Ronde 8, vandaag maar eens kampioen worden want om in een uitwedstrijd de titel binnen te halen is minder leuk dan in het eigen thuishonk. De tegenstander die daar het lijdend voorwerp van moet worden is VAS 2 uit Amsterdam. Maar bij dat team is de spirit er al een beetje uit omdat ze er vanuit gaan dat hun aandeel in deze competitie degradatie zal zijn. En om dat “kracht” bij te zetten stellen ze maar zeven spelers op, en leggen hun belang bij het derde team dat tegen ons derde team speelt. En in die wedstrijd valt meer eer voor hun te behalen en ook klassebehoud. Helaas is daar het degradatiespook voor Accres Apeldoorn prominent en onbarmhartig aanwezig.
Met andere woorden: zonder ook maar een zet te doen is Erik Smit degene die het voortouw neemt op weg naar het kampioenschap dat eigenlijk later die dag binnengehaald dient te worden. Bij het begin van de ronde staan we al met 1-0 voor, nog 3½ punt te gaan. Erik kan alvast een pilsje nemen, waarschijnlijk volgen er nog wel meer.
Maar het duurt niet lang voordat het volgende punt al weer bijgeschreven kan worden. Om 5 voor half 2 heeft Freddie een cadeautje gekregen in de vorm van een stuk. Han Sinke heeft een aanval van totale schaakblindheid te verduren en geeft pardoes een stuk weg. Ja, dan kun je de stukken wel door de zaal smijten, iets wat niet verwonderlijk zou zijn. Maar Freddie laat deze vrijgevigheid niet aan zich voorbij gaan en neemt het extra stuk graag in ontvangst. En zo staan we binnen een half uur voor met 2-0. Als dit zo doorgaat hebben we een makkelijke middag voor de boeg, laat die punten maar komen.
Maar net zo soepel als die eerste twee punten voor ons komen, scoort VAS net zo makkelijk weer tegen. Marco Beerdsen is absoluut niet opgewassen tegen de enige vrouw in het VAS-kamp. Al (te) snel laat Marco zich verleiden tot een actie die alleen maar verkeerd kan aflopen. In een Siciliaan gaan de eerste zes zetten goed, en dan is Pd5 gelijk een mispeer. Je kunt er dan lang over nadenken wat er nog aan te doen valt, maar de keuze van stukverlies of het verliezen van een stuk maakt geen verschil. De compensatie van een pion levert niets op, en als hij dan ook zijn dame in de aanbieding doet kun je beter opgeven, wat hij dan ook deed. Score 2-1, voor ons nog 2½ punt naar het kampioenschap.
Dat elk half punt ons ook dichter bij de promotie brengt bewijst Maarten Beekhuis. Vandaag bedient hij zich van het Wolga-gambiet en zijn tegenstander bedient zich van dichtschuif-variant van de pionnen. Na ongeveer twintig zetten is het dichtgeschoven pionnenpatroon op het bord gekomen, en dan weet je dat het loopgravengevecht kan beginnen. Als enige mogelijkheid tot het verbreken van de stelling is de h- en g-pion overgebleven. Maar beiden zien in dat het verbreken van de veste alleen maar slecht afloopt voor degene die toehapt. Zo ver laten ze het niet komen en besluiten na 36 zetten tot remise.
In de trend van exotische openingen deze middag mag Mark Brussen iets zinnigs bedenken tegen 1.b3, volgens mij de Larsen-opening. Al snel heeft Mark een gelijke stelling opgebouwd en slaagt hij er makkelijk in dat zo te houden. Eigenlijk ontwikkelt zich daarna een niets-aan-de-hand partijtje en het is Mark die nog iets onderneemt. Maar dat ondernemen beperkt zich alleen maar tot een iets actiever stukkenspel. Dat wordt ook weer tenietgedaan en nadat er een pionneneindspel overblijft waar geen muziek meer in zit, besluiten de heren hier ook maar tot remise. Weer een halfje dichter bij het kampioenschap. Wat dat betreft is het nog geen echt spectaculaire middag. Maar… nog 1½ punt.
