De belevenissen van de spelers van het tweede Accres-schaakteam tijdens de zomervakantie, Tour de France, strafstage, Olympische Spelen… en de terugkeer naar het vaderlandse schaken.
De eerste keer dat ik als teamleider spelers mocht begeleiden naar Groesbeek was op ongeveer 2 maanden na 10 jaar geleden. In 2002 was het eerste team van de Schaakmaat al te sterk voor het team van PION. Het was toen de eerste overwinning die ik mocht meemaken als teamleider. Na al die jaren is er veel veranderd in het team dat uit Apeldoorn de punten komt ophalen, maar het leek alsof die verfrissing niet bij het team uit Groesbeek had plaatsgevonden. Zoals bekend is de kern van de Schaakmaat op een bepaald moment overgegaan naar Schaakstad Apeldoorn. Alles wat er nieuw was bijgekomen bij PION waren de kleinkinderen, tenminste zo leek het. Zes(!) spelers die toen speelden gaven nu ook acte de présence, terwijl (Accres) Apeldoorn 2 twee spelers opnieuw afvaardigde. De strijd was er niet minder om, maar al gauw was duidelijk dat de spelers veel van hun frustratie van de diverse zomerse Europese en Olympische bezigheden van zich af wilden schudden.
We beginnen met de nieuwkomer in het team, Jasper Zwirs. Jasper is dit seizoen overgestapt vanuit het derde team omdat Harrie de Bie zich meer thuis wilde voelen in dat team. Maar hij had zijn debuut bijna drie weken moeten uitstellen omdat hij tijdens de zomer op de Olympische BMX-baan een aanbieding had gekregen om voor het Nederlandse team de wilde wateren te gaan bezeilen. Maar omdat de winden aanwakkerden tot voor jeugdige talenten te hoge snelheden mocht hij gewoon gaan uitslapen, wat een verschil. En hij was zo uitgeslapen dat hij zijn ouders opdracht gaf overstag te gaan en richting Groesbeek te cruisen… Daar aangekomen bleek zijn BMX toch een verkeerde versnelling te hebben genomen, want hij zag een plotseling opdoemende bult volledig over het hoofd. En daarna was het alleen maar hozen en hozen, en de kraan kon niet meer dichtgedraaid worden, de loper die op e6 was neergeploft had een zodanig groot gat geslagen dat het tij niet meer te keren was. Het was een stevige les, maar als het lek gedicht is gaat de versnelling er heus wel komen.
Het was de bedoeling dat Martin van Dommelen dit jaar de Tour de France zou gaan rijden om zodoende wat stoom af te blazen. Maar de ploegleiding was het daar niet zo mee eens omdat hij toch een beetje te overmoedig werd als zelfverklaarde puntenmachine, en ervan uitging dat hij gepromoveerd zou worden. Hij werd daarom op strafstage uitgezonden naar de Wetlands ergens in een van de Amerikaanse staten, om hem weer met beide benen op de grond te planten. Maar het zou in eerste instantie niet veel helpen en hij mat zich een sterrenstatus aan door zich onder andere in limousines van ongekende afmetingen rond te laten rijden. Toen de leiding daar lucht van kreeg kwam hij schoorvoetend weer bij zijn positieven. De les die hij daarvan leerde hoefde hij in zijn partij van zaterdag nog niet allemaal van stal te halen omdat tegenstander Jan Fleuren wel heel graag meewerkte aan zijn eigen ondergang. Martin hoefde alleen maar intuïtief de juiste zetten te doen en de rest kwam vanzelf aanwaaien. Veld e5 en de diagonaal a1-h8 waren het gif dat hij in de stelling bracht, en uiteindelijk ook de overwinning. De stand op het scorebord was naar 1-1 aangepast.
Erik was deze zomer alvast het Braziliaanse beachvolleyzand gaan bestuderen met zijn teamgenoot Emilius van Schuil. Ze hadden een hotel geboekt op 15 meter van de Copacabana en omdat zij natuurlijk belangrijke ambassadeurs en wereldvermaarde spelers zijn, werden de nodige diplomaten uit het hotel verbannen naar andere nederige kamers die hun status genoeg eer aandeden. Wel werd een aantal bodyguards ingehuurd zodat zij zo nu en dan op een veilige manier de Piranha-soep konden verorberen. Na de nodige Braziliaanse schonen hun spierballen te hebben laten zien, trokken ook zij weer verder, de Amazone op en af, waterval hier en daar, en een gewichtige vlucht huiswaarts in een bloemetjestapijt. En dus gebruind door de Braziliaanse en Paraguayaanse zon mocht Erik nu weer aantreden in de Mallemolen van het eenvoudige schakende Nederland. Getergd door een te voorbereide variant wist hij niets te bereiken. “Het lijkt wel alsof ze iedereen geplugd hebben”, was zijn commentaar. De teamgenoten begonnen zich gelijk wel zorgen te maken dat het niet weer zo’n zo-zo seizoen zou worden. Laten we hopen dat Erik het harde tegendeel gaat bewijzen.
Thomas was na het schaakseizoen toegevoegd aan het Nederlandse elftal als onbekend talent, en als afgevaardigde van Sparta, ja die rood-wit kleuren zal hij nooit uit het oog verliezen. Maar zoals bekend konden we daar niet echt indruk maken, zelfs de invalbeurten van Thomas brachten niet de gewenste ommekeer. Voor het einde van het EK werd Thomas weer naar huis gestuurd met als opdracht maar eens goed aan de tactiek te gaan werken. Welke tactiektraining hij gevolgd heeft is niet bekend, want zijn tegenstander speelde het spelletje net iets geraffineerder dan hij verwacht had. Het gaat min of meer de verkeerde kant op als de koning van Thomas naar achteren wordt gejaagd, en zich niet meer in de strijd kan mengen. De witte koning mengt zich actief in de strijd en daar is niets tegen te beginnen. Op het oog lijkt Thomas het nog te kunnen redden, maar dat is schijn. Luuk de Ruijter speelt het soepel naar winst. De achterstand is weer terug met 1½-2½.
Nikolai Kabanof had zijn oude liefde als coach van de Bulgaarse waterpolosters weer opgepakt en hoopte op een medaille tijdens de Olympische Watertrappel- spelen te behalen. Vaak zagen we een furieuze coach aan de rand van het water staan, met dames die hem het liefst eens ongelooflijk onder zouden willen dompelen, en dat vanaf de 10-meter plank. Maar die gedrevenheid had Nikolai wel meegenomen naar de eerste ronde van dit schaakseizoen want voor de 20e zet stond hij al drie zwembaden hoog gewonnen. Het was gewoon de partij spartelend langs de waterkant uitspelen, de uitslag stond al vast... Remise?! Ai, is dat even een tegenvaller: het punt was eigenlijk al genoteerd, maar hij deed net een iets te verkeerd zetje waardoor de partij in remise verzandde. Helaas dan, maar de spirit zit er wel in! De waterpolodames hebben de verwachtingen helaas ook niet waar kunnen maken, maar dat kwam ook omdat ze de tirades van Nikolai zat waren. Ze vroegen hem of hij ze de weg terug naar huis wilde wijzen, en dat deed hij ook. Ze zijn het laatst gezien bij afslag Groesbeek Zuid tot Noordwest, hij vertelde dat dat de kortste weg was.
Maar intussen is de stand dus 2-3 geworden en willen we het seizoen goed beginnen, moeten die punten nu toch wel komen. Gelukkig hebben we daar drie hoogst ervaren Olympiërs voor aan wie dat wel toevertrouwd is. Freddie, los-uit-de-heupen handboogschutter, Armen, The Great Killer-worstelaar, en Marcel, Olympisch tramrails tennisser.
