Voordat de wedstrijd begon werd er een minuut stilte in acht genomen ter nagedachtenis aan Robert Verkruissen. Toch wel indrukwekkend als een zaal vol mensen iemand op deze manier eert.
Als je na vier ronden met even zovele overwinningen aan kop staat in de poule, hoop je dat de tegenstander daar wel van onder de indruk is. Maar je kunt ook de strijd ingaan met het idee dat je niets te verliezen hebt, en dat wij als koploper dat dan maar moeten bewijzen. Een juiste instelling zoals op 7 januari bleek in onze wedstrijd tegen Voorschoten. Zoals al gememoreerd was het al vlot duidelijk dat het een moeilijke middag zou worden. Martin kwam later op het appél omdat iemand zo vriendelijk was geweest zijn auto te verplaatsen zonder dat daar om gevraagd was. En daar kom je dan de volgende ochtend achter, helaas zonder afzender.
Na zo’n twee uur spelen was het duidelijk dat Maarten moest vechten voor remise, Thomas wel goed stond en de andere partijen ogenschijnlijk gelijk op gingen. Harrie was de eerste die zijn partij voltooide. Tegen Roderick van Kempen werden in het middenspel alle torens afgeruild en er bleef niets meer over om voor te strijden. Waarom dan onnodig risico’s nemen als je daardoor in moeilijkheden zou komen, een terechte remise.
Maarten speelde een zeer scherpe partij tegen Frits Fritschy en werd op een prachtige manier een koppie kleiner gemaakt. Tja, als je het Wolga-gambiet speelt weet je dat de spetters bloed over het bord vliegen, zo ook hier. Na twaalf zetten heeft Maarten een stuk ingeleverd voor drie pionnen, maar die hebben wel een mooi blok gevormd in het centrum. Maar die zijn uiteraard ook een mooi aanvalspunt voor wit, vooral als de zwarte dame daar onbeholpen bij staat. Die dame wordt bij de volgende zetten helemaal uit het strijdgewoel weggelokt en mag op een afstandje toekijken hoe de koning het volgende onderwerp van de aanvalslust van wit gaat worden. En je mag zeggen wat je wilt, maar Frits maakt heel mooi gebruik van de gatenkaas die de zwarte stelling is. Maarten kan alleen maar toekijken en meewerken aan het kunststukje dat hij ervan maakt. Hij wordt helemaal weggeofferd en als het mat aanstaande is geeft hij op. Dus staan we op achterstand. Dat hadden we min of meer niet verwacht want dat moet je maar weer weg zien te poetsen.
Gelukkig is Marcus Driessen die tegen Thomas speelt zo vriendelijk om vroeg in de partij een pion aan hem cadeau te doen. Op avontuur met voor wit de loper en voor zwart het paard worden de nodige gaten in elkaar stelling geslagen. Dames gaan er af, en dus blijft er een plus over voor Thomas. In het middenspel breidt Thomas langzaam zijn voordeel uit en brengt zijn tegenstander steeds meer in de verdrukking, maar dat hoeft niet direct tot verlies te leiden. Maar waarschijnlijk is de druk dan toch zo groot dat wit misgrijpt en Thomas de gelegenheid geeft het opeens snel te beslissen. De verdediging blijkt soms lastiger dan je denkt.
Erik vraagt op een bepaald moment of hij remise mag aanbieden of accepteren. Het gevoel zegt om dat in eerste instantie niet te doen, want zoals de wedstrijd verloopt is elk heel punt belangrijk, dat is ook zijn eigen oordeel. Dus speelt hij nog even door om te kijken of er een opening in zijn partij te forceren is. Maar dat blijkt al vrij snel ijdele hoop te zijn, want er is helemaal geen opening te forceren zonder daarbij zichzelf in problemen te brengen. De muur is zo dichtgemetseld dat alleen dames rond kunnen wandelen, en als die geruild worden is het ook gelijk remise. Eens te meer blijkt het een taaie middag te zijn.
Tot nu toe had Nikolai in de voorgaande ronden zeer goed gespeeld en of je dat vandaag ook mocht verwachten, blijft de vraag. In een soort Engels/Konings-Indisch-achtige opening kon hij moeilijk loskomen. Bert Houweling kwam al vrij vlot met de opstoot f4 en dat zorgde ervoor dat Nikolai niet kon of maar beter niet zou rokeren. Er ontstond een strijd van dreiging tegen dreiging en ik had het idee dat Nikolai zich niet kon loswurmen. De zwarte stukken bleven dreigend gepositioneerd in de witte stelling totdat wit ze eindelijk toch wist terug te dringen. Maar de klok begon langzamerhand ook een rol te spelen en dan is een fout snel gemaakt. En helaas voor ons werd die door Nikolai gemaakt, waarna het snel bergafwaarts ging met de witte stelling. Een randpion maakte het verschil, we mochten weer opnieuw beginnen om de stand gelijk te trekken. Hopelijk is dit een incident en dat Nikolai er de volgende wedstrijd weer wat beter voor komt te staan.