Maar dat er wel degelijk wat te beleven is kunnen we aan Marcel vragen. Net na half 5 haalt hij opgelucht adem als hij zojuist zijn partij remise heeft zien worden. Want vrijwel de hele middag heeft hij moeten vechten voor dat halve puntje, en daar mag hij best wel voor in zijn handjes klappen want zijn tegenstander De Diego vergat gewoon de beslissende tik uit te delen. En dat hij er nu een of twee miste, nee wel vijf of zes keer verzuimde hij de winnende voortzetting te doen. In een Reti-opening kan Marcel niet veel doen, maar De Diego weet ook zo niet een echt voordeel te verwerven. Maar hij heeft wel het betere van het spel en als Marcel even een verkeerde zet doet is hij er als de kippen bij het voordeel in de partij te bemachtigen. En dan volgen de vele gemiste kansen, als eerste op de 33e zet waar hij eenvoudig op f7 kan slaan, en de zwarte stelling stort in. Na die gemiste kans volgt een paar zetten later weer de mogelijkheid van stukwinst, maar ook die wordt door hemzelf om zeep geholpen. Het lijkt erop alsof hij niet wil winnen. Na een paar keer echt door het oog van de naald te zijn gekropen, weet Marcel met een kwaliteitsoffer de stelling zodanig te vereenvoudigen dat hij binnen de remisemarge is gekomen. En De Diego heeft dan genoeg van zijn mislukte winstpogingen en de partij eindigt in remise. Dit was een narrow escape. Pfew…
Maar nu moeten we eindelijk eens kampioen worden, de tegenstander heeft ons nu lang genoeg in de weg gelopen. En voor dat beslissende punt zetten we dan maar Martin in, zorgt altijd weer voor het spektakel dat je hoop dan wel frustratie levert… En vandaag is onze hoop op hem gevestigd, terecht? Op het eerste gezicht niet want ook hier lijkt de tegenstander het betere van het spel te hebben. Geen beslissende combinaties, dat niet, maar ook Martin weet niets te forceren. Na een klein voordeeltje gehad te hebben verdedigt Roel Dormits goed en dwingt Martin maar te bewijzen dat hij de betere is. Maar dan op de 36e zet grijpt Dormits mis en kan Martin met een simpele combinatie groot voordeel bewerkstelligen. En dan volgt fout op fout waarna het voor Martin eenvoudig is het beslissende punt en het kampioenschap binnen te halen. Eindelijk hebben we de benodigde 4½ punt op het scorebord staan: KAMPIOEN! Het heeft in deze wedstrijd wel de nodige moeite gekost.
Als laatste speelt Henk Eleveld een taaie lastige partij. In een Dame-Indische partij heeft hij het de hele rit lastig, en moet vele kleine dreigingen zien te pareren. Daar slaagt hij ten dele in en kan zelf vrijwel niets ondernemen. En dan is hij ook nog opgezadeld met een ten dode opgeschreven dubbelpion. Daar komt ook nog bij dat de zwarte stukken veel actiever zijn opgesteld en ook daar naar handelen. Duszzzzzz …… maar:
Ik had met alle plezier beschreven hoe deze partij verder verliep maar het mij geleverde notatieformulier bezorgde mij zoveel raadsels dat ik het bij de omschrijving laat dat Henk steeds meer in het nauw werd gedreven, en na lang verdedigen om vijf over zes de partij opgaf. Maar goed, we waren toen toch al kampioen, en het feest… nou ja ik ga naar bed… de verkoudheid en hoestbuien weerhielden mij ervan dit mee te vieren. Ik neem aan dat het team uitbundig heeft gevierd. Proost daarop.
We waren dus na acht ronden al kampioen, en zonder al te veel te pochen, we waren en zijn ook de sterksten in deze poule. Nog een laatste wedstrijd te gaan, we gaan voor de 100% score, zoals we dat we vorige keer ook deden toen we kampioen werden, maar dat was alleen een klasse hoger.
Met andere woorden: zonder ook maar een zet te doen is Erik Smit degene die het voortouw neemt op weg naar het kampioenschap dat eigenlijk later die dag binnengehaald dient te worden. Bij het begin van de ronde staan we al met 1-0 voor, nog 3½ punt te gaan. Erik kan alvast een pilsje nemen, waarschijnlijk volgen er nog wel meer.
Maar het duurt niet lang voordat het volgende punt al weer bijgeschreven kan worden. Om 5 voor half 2 heeft Freddie een cadeautje gekregen in de vorm van een stuk. Han Sinke heeft een aanval van totale schaakblindheid te verduren en geeft pardoes een stuk weg. Ja, dan kun je de stukken wel door de zaal smijten, iets wat niet verwonderlijk zou zijn. Maar Freddie laat deze vrijgevigheid niet aan zich voorbij gaan en neemt het extra stuk graag in ontvangst. En zo staan we binnen een half uur voor met 2-0. Als dit zo doorgaat hebben we een makkelijke middag voor de boeg, laat die punten maar komen.
Maar net zo soepel als die eerste twee punten voor ons komen, scoort VAS net zo makkelijk weer tegen. Marco Beerdsen is absoluut niet opgewassen tegen de enige vrouw in het VAS-kamp. Al (te) snel laat Marco zich verleiden tot een actie die alleen maar verkeerd kan aflopen. In een Siciliaan gaan de eerste zes zetten goed, en dan is Pd5 gelijk een mispeer. Je kunt er dan lang over nadenken wat er nog aan te doen valt, maar de keuze van stukverlies of het verliezen van een stuk maakt geen verschil. De compensatie van een pion levert niets op, en als hij dan ook zijn dame in de aanbieding doet kun je beter opgeven, wat hij dan ook deed. Score 2-1, voor ons nog 2½ punt naar het kampioenschap.
Dat elk half punt ons ook dichter bij de promotie brengt bewijst Maarten Beekhuis. Vandaag bedient hij zich van het Wolga-gambiet en zijn tegenstander bedient zich van dichtschuif-variant van de pionnen. Na ongeveer twintig zetten is het dichtgeschoven pionnenpatroon op het bord gekomen, en dan weet je dat het loopgravengevecht kan beginnen. Als enige mogelijkheid tot het verbreken van de stelling is de h- en g-pion overgebleven. Maar beiden zien in dat het verbreken van de veste alleen maar slecht afloopt voor degene die toehapt. Zo ver laten ze het niet komen en besluiten na 36 zetten tot remise.