Het eerste punt dat teruggehaald wordt komt op naam van Marcel. Hij had gehoopt op Wimbledon zijn grootste triomf te behalen, maar een stel patriottistische supporters hadden hem uit de slaap gehouden bij zijn hotel. Iets waar de Nederlandse hockeydames niet van onder de indruk waren. Marcel dacht met een paar aces deze belhamels uit te kunnen schakelen, maar hij werd betrapt op meerdere voetfouten, en daarna stapelden de fouten zich op. Hij liet zich hier zo van de wijs brengen dat een prachtig resultaat vol het net inging of in de tramrails belandde. Tegen Mr. Groesbeek, Theo Wijnhoven himself, had hij vanaf de eerste set het heft in handen. De alom vertrouwde Najdorf-variant werd weer van stal gehaald en er was geen moment enig gevaar van Theo te duchten. Toen de tijdnood begon te naderen wilde Theo nog een technische time-out nemen, maar armleunstoelscheidsrechter Huub Blom was niet te vermurwen, SPELEN EN KOP HOUDEN… En daar begon het genieten voor Marcel, dropshotje hier, een netballetje daar, maar alles binnen de marge. Dit tot grote frustratie van Theo die zelfs zijn kleindochter-mascotte inzette, maar niet meer de souplesse had de kanonskogels binnen het veld te krijgen. De stand was weer op gelijke hoogte, 3-3.
Onze Grieks-Romeinse worstelaar Armen The Great Killer weet hoe het is om geduldig een tactisch voordeeltje uit te buiten. Zijn tegenstanders in de worstelring weten daar van mee te praten en ze moeten alle zeilen van Jasper bijzetten om niet in een vernietigende wurggreep te komen waardoor ze gelijk met beide schouders op de grond geworpen worden. En - zoals we weten - betekent dat de nederlaag. Olav Schoonenberg werd slachtoffer van deze tactiek. Hij werd alsmaar aan het denken gezet en elk idee dat hij dacht te hebben werd met een beenveeg onderuitgehaald. Rond de 30e zet had Armen er genoeg van en ging maar houtjes van het soort PION verzamelen. Toen hij er twee had verzameld was het genoeg om af te wikkelen naar een gewonnen toreneindspel. Olav Schoonenberg had allerlei leuke dingen willen verzinnen, maar Armen drukte soepel zijn beide schouders op de grond. We stonden op voorsprong: 4-3!
Maar daarmee waren onze pijlen nog niet verschoten… En wie kan dat beter afhandelen dan Freddie von Tell, Europees Handboog-Uit-De-Heup-Schutter van wereldformaat in de Gelderse contreien. Tijdens de zomervakantie had hij geprobeerd de nodige rozen te raken, maar het ging vaak net in de acht of de zeven, en dan zijn de Aziatejers er als de kippen bij. Maar in de partij tegen Wim Molenkamp werden andere pijlen afgeschoten en die troffen wel doel. Niet de appel op het hoofd, maar wel de zwarte stelling. Dacht Molenkamp een kwaliteit te winnen werd er weer een pijl in zijn kont geschoten, wegwezen vervelende knol, en jankend droop het paard weer af. Freddie wist zijn arsenaal aan pijlen zodanig weg te schieten dat er wel een keer een roos hem goedgezind moest zijn. Er waren genoeg bosjes waren Molenkamp zich achter had kunnen verschuilen, maar hij koos ervoor om dat niet te doen omdat hij dacht dat aanval de beste verdediging was: naar veuren, naar veuren! Maar daar kwam de gouden pijl uit de hoed van Freddie, kwaliteit tegen stuk weer teruggegeven en de witte schuinsmarcheerder mocht het pleit beslechten. Freddie wilde onder de tafel nog een extra pijl afvuren omdat het te lang duurde voordat hij opgaf, maar de nobele beleefdheid weerhield hem daarvan. Het was ook niet nodig, de winst kwam eraan.
Aldus een degelijke overwinning om mee te beginnen en we staan ook gelijk aan kop omdat de andere teams ook niet van die grote uitslagen wisten neer te zetten. Zal dat de trend worden van het hele seizoen? Als dat zo is kan het een heel spannend jaar worden. We zien wel waar het allemaal toe gaat leiden. Deze winst met 5-3 is in elk geval binnen en er valt weinig op af te dingen.