Het werd steeds duidelijker dat Voorschoten er geen boodschap aan had dat ze tegen de koploper speelden. Want ook bij de andere partijen moesten we maar bewijzen de overhand te hebben. Martin stond prettiger maar Freddie en Marcel moesten echt een blokkade zien te slechten. Het leek erop dat Voorschoten een collectieve vesting opgebouwd had. Marcel bleef ook maar proberen of hij de balans in zijn voordeel kon laten omslaan. Maar ook hij slaagde daar niet in, wat hij ook probeerde, Frank den Herder was niet bereid een foutje te maken. En dus had Voorschoten er weer een halfje bij richting een verrassende uitslag.
Toen ontwikkelde zich de strijd tot een echt superspannend hoogtepunt, twee partijen nog bezig en opeens leek het erop dat we toch gingen of konden winnen. Als eerste was het Martin die ook lange tijd had moeten strijden om iets van een voordeeltje te bereiken. Het ging allemaal zooooo taai en stug deze middag, dus was hij daar geen uitzondering op. Hij bleef het maar proberen en eindelijk op de 40e zet werden zijn pogingen beloond met pionwinst. Maar omdat alles deze middag al zo verdomde moeilijk verliep moest deze partij helemaal uit zijn tenen binnen gehaald worden. Het lukte uiteindelijk gelukkig wel maar het spande er echt om. Dus hadden we score weer gelijkgetrokken en was het aan Freddie om of een gelijkspel of de winst binnen te halen.
Hij speelde met zwart tegen Wouter Noordkamp – typisch voor deze middag – een langzame, stugge partij. Freddie is gewoon de betere schaker maar dat moet er op het bord dan ook nog maar uitkomen. Vooral als je tegenstander niet bereid is daaraan mee te werken, en het heeft waarschijnlijk ook te maken met de speelstijl die je op het bord tentoonspreidt. Je hoeft niets te doen om de stelling gelijk te houden, laat de betere speler maar zien dat hij 'beter' is. Als je geen fouten maakt is het makkelijk verdedigen. Wat Freddie ook probeert, hij komt er niet doorheen. Zijn enige voordeel is dat Wouter iets meer tijd nodig heeft, maar dat is dan ook alles. Dan lijkt het erop dat Freddie in het verre eindspel toch een voordeeltje te pakken heeft. Wouter overziet een torenzet van zwart waardoor Freddie een vrijpion heeft. Maar die moet in principe makkelijker te neutraliseren zijn. Er zijn gewoonweg te weinig stukken om het verschil te maken in het eindspel. Freddie is er in eerste instantie nogal verbolgen over dat hij er niet meer dan remise uit weet te halen, maar de onverbiddelijke Chessbase engine verzacht zijn ontevredenheid. De winst heeft er ergens diep verborgen misschien wel ingezeten, maar ook hier was er geen tijd meer om die te vinden. En dus werd er na 5 uur en 59 en 43 seconden schaken besloten tot remise. Eindelijk stond er 4-4 op het uitslagenbord.
Een zucht van verlichting voor Apeldoorn omdat een dreigende nederlaag was afgewend en een zucht van opluchting bij Voorschoten dat ze het de koploper zo moeilijk hadden gemaakt. Welbeschouwd kon het sprookje van de 100 procent score niet standhouden. Voorschoten had het betere van de strijd maar daar konden we gelukkig net op tijd een stokje voor steken. De volgende ronde krijgen we de volgende test in deze campagne als we Amersfoort aan de tand mogen voelen. Die waren uiteraard in hun nopjes met ons verloren matchpunt, maar we zijn nu klaar om de strijd met hun aan te gaan. Kom maar op!
