Ronde 5 was aanvankelijk een spannende pot tot exd5, waarna ik de essentie van de stelling kwijt ben en snel minder kom te staan, al had Pxg4 in plaats van hxg4 nog wel kansen voor wit geboden.
In ronde 6 mocht ik tegen Stijn Gieben een pion pakken, waarna ik vooral moest zorgen niet mat te gaan. Dit lukte zonder al te veel problemen en het punt kon eenvoudig genoteerd worden.
Hierna begon het weekend van al de gemiste normkansen. Tegen Frank Erwich kwam ik in een Spaanse zijvariant; met b4 kreeg ik het initiatief in de partij (misschien alleen optisch, maar daardoor ook zeker praktisch in deze partij), waarbij Erwich continu moest uitkijken voor een mataanval. Uiteindelijk resulteerde dit in een stelling met ongelijke lopers, een pluspion en een betere structuur en moest ik me nog onder de druk van Erwich uitspelen. Dit lukte goed, maar na De2 gaf ik direct het voordeel weg. Hier was Lc3 afdoende geweest voor een goede, prettige speelstelling. Vervolgens moest ik de partij remise houden met eeuwig schaak.
De volgende dag speelde ik tegen John van der Wiel. Met een interessant (dubbel)pionoffer nam ik met zwart het initiatief. Hij ging er niet geheel op in door een kwaliteit te offeren, wat resulteerde in een kwaliteit tegen twee pionnen. In het middenspel werd wit weggespeeld en bleken veel pionnen zwak te worden. Uiteindelijk manoeuvreerde ik naar een stelling met een volle dame meer, maar weigerde ik de genadeklap uit te delen met Dxb3 in plaats van Df4, waarna ik me uiteindelijk ook nog misrekende en een halfje moest toestaan.
De laatste ronde was de kans op een norm verkeken, omdat ik twee zwakke tegenstanders in het toernooi heb gehad onder de 2050, waarvan je er maar één naar 2050 mag plaatsen volgens het FIDE-reglement (dan is de speler neutraal na een overwinning voor een norm). Als ze allebei naar 2050 geplaatst mochten worden, was na mijn overwinning op Edwin van Haastert een norm een feit. De partij tegen Van Haastert heb ik niet al teveel gezien en heb ik getracht met gezonde zetten een goede partij af te leveren. Maar na h6 kan hij gelijkmaken met dxc3: ik had de verdediging Pe7 tegen Th4 gemist. Van Haastert offerde een pion. Dat leek erg goed, maar resulteerde voor mij uiteindelijk in een beter eindspel, dat ik vrij aardig wist af te maken:
In ronde 6 mocht ik tegen Stijn Gieben een pion pakken, waarna ik vooral moest zorgen niet mat te gaan. Dit lukte zonder al te veel problemen en het punt kon eenvoudig genoteerd worden.
Hierna begon het weekend van al de gemiste normkansen. Tegen Frank Erwich kwam ik in een Spaanse zijvariant; met b4 kreeg ik het initiatief in de partij (misschien alleen optisch, maar daardoor ook zeker praktisch in deze partij), waarbij Erwich continu moest uitkijken voor een mataanval. Uiteindelijk resulteerde dit in een stelling met ongelijke lopers, een pluspion en een betere structuur en moest ik me nog onder de druk van Erwich uitspelen. Dit lukte goed, maar na De2 gaf ik direct het voordeel weg. Hier was Lc3 afdoende geweest voor een goede, prettige speelstelling. Vervolgens moest ik de partij remise houden met eeuwig schaak.
De volgende dag speelde ik tegen John van der Wiel. Met een interessant (dubbel)pionoffer nam ik met zwart het initiatief. Hij ging er niet geheel op in door een kwaliteit te offeren, wat resulteerde in een kwaliteit tegen twee pionnen. In het middenspel werd wit weggespeeld en bleken veel pionnen zwak te worden. Uiteindelijk manoeuvreerde ik naar een stelling met een volle dame meer, maar weigerde ik de genadeklap uit te delen met Dxb3 in plaats van Df4, waarna ik me uiteindelijk ook nog misrekende en een halfje moest toestaan.
De laatste ronde was de kans op een norm verkeken, omdat ik twee zwakke tegenstanders in het toernooi heb gehad onder de 2050, waarvan je er maar één naar 2050 mag plaatsen volgens het FIDE-reglement (dan is de speler neutraal na een overwinning voor een norm). Als ze allebei naar 2050 geplaatst mochten worden, was na mijn overwinning op Edwin van Haastert een norm een feit. De partij tegen Van Haastert heb ik niet al teveel gezien en heb ik getracht met gezonde zetten een goede partij af te leveren. Maar na h6 kan hij gelijkmaken met dxc3: ik had de verdediging Pe7 tegen Th4 gemist. Van Haastert offerde een pion. Dat leek erg goed, maar resulteerde voor mij uiteindelijk in een beter eindspel, dat ik vrij aardig wist af te maken:
