Waar ligt Kersenboogerd?

Henk Vinkes

Nadat iedereen waarschijnlijk op 5 of 6 december zijn cadeaus en surprises met gedichten had verwerkt, mochten we de zaterdag daaropvolgend naar Amsterdam West. In deze bijzonder trage competitie hadden we op 7 december eindelijk de derde ronde. Ik denk het niet eerder meegemaakt te hebben dat we in december pas een derde van de competitie hadden voltooid. Er zullen wel genoeg redenen van de K.N.S.B. zijn geweest om het zo in te delen, het scheelt dat we gelijk bij de eerste de beste zaterdag in 2014 alweer van acquit gaan. Na twee ronden hebben we nu al een voorsprong van een matchpunt, maar die is voornamelijk door de tegenstanders zelf gecreëerd, ze willen elkaar dwarszitten. Daar moeten we ook maar goed misbruik van maken.

Op aanraden van de medestrijders in de club kozen we dit keer voor de groepsretour van de Nederlandse Spoorwegen. Een zeer gunstig tarief wat dat betreft en een veel kleinere aanslag op de clubkas. Niets dan hulde daarvoor, maar dat iedereen nu juist vandaag op ons traject mee moest reizen was niet van tevoren afgesproken. Door minder leuke omstandigheden op een andere route werden vele honderden reizigers gedwongen zich voor een korte periode aan te sluiten bij onze reis naar Amsterdam. En daar kwam ook nog de wachttijd bij op het station van Amersfoort en de hoop dat de trein toch lang genoeg zou zijn zodat we allemaal konden zitten. En zou de trein wel ver genoeg doorrijden naar waar wij stonden te wachten… nee dus. Wel werden we constant op de hoogte gehouden van de aansluitingen voor de andere passagiers die naar Kersenboogerd moesten. Kersenboogerd, waar in godsnaam ligt dat dan, nooit van gehoord, en nee niemand kwam die plaats bekend voor. Maar het was waarschijnlijk een belangrijke doorkomstplaats voor de Tour de la Noord Holland. Na Hilversum werd het in de trein een stuk minder druk, maar die Kersenboogerd bleef ons achtervolgen, goede reis!

In Amsterdam aangekomen mochten we ook nog een extra Tour de Tram doen van bijna een half uur. Ach, zo zie je ook nog eens de diverse plekken die wel bekend zijn: de Dam, Paradiso, Leidseplein, Museumplein, Rijks, Stedelijk en Van Gogh Museum om eindelijk aan te komen bij de speelzaal van vandaag, een volgens mij voormalige kerk, nu een Wijkcentrum. Daar bleken vele wedstrijden gespeeld te worden, maar de ruimte bood daar zeker voldoende onderdak voor.

Het team was voor deze wedstrijd ingekapseld tussen de Beren van Schaakstad Apeldoorn Thomas en Marco. Deze laatste vond het wel leuk om een keer mee te spelen in het team van de Kleine Beer. Afwachten wat de middag voor hem zou brengen, het is een groot krachtsverschil met wat hij normaal gewend is. Door de afwezigheid van Maarten toch maar iets geswitched met de opstelling en daardoor Henk Eleveld hoger laten spelen, maar ook Martin vanwege zijn goede vorm naar voren gezet. Het had eigenlijk een soepele middag moeten worden, maar het werd zwoegen voor de puntjes, en we mogen zeker niet klagen met het resultaat dat uiteindelijk op het wedstrijdformulier terechtkwam.

Na ongeveer twee uur is het tijd om een eerste balans op te maken, en te zien hoe een ieder ervoor staat. Met de realiteit onder ogen moet geconstateerd worden dat het niet zo soepel gaat als vooraf verwacht. De doelpalen Thomas en Marco staan niet echt om over naar huis te schrijven, dat scheelt want moeders zit in de catacomben weer iets inferieurs te bereiden. Recepten zijn te vinden op www.diane.schaakhapjes.nl. Marcel, Henk, Erik en Mark hebben nog niet echt een spektakel kunnen maken van de partij en strijden voort. In de partijen van Martin en Freddie is wel iets te zien van een gunstige ontwikkeling, maar ook daar zal het verdere verloop afhangen van de opkomende tijdnoodduellen. Het zal nog spannend worden.

Dan toch opeens een meevaller als Thomas zich laat trakteren op de dame van de tegenstander. Hij had het niet gemakkelijk tegen Hans Leeflang en mag zich in de handjes knijpen van geluk dat het zo afliep als vanmiddag. Al vroeg moet Thomas in de (Franse) verdediging naar achteren met zijn stukken in plaats van in de aanval. En dan rest er niets anders dan klooien in de zwarte stelling en hopen dat het meezit. Hij heeft het geluk dat Hans Leeflang niet elke keer de juiste voortzetting vind, want anders was het een moeilijke middag geworden. Maar dat “geklooi” heeft in zoverre effect dat zwart probeert de weinig aanwezige dreiging met paniekzetten te voorkomen. Toch had het afgestraft moeten worden, en we zullen maar zeggen dat het geluk afgedwongen is, maar een nul voor Thomas was op zijn plaats geweest. Hans Leeflang gaf op het einde zijn dame weg, hij had meer verdiend.

Meer tevreden mochten we zijn over de partij die Martin vandaag produceerde. Al maanden lang in de vorm van zijn leven moest vandaag Ron Klein eraan geloven. Het recept was nu Scandinavisch in een bedje van Turkse Ongezouten Halal Yoghurt, bereid door… (zelf in te vullen). Vanaf het begin van de partij nam en behield Martin het initiatief en onder de druk van de witte torens moest Ron Klein wel een keer breken. Met een constante gecombineerde dreiging van torens en paard werden diverse pionnen geïncasseerd. Het mooie samenspel van deze stukken ging door tot het einde van de partij en de felicitaties waren terecht. En dus binnen de kortste keren op 2-0, eigenlijk niet verwacht als je het verloop eerder in de middag bekijkt.



Maar daarna kregen we wel even een flinke tik op de neus, goed beschouwd was dit nodig geweest maar “in the spirit” van de middag was het misschien wel op zijn plaats. Omdat wij een mazzeltje hadden aan het eerste bord, kreeg Amsterdam West de zijne aan bord 5. De Konings-Indische partij van Henk Eleveld volgde lange tijd de gebaande wegen. En beiden speelden het zoals het hoort, met als stellingsoordeel dat het overal gelijk staat. Of het overmoed is geweest weet ik niet, maar als Henk een pion denkt te verorberen had hij dat eigenlijk direct moeten voelen. Nu komt hij er nog net mee weg, en remise lijkt de meest logische uitslag te worden. Dan uit het niets maakt hij een vreselijke blunder waar teamleider Johan Lubbers dankbaar gebruik van maakt. De mazzel van het eerste bord heeft zich gewroken, maar we staan nog steeds voor.

De andere Scandinavische partij van vandaag kwam voor rekening van Mark Brussen. Hier gaat het lange tijd echt gelijk op en de vraag is wanneer de vrede getekend wordt. Er worden vele stukken afgeruild, maar geen van beiden vind het nodig om de remise te laten noteren, we gaan gewoon door. Chris Vos lijkt op een bepaald moment iets meer initiatief te hebben dan Mark, maar deze blijkt het allemaal wel onder controle te hebben. Met een pion minder blijft hij actief spelen, en zwart moet alle zeilen bijzetten om alle dreigingen te pareren. Dan tegen de 40e zet blijft er een toreneindspel op het bord staan dat potremise is. De zwarte koning is in zoverre afgesneden dat zijn pionnen geen extra verdediging meer hebben. Een degelijke remise.

Waar de een al een langere periode vol vertrouwen speelt (Martin), wil het bij Marcel volgens eigen zeggen niet zo vlotten. De vorm die hij vorig seizoen met gemak ten tonele bracht is nu nog niet in zicht. Niet dat het gelijk tot desastreuze gevolgen leidt, maar hij wenst het zichzelf waarschijnlijk wel toe dat het wat gemakkelijker gaat. Tegen Wim Helmers weet hij wederom niet veel bereiken en dan zal het frustrerend zijn als die geoliede combinaties er niet uitkomen. Daar heb je natuurlijk ook een tegenstander voor nodig, maar als die niet meewerkt, moet je het gewoon accepteren dat het niet de dag is voor het einde van de vormcrisis. Er rest een eindspel met ongelijke lopers dat snel remise wordt gegeven.
Heel langzaam kruipen we naar de benodigde grens van de overwinning, maar deze is echt niet geplaveid met een tapijt van rozenblaadjes, de doornen steken nog overal uit de takken die Amsterdam heeft neergelegd.

Marco heeft vandaag maar de klompen aangedaan om zich zeker niet te bezeren aan die geniepige doornen, en gaat voor zijn “Moment of Glory” in het tweede team. Ik weet niet of hij de illusie heeft gehad dat dit ook echt zou gaan gebeuren, maar hij heeft zekers te weten zijn Berenhuid duur verkocht. In de persoon van leermeester Zoon Beer zal hij vast wel een degelijke voorbereiding hebben gehad. Hoe iemand aan te pakken die veel sterker is. Het is een simpel scenario maar de uitvoering pakt altijd weer anders uit. Marco komt redelijk uit opening, maar dan gaat het verder in het middenspel. En daar weet Jeroen Cromsigt hem met veel problemen op te zadelen. Die resulteren in het verlies van de kwaliteit, maar Marco blijft knokken, want ja je weet maar nooit. Er gebeurden al meerdere rare dingen deze middag en ook hij liet zich gelden. Win ik het niet met de stukken, ram ik toch gewoon de klok aan gruzelementen. Dat was het laatste wapenfeit, want de rest van de partij is een eenvoudige kwestie waar Marco zijn meerdere moet erkennen. Geen schande om zo te verliezen, hij heeft zeker een verdienstelijke partij gespeeld.

Ook gaan deze middag veel credits naar Erik die de dwingende ogen van zijn teamgenoten moet hebben gevoeld, want zij wilden wel weer eens een overwinning van hem zien. En na een langere droge periode heeft hij weer gehoor gegeven aan die vraag. Ondanks dat de partij lange tijd gelijk opging bleef hij maar melken, wachtend op dat ene moment van onachtzaamheid. Peter Manuel was duidelijk uit op remise en dan kan je maar zo naast de pot piesen. Erik was natuurlijk weer zo vriendelijk geweest de pot iets opzij te schuiven, maar dat terzijde. Maar het manoeuvreren en geduldig wachten leverde ver in het eindspel een pion op. Het kostte nog wel de nodige moeite om het voordeel te verzilveren, maar de wil was er. En dat gaf de doorslag. Als slotakkoord maakte hij het af met een klein toefje van Toren Panklare offersalade gemengd in Paardentapas gedrapeerd met pionnensaus. De vele pionnen waren niet meer te stoppen.

En zo hadden we gelukkig de 4 punten op het wedstrijdformulier staan, maar het had wel de nodige moeite gekost. En het laatste halve of hele punt moest nog komen om de overwinning binnen te halen.

Daar moest Freddie voor zorgen, en hij was op de goede weg. In het Siciliaans begon hij na de 20e zet de touwtjes strak aan te trekken. Maar Frans Schoffelmeer gaf zich niet zomaar gewonnen en zette een aanval op aan de kant waar het Koningsmaal bereid zou worden. Maar het bordje was nog niet helemaal opgemaakt toen Freddie in een gemene doorn stapte, een stapel met borden uit zijn vingers liet vallen, en weg was de voorbereide exquise stelling. Verwijten aan Erik die de struiken zou knippen nadat hij klaar was hielpen niet. Het pleit leek te zijn beslecht want Frans leek met vele stukken de zwarte koning te gaan fileren. Het “geluk” was in zoverre aan Freddie’s kant dat de voorbereidingen naar de voordelige stelling toch nog zijn uitwerking hadden. De compensatie voor de ingeleverde stukken was genoeg. En zoveel dat hij wist dat ergens de winst verborgen lag, maar hij zag het niet, ach daar hebben we allemaal wel eens mee te maken… Maar voor Freddie kwam die kans er wel degelijk, maar na een lange middag was hij helemaal murw van het zoeken en liet de partij remise lopen.

Het was het halve punt dat we nodig hadden voor de overwinning. Een lastige wedstrijd, en we mogen zeker niet klagen. Dat doen we dan ook niet, want ook in deze ronde zaten de andere teams elkaar behoorlijk in het vaarwater. En daardoor zijn we nog een punt verder uitgelopen op de concurrentie. Nadien hebben we nog heerlijk getafeld ergens in de buurt van het Leidseplein, tapas stond er dit keer op het menu, helaas niet door onze huiskokkin bereid, maar het smaakte desondanks wel weer voortreffelijk. Het was de kers op de tapenade, en oh ja: heeft iemand intussen al gevonden waar Kersenboogerd ligt?

Alle partijen in pgn