The Return of the Thomas, die iets te lang in zijn boek las, die ook nog een ketting naar de gallemiezen zag gaan, en de verdwijnende notatieformulieren die ook nog eens weer moeilijk te lezen bleken te zijn.
26 november ontvingen we thuis het team van Oud Zuylen dat was gepromoveerd uit de 3e klasse en gelijk in de eerste ronde zichzelf op de kaart zette door een overwinning op de Westlandse Schaakcombinatie. Zeker een opsteker als je nieuwkomer bent op dit 'niveau', maar dan moet je daarna wel proberen dat vast te houden. Die hoop werd in de tweede ronde al weer tenietgedaan door LSG en nu stonden wij ze op te wachten. Koploper en gemotiveerd tot op het bot en hongerig naar een volgende overwinning.
Na twee ronden afwezig en/of verhinderd te zijn geweest hadden we nu dan eindelijk de beschikking over Thomas die ik dan ook gelijk maar aan het eerste bord neerzette. Maar die eerste die klaar was met zijn partij was Harrie de Bie. Na een uurtje werd de vrede gesloten. Een zetherhaling in een stelling waar niet veel aan de hand was, en er ook niet veel zou gaan gebeuren. Harrie had al twee keer een vol punt gescoord en dus mag je niet klagen als hij een vlotte remise neerzet.
Daarna was het de beurt aan Erik Smit om zijn partijtje af te leveren bij het scorebord. Al gebeurde er hier iets meer op het bord dan bij Harrie, niets leek er op dat de vlammen uit het bord zouden komen. In het middenspel werden alle lichte stukken via de nodige schermutselingen afgeruild, maar het bleef bij het afsteken van een lucifer. Toen daarna de zware stukken op het bord bleven, werd ook hier de vredespijp aangestoken.
Het leek erop dat eerst de stevige bodem neergezet moest worden om van daaruit vol in de aanval te gaan. Want ook Freddie van der Elburg zette een degelijk en klein potje neer. Hollandse opening en voor je het doorhad was de remise een feit. De basis om vol uit te halen was gelegd en nu kon de rest van het team dat gaan invullen.
De eerste die daaraan voldeed was Marcel Boel. Wilbert Surewaard bediende zich van de Bird-verdediging in het Spaans, 3… Pd4. Pionnen op a5 en h5, een loper op c5, een dame richting de koningsvleugel, het zag er allemaal dreigend uit maar het werd door Marcel koeltjes geneutraliseerd. Toch kwam na zo’n twintig zetten de zwarte dame in ruimtegebrek en dat moest opgelost worden. Een loper op de damevleugel stond er ook wat verloren bij maar die werd uit zijn lijden verlost, omdat Marcel daarvan kon profiteren met medeneming van een paar pionnen. Daarna ging het snel bergafwaarts, binnen vijf zetten was het pleit beslecht en het eerste volle punt binnen.
Martin van Dommelen was zo fanatiek gemotiveerd dat hij als eerste aan het bord plaats wilde nemen, helemaal uit Utrecht naar Apeldoorn gefietst, door weer en tegenwind. Ik kan er allerlei superlatieven op los laten maar het simpele feit was dat hij bijna als laatste binnenkwam. Martin wat was er toch aan de hand? Een gebroken ketting bleek de boosdoener te zijn en vanaf Hoevelaken heeft hij moeten lopen, had maar gebeld en we hadden je opgehaald ;-) Ondanks de tegenslag had hij wel zin om zijn potje te schaken, en niet lang nadat Marcel had gewonnen leverde hij ook een punt aan. Toch liet zich dat in eerste instantie niet zo aanzien. In het middenspel zijn er de nodige verwikkelingen waarbij het net zo goed de verkeerde kant op had kunnen gaan. Op het bord ziet het er allemaal mooi uit met paarden en lopers die over het hele bord verspreid vol in de strijd staan. Na de 25e zet Dd3 staat hij zelfs twee stukken achter, wat hooguit remise op had moeten leveren, ware het niet dat Wout van Veen de enige zet vindt die hem verlies oplevert. Die kans laat Martin zich niet ontgaan en daarna is het snel voorbij.
Dan hebben we de tijdcontrole gehad en ziet het er bij de overige partijen ook goed voor ons uit. Een volgende overwinning is alleen maar een kwestie van tijd. Intussen klampt de teamleider Jo Drijver mij aan omdat alle notatieformulieren van zijn spelers door de wedstrijdleider van de andere wedstrijd(!) in beslag genomen worden. Raar, want wat moet die ermee. Ja, voor als er conflicten mochten zijn, nou die zijn er niet: dus hier met die papierkes. Hij krijgt ze later wel terug... voor zijn verslag.
Thomas speelde dan eindelijk zijn eerste partij voor het tweede team en deed dat met verve. Een voordeel bleek dat Dick Floor zich erop had voorbereid dat hij tegen Erik Smit zou spelen en niet tegen Thomas Beerdsen. Is dat een voordeel? Misschien, want opeens zit er een kleiner mannetje tegenover je dan je had verwacht en verdomd, hij kan nog schaken ook! Daar kwam hij snel achter: op de zestiende zet wordt hem eenvoudig een pion ontfutseld die hij nooit meer terugziet. Op een simpele manier behoudt hij het voordeel van die pion, maar of het genoeg is voor de winst? Er wordt afgewikkeld naar een toreneindspel dat bij normaal spel tot remise moet leiden. Maar Thomas blijft net zo lang melken totdat Dick een fout maakt (53.Kf5). Maar niet snel daarna doet Thomas het zelf ook verkeerd en lijkt de winst weer uit handen te geven, te snel spelen? In ieder geval maakt Dick Floor de laatste beslissende fout waardoor Thomas keurig het toren tegen paard eindspel in zijn voordeel beslist. Niet foutloos maar wel leuk om te zien. Daarmee is de overwinning een feit met nog twee partijen te gaan.
Dan Maarten Beekhuis, hij speelde een lange partij en bleef maar proberen de stugge verdediging van Huib Olij te doorbreken. Dan stond Maarten weer beter, dan was de stelling weer gelijk, dus remise zou een terechte uitslag zijn waar Maarten tevreden mee zou zijn geweest. Toch waren zijn stukken actiever dan de witte, die meer bezig waren met een verdediging opbouwen. Dat zou toch een keer mis moeten gaan, zou je denken. Volkomen murw gespeeld maakt Huib Olij dan toch een fout waar Maarten direct gebruik van maakt. Zijn analyse verduidelijkt de gedachten en belevenissen tijdens de partij.
Nikolai zat lekker thuis een boek te lezen en dat was zo interessant dat hij de hele wereld om zich heen vergat. Ook dat hij een potje moest schaken voor zijn tweede team. Leuk hoor, teamleider in stress, teamgenoten in paniek en Nicolai las nog maar een pagina. Wat was er toch dat vandaag nog meer moest gebeuren hmmm, nou nog maar een pagina lezen, mooi boek trouwens. Tja, geen schaakboek, maar wel leuk… schaakboek?! Oh ja, ik moest vandaag schaken, oeps. Ongeveer een kwartier te laat schuift Nikolai aan het zesde bord, om er voorlopig niet meer weg te gaan. Er kwam een ingewikkelde stelling op het bord die op beide fronten gevoerd werd. Maar voor degene die de zetten moest invoeren (moi, ze Keptain) was het even niet meer te volgen omdat de notatie in een soort Angelsaksische Balkan-achtige algebra was genoteerd. Nikolai moest te hulp schieten maar ook die was het even kwijt, tegenstander ingeschakeld en anderhalve week later had ik het juiste beeld weer van de partij. Eh ja, een zet vergeten te noteren. Maar toen dat duidelijk was, kon je goed volgen dat Nikolai de hele partij alles onder controle had, en zijn voordeel almaar verder uitbreidde. Hij won een stuk en dan speelt het sowieso al makkelijker. Met de weinige stukken die er op het bord staan, weet hij het toch netjes uit te spelen.
Al met al een harde overwinning op Oud Zuylen, maar misschien geeft dat ook de verhoudingen weer in deze klasse met deze teams. Na afloop werd er gelijk euforisch geroepen dat het kampioenschap eraan kwam, maar daarvoor is het nog iets te vroeg. Nog zes matches te gaan, en de sterkere teams staan ons nog te wachten. Hoewel, wij zijn er klaar voor om ze aan te pakken!