Als je na vier ronden met even zovele overwinningen aan kop staat in de poule, hoop je dat de tegenstander daar wel van onder de indruk is. Maar je kunt ook de strijd ingaan met het idee dat je niets te verliezen hebt, en dat wij als koploper dat dan maar moeten bewijzen. Een juiste instelling zoals op 7 januari bleek in onze wedstrijd tegen Voorschoten. Zoals al gememoreerd was het al vlot duidelijk dat het een moeilijke middag zou worden. Martin kwam later op het appél omdat iemand zo vriendelijk was geweest zijn auto te verplaatsen zonder dat daar om gevraagd was. En daar kom je dan de volgende ochtend achter, helaas zonder afzender.
Na zo’n twee uur spelen was het duidelijk dat Maarten moest vechten voor remise, Thomas wel goed stond en de andere partijen ogenschijnlijk gelijk op gingen. Harrie was de eerste die zijn partij voltooide. Tegen Roderick van Kempen werden in het middenspel alle torens afgeruild en er bleef niets meer over om voor te strijden. Waarom dan onnodig risico’s nemen als je daardoor in moeilijkheden zou komen, een terechte remise.
Maarten speelde een zeer scherpe partij tegen Frits Fritschy en werd op een prachtige manier een koppie kleiner gemaakt. Tja, als je het Wolga-gambiet speelt weet je dat de spetters bloed over het bord vliegen, zo ook hier. Na twaalf zetten heeft Maarten een stuk ingeleverd voor drie pionnen, maar die hebben wel een mooi blok gevormd in het centrum. Maar die zijn uiteraard ook een mooi aanvalspunt voor wit, vooral als de zwarte dame daar onbeholpen bij staat. Die dame wordt bij de volgende zetten helemaal uit het strijdgewoel weggelokt en mag op een afstandje toekijken hoe de koning het volgende onderwerp van de aanvalslust van wit gaat worden. En je mag zeggen wat je wilt, maar Frits maakt heel mooi gebruik van de gatenkaas die de zwarte stelling is. Maarten kan alleen maar toekijken en meewerken aan het kunststukje dat hij ervan maakt. Hij wordt helemaal weggeofferd en als het mat aanstaande is geeft hij op. Dus staan we op achterstand. Dat hadden we min of meer niet verwacht want dat moet je maar weer weg zien te poetsen.
Gelukkig is Marcus Driessen die tegen Thomas speelt zo vriendelijk om vroeg in de partij een pion aan hem cadeau te doen. Op avontuur met voor wit de loper en voor zwart het paard worden de nodige gaten in elkaar stelling geslagen. Dames gaan er af, en dus blijft er een plus over voor Thomas. In het middenspel breidt Thomas langzaam zijn voordeel uit en brengt zijn tegenstander steeds meer in de verdrukking, maar dat hoeft niet direct tot verlies te leiden. Maar waarschijnlijk is de druk dan toch zo groot dat wit misgrijpt en Thomas de gelegenheid geeft het opeens snel te beslissen. De verdediging blijkt soms lastiger dan je denkt.
Erik vraagt op een bepaald moment of hij remise mag aanbieden of accepteren. Het gevoel zegt om dat in eerste instantie niet te doen, want zoals de wedstrijd verloopt is elk heel punt belangrijk, dat is ook zijn eigen oordeel. Dus speelt hij nog even door om te kijken of er een opening in zijn partij te forceren is. Maar dat blijkt al vrij snel ijdele hoop te zijn, want er is helemaal geen opening te forceren zonder daarbij zichzelf in problemen te brengen. De muur is zo dichtgemetseld dat alleen dames rond kunnen wandelen, en als die geruild worden is het ook gelijk remise. Eens te meer blijkt het een taaie middag te zijn.
Tot nu toe had Nikolai in de voorgaande ronden zeer goed gespeeld en of je dat vandaag ook mocht verwachten, blijft de vraag. In een soort Engels/Konings-Indisch-achtige opening kon hij moeilijk loskomen. Bert Houweling kwam al vrij vlot met de opstoot f4 en dat zorgde ervoor dat Nikolai niet kon of maar beter niet zou rokeren. Er ontstond een strijd van dreiging tegen dreiging en ik had het idee dat Nikolai zich niet kon loswurmen. De zwarte stukken bleven dreigend gepositioneerd in de witte stelling totdat wit ze eindelijk toch wist terug te dringen. Maar de klok begon langzamerhand ook een rol te spelen en dan is een fout snel gemaakt. En helaas voor ons werd die door Nikolai gemaakt, waarna het snel bergafwaarts ging met de witte stelling. Een randpion maakte het verschil, we mochten weer opnieuw beginnen om de stand gelijk te trekken. Hopelijk is dit een incident en dat Nikolai er de volgende wedstrijd weer wat beter voor komt te staan.