De eerste keer dat ik als teamleider spelers mocht begeleiden naar Groesbeek was op ongeveer 2 maanden na 10 jaar geleden. In 2002 was het eerste team van de Schaakmaat al te sterk voor het team van PION. Het was toen de eerste overwinning die ik mocht meemaken als teamleider. Na al die jaren is er veel veranderd in het team dat uit Apeldoorn de punten komt ophalen, maar het leek alsof die verfrissing niet bij het team uit Groesbeek had plaatsgevonden. Zoals bekend is de kern van de Schaakmaat op een bepaald moment overgegaan naar Schaakstad Apeldoorn. Alles wat er nieuw was bijgekomen bij PION waren de kleinkinderen, tenminste zo leek het. Zes(!) spelers die toen speelden gaven nu ook acte de présence, terwijl (Accres) Apeldoorn 2 twee spelers opnieuw afvaardigde. De strijd was er niet minder om, maar al gauw was duidelijk dat de spelers veel van hun frustratie van de diverse zomerse Europese en Olympische bezigheden van zich af wilden schudden.
We beginnen met de nieuwkomer in het team, Jasper Zwirs. Jasper is dit seizoen overgestapt vanuit het derde team omdat Harrie de Bie zich meer thuis wilde voelen in dat team. Maar hij had zijn debuut bijna drie weken moeten uitstellen omdat hij tijdens de zomer op de Olympische BMX-baan een aanbieding had gekregen om voor het Nederlandse team de wilde wateren te gaan bezeilen. Maar omdat de winden aanwakkerden tot voor jeugdige talenten te hoge snelheden mocht hij gewoon gaan uitslapen, wat een verschil. En hij was zo uitgeslapen dat hij zijn ouders opdracht gaf overstag te gaan en richting Groesbeek te cruisen… Daar aangekomen bleek zijn BMX toch een verkeerde versnelling te hebben genomen, want hij zag een plotseling opdoemende bult volledig over het hoofd. En daarna was het alleen maar hozen en hozen, en de kraan kon niet meer dichtgedraaid worden, de loper die op e6 was neergeploft had een zodanig groot gat geslagen dat het tij niet meer te keren was. Het was een stevige les, maar als het lek gedicht is gaat de versnelling er heus wel komen.
Het was de bedoeling dat Martin van Dommelen dit jaar de Tour de France zou gaan rijden om zodoende wat stoom af te blazen. Maar de ploegleiding was het daar niet zo mee eens omdat hij toch een beetje te overmoedig werd als zelfverklaarde puntenmachine, en ervan uitging dat hij gepromoveerd zou worden. Hij werd daarom op strafstage uitgezonden naar de Wetlands ergens in een van de Amerikaanse staten, om hem weer met beide benen op de grond te planten. Maar het zou in eerste instantie niet veel helpen en hij mat zich een sterrenstatus aan door zich onder andere in limousines van ongekende afmetingen rond te laten rijden. Toen de leiding daar lucht van kreeg kwam hij schoorvoetend weer bij zijn positieven. De les die hij daarvan leerde hoefde hij in zijn partij van zaterdag nog niet allemaal van stal te halen omdat tegenstander Jan Fleuren wel heel graag meewerkte aan zijn eigen ondergang. Martin hoefde alleen maar intuïtief de juiste zetten te doen en de rest kwam vanzelf aanwaaien. Veld e5 en de diagonaal a1-h8 waren het gif dat hij in de stelling bracht, en uiteindelijk ook de overwinning. De stand op het scorebord was naar 1-1 aangepast.
