat terugslaan had net zo goed weer keihard afgestraft moeten worden, want Martin ging door diepe dalen op het achtste bord. Tijdens de partij klaagde hij er al over dat zijn voorbereiding totaal voor niets was geweest. Om eerlijk te zijn weten wij ook niet wat die voorbereiding precies inhield, maar we laten hem maar in de waan dat we geloven dat hij een nachtelijke sessie “Veldhoven” heeft doorgemaakt. De nonchalante opzet van de partij brengt hem in grote problemen en Martin kan niets anders doen dan toekijken en een beetje klooien in de hoop op betere tijden. Dat Gerrit Bruggeman de partij niet weet te beslissen mag een wonder heten, maar dat Martin door zijn geklier, geklooi en dreiginkjes zelf nog kansen krijgt is misschien een groter mirakel. En hij weet zelfs dan ook nog de winst te pakken omdat Gerrit de samenwerking van paard en dame onderschat, de Schwindel van Veldhoven is daar.

Het is weer 2-2 en met een beetje mazzel moet er op zijn minst een gelijkspel uit te halen zijn. Maar vrouwe Caïssa blijft ons slecht gezind en elke fout wordt genadeloos afgestraft. Waarom, waarom oh gij Grote Caïssa, wat hebben wij u misdaan?

Caïssa heeft waarschijnlijk ook heel boos naar Maarten Beekhuis gekeken want als je na acht zetten al een pion kwijt bent verdien je niet de sympathie van de schaakgodin. De partij kabbelt door en Maarten zegt dat het nog wel meevalt. Tja, als hij dat zegt zal het wel zo zijn, temeer ook omdat Huub Schenning niet snel de pion voordeel weet uit te buiten. En dan krijgt Maarten zelfs nog kleine kansjes in de schoot geworpen, maar weet daar onder druk van de klok net geen gebruik van te maken. Maarten weet de koning in het nauw te brengen en daar heeft wit de nodige stukken voor nodig om deze te verdedigen. En door de grotere activiteit van de zwarte stukken krijgt hij die kansen. Maar als het dan tijd is om te oogsten laat hij zijn dame insluiten, jammer maar de kans werd in het begin van de partij al uit handen gegeven.

Zo soepel als de vorige seizoenen verliepen voor Thomas zo stroefjes gaat het deze campagne. In meerdere partijen moet hij vechten om een voordeeltje uit de stelling te halen en die verzanden nu dan meermaals in remise. Zullen ze die Groeiende Beer door hebben? Nu kreeg Thomas de Berlijnse verdediging in het Spaans te verwerken. Maar er viel niets te bereiken in deze partij, alles bleef binnen de remisemarge. Het enige spannende moment was toen Thomas een doorbraak forceerde met de e-pion, maar ook dat werd geneutraliseerd. Aan het einde ontstond er een geniepig eindspel waarin een fout zo gemaakt is, maar dat wist Thomas goed af te handelen. Helaas werd het maar remise, objectief gezien een terechte uitslag.

Dat Jasper het nodige schaakritme mist bleek ook deze wedstrijd weer. Op zich zette hij de partij tegen Ferry Daamen goed op en stond hij in het middenspel eigenlijk wel redelijk tot goed. Maar het kostte zeeën van tijd, en als de tijdnood nadert kan je dat de kop kosten. In die tijdnood mocht hij voor de zoveelste keer een toreneindspel spelen. Maar hierin verloor hij totaal het overzicht, en liet de zwarte toren zijn stelling binnendringen. En die was net iets actiever in het oppeuzelen van de witte pionnen. Als je dan al twee pionnen achterstaat met een afgesneden koning, weet je dat de nederlaag aanstaande is. En dat bezegelde ook het lot in deze wedstrijd, weer een nederlaag.

Alleen werd de nederlaag iets minder dan het tijdens de middag leek te worden. Marcel Boel was aan een lager bord gaan zitten om daar een punt weg te snoepen. Al vrij vlot in de partij wist Marcel een voordeeltje te bewerkstelligen, maar dat moest natuurlijk wel worden omgezet naar een volle overwinning. Het bleek toch nog langer te duren dan hij zich voorgesteld had. Erik van Eijndhoven wist met zijn twee torens op de e-lijn voor de nodige consternatie te zorgen en Marcel liet zich bijna de kaas van het brood eten. Er kwam een eindspel op het bord van dame tegen twee torens. En gelukkig bleken die torens de overhand te hebben, de witte koning werd het open veld ingejaagd om daar geslacht te worden. Mooi uitgespeeld en een positieve noot om mee te eindigen in Veldhoven.

Maar het feit blijft dat we de laatste plaats niet hebben kunnen verlaten. In de twee resterende matches moet er dus gewonnen worden om degradatie te ontlopen. Simpel feit, maar het zal wel moeten gebeuren. We wachten af, 6 en 20 april zijn de beslissende wedstrijden.

Alle partijen in pgn