In de trend van exotische openingen deze middag mag Mark Brussen iets zinnigs bedenken tegen 1.b3, volgens mij de Larsen-opening. Al snel heeft Mark een gelijke stelling opgebouwd en slaagt hij er makkelijk in dat zo te houden. Eigenlijk ontwikkelt zich daarna een niets-aan-de-hand partijtje en het is Mark die nog iets onderneemt. Maar dat ondernemen beperkt zich alleen maar tot een iets actiever stukkenspel. Dat wordt ook weer tenietgedaan en nadat er een pionneneindspel overblijft waar geen muziek meer in zit, besluiten de heren hier ook maar tot remise. Weer een halfje dichter bij het kampioenschap. Wat dat betreft is het nog geen echt spectaculaire middag. Maar… nog 1½ punt.
Maar dat er wel degelijk wat te beleven is kunnen we aan Marcel vragen. Net na half 5 haalt hij opgelucht adem als hij zojuist zijn partij remise heeft zien worden. Want vrijwel de hele middag heeft hij moeten vechten voor dat halve puntje, en daar mag hij best wel voor in zijn handjes klappen want zijn tegenstander De Diego vergat gewoon de beslissende tik uit te delen. En dat hij er nu een of twee miste, nee wel vijf of zes keer verzuimde hij de winnende voortzetting te doen. In een Reti-opening kan Marcel niet veel doen, maar De Diego weet ook zo niet een echt voordeel te verwerven. Maar hij heeft wel het betere van het spel en als Marcel even een verkeerde zet doet is hij er als de kippen bij het voordeel in de partij te bemachtigen. En dan volgen de vele gemiste kansen, als eerste op de 33e zet waar hij eenvoudig op f7 kan slaan, en de zwarte stelling stort in. Na die gemiste kans volgt een paar zetten later weer de mogelijkheid van stukwinst, maar ook die wordt door hemzelf om zeep geholpen. Het lijkt erop alsof hij niet wil winnen. Na een paar keer echt door het oog van de naald te zijn gekropen, weet Marcel met een kwaliteitsoffer de stelling zodanig te vereenvoudigen dat hij binnen de remisemarge is gekomen. En De Diego heeft dan genoeg van zijn mislukte winstpogingen en de partij eindigt in remise. Dit was een narrow escape. Pfew…
Maar nu moeten we eindelijk eens kampioen worden, de tegenstander heeft ons nu lang genoeg in de weg gelopen. En voor dat beslissende punt zetten we dan maar Martin in, zorgt altijd weer voor het spektakel dat je hoop dan wel frustratie levert… En vandaag is onze hoop op hem gevestigd, terecht? Op het eerste gezicht niet want ook hier lijkt de tegenstander het betere van het spel te hebben. Geen beslissende combinaties, dat niet, maar ook Martin weet niets te forceren. Na een klein voordeeltje gehad te hebben verdedigt Roel Dormits goed en dwingt Martin maar te bewijzen dat hij de betere is. Maar dan op de 36e zet grijpt Dormits mis en kan Martin met een simpele combinatie groot voordeel bewerkstelligen. En dan volgt fout op fout waarna het voor Martin eenvoudig is het beslissende punt en het kampioenschap binnen te halen. Eindelijk hebben we de benodigde 4½ punt op het scorebord staan: KAMPIOEN! Het heeft in deze wedstrijd wel de nodige moeite gekost.
Als laatste speelt Henk Eleveld een taaie lastige partij. In een Dame-Indische partij heeft hij het de hele rit lastig, en moet vele kleine dreigingen zien te pareren. Daar slaagt hij ten dele in en kan zelf vrijwel niets ondernemen. En dan is hij ook nog opgezadeld met een ten dode opgeschreven dubbelpion. Daar komt ook nog bij dat de zwarte stukken veel actiever zijn opgesteld en ook daar naar handelen. Duszzzzzz …… maar:
Ik had met alle plezier beschreven hoe deze partij verder verliep maar het mij geleverde notatieformulier bezorgde mij zoveel raadsels dat ik het bij de omschrijving laat dat Henk steeds meer in het nauw werd gedreven, en na lang verdedigen om vijf over zes de partij opgaf. Maar goed, we waren toen toch al kampioen, en het feest… nou ja ik ga naar bed… de verkoudheid en hoestbuien weerhielden mij ervan dit mee te vieren. Ik neem aan dat het team uitbundig heeft gevierd. Proost daarop.
We waren dus na acht ronden al kampioen, en zonder al te veel te pochen, we waren en zijn ook de sterksten in deze poule. Nog een laatste wedstrijd te gaan, we gaan voor de 100% score, zoals we dat we vorige keer ook deden toen we kampioen werden, maar dat was alleen een klasse hoger.
foto's op Facebook | foto's op Google+ | partijen in pgn