Erik was deze zomer alvast het Braziliaanse beachvolleyzand gaan bestuderen met zijn teamgenoot Emilius van Schuil. Ze hadden een hotel geboekt op 15 meter van de Copacabana en omdat zij natuurlijk belangrijke ambassadeurs en wereldvermaarde spelers zijn, werden de nodige diplomaten uit het hotel verbannen naar andere nederige kamers die hun status genoeg eer aandeden. Wel werd een aantal bodyguards ingehuurd zodat zij zo nu en dan op een veilige manier de Piranha-soep konden verorberen. Na de nodige Braziliaanse schonen hun spierballen te hebben laten zien, trokken ook zij weer verder, de Amazone op en af, waterval hier en daar, en een gewichtige vlucht huiswaarts in een bloemetjestapijt. En dus gebruind door de Braziliaanse en Paraguayaanse zon mocht Erik nu weer aantreden in de Mallemolen van het eenvoudige schakende Nederland. Getergd door een te voorbereide variant wist hij niets te bereiken. “Het lijkt wel alsof ze iedereen geplugd hebben”, was zijn commentaar. De teamgenoten begonnen zich gelijk wel zorgen te maken dat het niet weer zo’n zo-zo seizoen zou worden. Laten we hopen dat Erik het harde tegendeel gaat bewijzen.
Thomas was na het schaakseizoen toegevoegd aan het Nederlandse elftal als onbekend talent, en als afgevaardigde van Sparta, ja die rood-wit kleuren zal hij nooit uit het oog verliezen. Maar zoals bekend konden we daar niet echt indruk maken, zelfs de invalbeurten van Thomas brachten niet de gewenste ommekeer. Voor het einde van het EK werd Thomas weer naar huis gestuurd met als opdracht maar eens goed aan de tactiek te gaan werken. Welke tactiektraining hij gevolgd heeft is niet bekend, want zijn tegenstander speelde het spelletje net iets geraffineerder dan hij verwacht had. Het gaat min of meer de verkeerde kant op als de koning van Thomas naar achteren wordt gejaagd, en zich niet meer in de strijd kan mengen. De witte koning mengt zich actief in de strijd en daar is niets tegen te beginnen. Op het oog lijkt Thomas het nog te kunnen redden, maar dat is schijn. Luuk de Ruijter speelt het soepel naar winst. De achterstand is weer terug met 1½-2½.
Nikolai Kabanof had zijn oude liefde als coach van de Bulgaarse waterpolosters weer opgepakt en hoopte op een medaille tijdens de Olympische Watertrappel- spelen te behalen. Vaak zagen we een furieuze coach aan de rand van het water staan, met dames die hem het liefst eens ongelooflijk onder zouden willen dompelen, en dat vanaf de 10-meter plank. Maar die gedrevenheid had Nikolai wel meegenomen naar de eerste ronde van dit schaakseizoen want voor de 20e zet stond hij al drie zwembaden hoog gewonnen. Het was gewoon de partij spartelend langs de waterkant uitspelen, de uitslag stond al vast... Remise?! Ai, is dat even een tegenvaller: het punt was eigenlijk al genoteerd, maar hij deed net een iets te verkeerd zetje waardoor de partij in remise verzandde. Helaas dan, maar de spirit zit er wel in! De waterpolodames hebben de verwachtingen helaas ook niet waar kunnen maken, maar dat kwam ook omdat ze de tirades van Nikolai zat waren. Ze vroegen hem of hij ze de weg terug naar huis wilde wijzen, en dat deed hij ook. Ze zijn het laatst gezien bij afslag Groesbeek Zuid tot Noordwest, hij vertelde dat dat de kortste weg was.
Maar intussen is de stand dus 2-3 geworden en willen we het seizoen goed beginnen, moeten die punten nu toch wel komen. Gelukkig hebben we daar drie hoogst ervaren Olympiërs voor aan wie dat wel toevertrouwd is. Freddie, los-uit-de-heupen handboogschutter, Armen, The Great Killer-worstelaar, en Marcel, Olympisch tramrails tennisser.