Het werd steeds duidelijker dat Voorschoten er geen boodschap aan had dat ze tegen de koploper speelden. Want ook bij de andere partijen moesten we maar bewijzen de overhand te hebben. Martin stond prettiger maar Freddie en Marcel moesten echt een blokkade zien te slechten. Het leek erop dat Voorschoten een collectieve vesting opgebouwd had. Marcel bleef ook maar proberen of hij de balans in zijn voordeel kon laten omslaan. Maar ook hij slaagde daar niet in, wat hij ook probeerde, Frank den Herder was niet bereid een foutje te maken. En dus had Voorschoten er weer een halfje bij richting een verrassende uitslag.
Toen ontwikkelde zich de strijd tot een echt superspannend hoogtepunt, twee partijen nog bezig en opeens leek het erop dat we toch gingen of konden winnen. Als eerste was het Martin die ook lange tijd had moeten strijden om iets van een voordeeltje te bereiken. Het ging allemaal zooooo taai en stug deze middag, dus was hij daar geen uitzondering op. Hij bleef het maar proberen en eindelijk op de 40e zet werden zijn pogingen beloond met pionwinst. Maar omdat alles deze middag al zo verdomde moeilijk verliep moest deze partij helemaal uit zijn tenen binnen gehaald worden. Het lukte uiteindelijk gelukkig wel maar het spande er echt om. Dus hadden we score weer gelijkgetrokken en was het aan Freddie om of een gelijkspel of de winst binnen te halen.
Hij speelde met zwart tegen Wouter Noordkamp – typisch voor deze middag – een langzame, stugge partij. Freddie is gewoon de betere schaker maar dat moet er op het bord dan ook nog maar uitkomen. Vooral als je tegenstander niet bereid is daaraan mee te werken, en het heeft waarschijnlijk ook te maken met de speelstijl die je op het bord tentoonspreidt. Je hoeft niets te doen om de stelling gelijk te houden, laat de betere speler maar zien dat hij 'beter' is. Als je geen fouten maakt is het makkelijk verdedigen. Wat Freddie ook probeert, hij komt er niet doorheen. Zijn enige voordeel is dat Wouter iets meer tijd nodig heeft, maar dat is dan ook alles. Dan lijkt het erop dat Freddie in het verre eindspel toch een voordeeltje te pakken heeft. Wouter overziet een torenzet van zwart waardoor Freddie een vrijpion heeft. Maar die moet in principe makkelijker te neutraliseren zijn. Er zijn gewoonweg te weinig stukken om het verschil te maken in het eindspel. Freddie is er in eerste instantie nogal verbolgen over dat hij er niet meer dan remise uit weet te halen, maar de onverbiddelijke Chessbase engine verzacht zijn ontevredenheid. De winst heeft er ergens diep verborgen misschien wel ingezeten, maar ook hier was er geen tijd meer om die te vinden. En dus werd er na 5 uur en 59 en 43 seconden schaken besloten tot remise. Eindelijk stond er 4-4 op het uitslagenbord.
Een zucht van verlichting voor Apeldoorn omdat een dreigende nederlaag was afgewend en een zucht van opluchting bij Voorschoten dat ze het de koploper zo moeilijk hadden gemaakt. Welbeschouwd kon het sprookje van de 100 procent score niet standhouden. Voorschoten had het betere van de strijd maar daar konden we gelukkig net op tijd een stokje voor steken. De volgende ronde krijgen we de volgende test in deze campagne als we Amersfoort aan de tand mogen voelen. Die waren uiteraard in hun nopjes met ons verloren matchpunt, maar we zijn nu klaar om de strijd met hun aan te gaan. Kom maar op!
Slot partij Martin van Dommelen – Henk Schouten
Slot partij Freddie van der Elburg (z) – Wouter Noordkamp
Accres Apeldoorn 2 2132 - Voorschoten 2074 4-4 1. Thomas Beerdsen 2075 - Marcus Driessen 2086 1-0 2. Erik Smit 2242 - Peter Wilschut 2206 ½-½ 3. Maarten Beekhuis 2124 - Frits Fritschy 2098 0-1 4. Marcel Boel 2215 - Frank den Herder 2131 ½-½ 5. Freddie vd Elburg 2124 - Wouter Noordkamp 1971 ½-½ 6. Nikolai Kabanof 2066 - Bert Houweling 2077 0-1 7. Harrie de Bie 2102 - Roderick v Kempen 1997 ½-½ 8. Martin v Dommelen 2110 - Henk Schouten 2028 1-0
't Andere verslag