26 november ontvingen we thuis het team van Oud Zuylen dat was gepromoveerd uit de 3e klasse en gelijk in de eerste ronde zichzelf op de kaart zette door een overwinning op de Westlandse Schaakcombinatie. Zeker een opsteker als je nieuwkomer bent op dit 'niveau', maar dan moet je daarna wel proberen dat vast te houden. Die hoop werd in de tweede ronde al weer tenietgedaan door LSG en nu stonden wij ze op te wachten. Koploper en gemotiveerd tot op het bot en hongerig naar een volgende overwinning.
Na twee ronden afwezig en/of verhinderd te zijn geweest hadden we nu dan eindelijk de beschikking over Thomas die ik dan ook gelijk maar aan het eerste bord neerzette. Maar die eerste die klaar was met zijn partij was Harrie de Bie. Na een uurtje werd de vrede gesloten. Een zetherhaling in een stelling waar niet veel aan de hand was, en er ook niet veel zou gaan gebeuren. Harrie had al twee keer een vol punt gescoord en dus mag je niet klagen als hij een vlotte remise neerzet.
Daarna was het de beurt aan Erik Smit om zijn partijtje af te leveren bij het scorebord. Al gebeurde er hier iets meer op het bord dan bij Harrie, niets leek er op dat de vlammen uit het bord zouden komen. In het middenspel werden alle lichte stukken via de nodige schermutselingen afgeruild, maar het bleef bij het afsteken van een lucifer. Toen daarna de zware stukken op het bord bleven, werd ook hier de vredespijp aangestoken.
Het leek erop dat eerst de stevige bodem neergezet moest worden om van daaruit vol in de aanval te gaan. Want ook Freddie van der Elburg zette een degelijk en klein potje neer. Hollandse opening en voor je het doorhad was de remise een feit. De basis om vol uit te halen was gelegd en nu kon de rest van het team dat gaan invullen.
De eerste die daaraan voldeed was Marcel Boel. Wilbert Surewaard bediende zich van de Bird-verdediging in het Spaans, 3… Pd4. Pionnen op a5 en h5, een loper op c5, een dame richting de koningsvleugel, het zag er allemaal dreigend uit maar het werd door Marcel koeltjes geneutraliseerd. Toch kwam na zo’n twintig zetten de zwarte dame in ruimtegebrek en dat moest opgelost worden. Een loper op de damevleugel stond er ook wat verloren bij maar die werd uit zijn lijden verlost, omdat Marcel daarvan kon profiteren met medeneming van een paar pionnen. Daarna ging het snel bergafwaarts, binnen vijf zetten was het pleit beslecht en het eerste volle punt binnen.
Martin van Dommelen was zo fanatiek gemotiveerd dat hij als eerste aan het bord plaats wilde nemen, helemaal uit Utrecht naar Apeldoorn gefietst, door weer en tegenwind. Ik kan er allerlei superlatieven op los laten maar het simpele feit was dat hij bijna als laatste binnenkwam. Martin wat was er toch aan de hand? Een gebroken ketting bleek de boosdoener te zijn en vanaf Hoevelaken heeft hij moeten lopen, had maar gebeld en we hadden je opgehaald ;-) Ondanks de tegenslag had hij wel zin om zijn potje te schaken, en niet lang nadat Marcel had gewonnen leverde hij ook een punt aan. Toch liet zich dat in eerste instantie niet zo aanzien. In het middenspel zijn er de nodige verwikkelingen waarbij het net zo goed de verkeerde kant op had kunnen gaan. Op het bord ziet het er allemaal mooi uit met paarden en lopers die over het hele bord verspreid vol in de strijd staan. Na de 25e zet Dd3 staat hij zelfs twee stukken achter, wat hooguit remise op had moeten leveren, ware het niet dat Wout van Veen de enige zet vindt die hem verlies oplevert. Die kans laat Martin zich niet ontgaan en daarna is het snel voorbij.