Het eerste punt dat teruggehaald wordt komt op naam van Marcel. Hij had gehoopt op Wimbledon zijn grootste triomf te behalen, maar een stel patriottistische supporters hadden hem uit de slaap gehouden bij zijn hotel. Iets waar de Nederlandse hockeydames niet van onder de indruk waren. Marcel dacht met een paar aces deze belhamels uit te kunnen schakelen, maar hij werd betrapt op meerdere voetfouten, en daarna stapelden de fouten zich op. Hij liet zich hier zo van de wijs brengen dat een prachtig resultaat vol het net inging of in de tramrails belandde. Tegen Mr. Groesbeek, Theo Wijnhoven himself, had hij vanaf de eerste set het heft in handen. De alom vertrouwde Najdorf-variant werd weer van stal gehaald en er was geen moment enig gevaar van Theo te duchten. Toen de tijdnood begon te naderen wilde Theo nog een technische time-out nemen, maar armleunstoelscheidsrechter Huub Blom was niet te vermurwen, SPELEN EN KOP HOUDEN… En daar begon het genieten voor Marcel, dropshotje hier, een netballetje daar, maar alles binnen de marge. Dit tot grote frustratie van Theo die zelfs zijn kleindochter-mascotte inzette, maar niet meer de souplesse had de kanonskogels binnen het veld te krijgen. De stand was weer op gelijke hoogte, 3-3.
Onze Grieks-Romeinse worstelaar Armen The Great Killer weet hoe het is om geduldig een tactisch voordeeltje uit te buiten. Zijn tegenstanders in de worstelring weten daar van mee te praten en ze moeten alle zeilen van Jasper bijzetten om niet in een vernietigende wurggreep te komen waardoor ze gelijk met beide schouders op de grond geworpen worden. En - zoals we weten - betekent dat de nederlaag. Olav Schoonenberg werd slachtoffer van deze tactiek. Hij werd alsmaar aan het denken gezet en elk idee dat hij dacht te hebben werd met een beenveeg onderuitgehaald. Rond de 30e zet had Armen er genoeg van en ging maar houtjes van het soort PION verzamelen. Toen hij er twee had verzameld was het genoeg om af te wikkelen naar een gewonnen toreneindspel. Olav Schoonenberg had allerlei leuke dingen willen verzinnen, maar Armen drukte soepel zijn beide schouders op de grond. We stonden op voorsprong: 4-3!
Maar daarmee waren onze pijlen nog niet verschoten… En wie kan dat beter afhandelen dan Freddie von Tell, Europees Handboog-Uit-De-Heup-Schutter van wereldformaat in de Gelderse contreien. Tijdens de zomervakantie had hij geprobeerd de nodige rozen te raken, maar het ging vaak net in de acht of de zeven, en dan zijn de Aziatejers er als de kippen bij. Maar in de partij tegen Wim Molenkamp werden andere pijlen afgeschoten en die troffen wel doel. Niet de appel op het hoofd, maar wel de zwarte stelling. Dacht Molenkamp een kwaliteit te winnen werd er weer een pijl in zijn kont geschoten, wegwezen vervelende knol, en jankend droop het paard weer af. Freddie wist zijn arsenaal aan pijlen zodanig weg te schieten dat er wel een keer een roos hem goedgezind moest zijn. Er waren genoeg bosjes waren Molenkamp zich achter had kunnen verschuilen, maar hij koos ervoor om dat niet te doen omdat hij dacht dat aanval de beste verdediging was: naar veuren, naar veuren! Maar daar kwam de gouden pijl uit de hoed van Freddie, kwaliteit tegen stuk weer teruggegeven en de witte schuinsmarcheerder mocht het pleit beslechten. Freddie wilde onder de tafel nog een extra pijl afvuren omdat het te lang duurde voordat hij opgaf, maar de nobele beleefdheid weerhield hem daarvan. Het was ook niet nodig, de winst kwam eraan.
Aldus een degelijke overwinning om mee te beginnen en we staan ook gelijk aan kop omdat de andere teams ook niet van die grote uitslagen wisten neer te zetten. Zal dat de trend worden van het hele seizoen? Als dat zo is kan het een heel spannend jaar worden. We zien wel waar het allemaal toe gaat leiden. Deze winst met 5-3 is in elk geval binnen en er valt weinig op af te dingen.