Dan hebben we de tijdcontrole gehad en ziet het er bij de overige partijen ook goed voor ons uit. Een volgende overwinning is alleen maar een kwestie van tijd. Intussen klampt de teamleider Jo Drijver mij aan omdat alle notatieformulieren van zijn spelers door de wedstrijdleider van de andere wedstrijd(!) in beslag genomen worden. Raar, want wat moet die ermee. Ja, voor als er conflicten mochten zijn, nou die zijn er niet: dus hier met die papierkes. Hij krijgt ze later wel terug... voor zijn verslag.
Thomas speelde dan eindelijk zijn eerste partij voor het tweede team en deed dat met verve. Een voordeel bleek dat Dick Floor zich erop had voorbereid dat hij tegen Erik Smit zou spelen en niet tegen Thomas Beerdsen. Is dat een voordeel? Misschien, want opeens zit er een kleiner mannetje tegenover je dan je had verwacht en verdomd, hij kan nog schaken ook! Daar kwam hij snel achter: op de zestiende zet wordt hem eenvoudig een pion ontfutseld die hij nooit meer terugziet. Op een simpele manier behoudt hij het voordeel van die pion, maar of het genoeg is voor de winst? Er wordt afgewikkeld naar een toreneindspel dat bij normaal spel tot remise moet leiden. Maar Thomas blijft net zo lang melken totdat Dick een fout maakt (53.Kf5). Maar niet snel daarna doet Thomas het zelf ook verkeerd en lijkt de winst weer uit handen te geven, te snel spelen? In ieder geval maakt Dick Floor de laatste beslissende fout waardoor Thomas keurig het toren tegen paard eindspel in zijn voordeel beslist. Niet foutloos maar wel leuk om te zien. Daarmee is de overwinning een feit met nog twee partijen te gaan.
Dan Maarten Beekhuis, hij speelde een lange partij en bleef maar proberen de stugge verdediging van Huib Olij te doorbreken. Dan stond Maarten weer beter, dan was de stelling weer gelijk, dus remise zou een terechte uitslag zijn waar Maarten tevreden mee zou zijn geweest. Toch waren zijn stukken actiever dan de witte, die meer bezig waren met een verdediging opbouwen. Dat zou toch een keer mis moeten gaan, zou je denken. Volkomen murw gespeeld maakt Huib Olij dan toch een fout waar Maarten direct gebruik van maakt. Zijn analyse verduidelijkt de gedachten en belevenissen tijdens de partij.
Nikolai zat lekker thuis een boek te lezen en dat was zo interessant dat hij de hele wereld om zich heen vergat. Ook dat hij een potje moest schaken voor zijn tweede team. Leuk hoor, teamleider in stress, teamgenoten in paniek en Nicolai las nog maar een pagina. Wat was er toch dat vandaag nog meer moest gebeuren hmmm, nou nog maar een pagina lezen, mooi boek trouwens. Tja, geen schaakboek, maar wel leuk… schaakboek?! Oh ja, ik moest vandaag schaken, oeps. Ongeveer een kwartier te laat schuift Nikolai aan het zesde bord, om er voorlopig niet meer weg te gaan. Er kwam een ingewikkelde stelling op het bord die op beide fronten gevoerd werd. Maar voor degene die de zetten moest invoeren (moi, ze Keptain) was het even niet meer te volgen omdat de notatie in een soort Angelsaksische Balkan-achtige algebra was genoteerd. Nikolai moest te hulp schieten maar ook die was het even kwijt, tegenstander ingeschakeld en anderhalve week later had ik het juiste beeld weer van de partij. Eh ja, een zet vergeten te noteren. Maar toen dat duidelijk was, kon je goed volgen dat Nikolai de hele partij alles onder controle had, en zijn voordeel almaar verder uitbreidde. Hij won een stuk en dan speelt het sowieso al makkelijker. Met de weinige stukken die er op het bord staan, weet hij het toch netjes uit te spelen.
Al met al een harde overwinning op Oud Zuylen, maar misschien geeft dat ook de verhoudingen weer in deze klasse met deze teams. Na afloop werd er gelijk euforisch geroepen dat het kampioenschap eraan kwam, maar daarvoor is het nog iets te vroeg. Nog zes matches te gaan, en de sterkere teams staan ons nog te wachten. Hoewel, wij zijn er klaar voor om ze aan te pakken!
Accres Apeldoorn 2 – Oud Zuylen: 6½ – 1½
Partijen in pgn
Zie ook Stand & uitslagen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten